De volgende dag bood Ronan plotseling zijn excuses aan. Het leek alsof hij alles ontkende wat 'ie me aan had gedaan.

Ik deed alsof ik was gekwetst, hopend dat hij de echte Elliot zou zien achter al mijn maskers.

"Het is te laat voor excuses."

Hij pakte mijn hand, vlak nadat die woorden mijn mond hadden verlaten. Een vlammetje van adrenaline en hoop ontstonden binnen in mij. Het leek alsof mijn hart eruit wilde, zo hard bonkte hij tegen mijn borst.

"Alsjeblieft. Ik heb je nodig."