Met kleine en voorzichtige stapjes benaderde ik mijn prins, mijn zicht botste met de zijne. Achter het masker verscheen zijn onzekere uitstraling. Hij wist niet wie ik was.

Het was geen verassing - hij had mijn aanwezigheid altijd al vanzelfsprekend gevonden.

Ronan Chase was me vergeten.

Ik vouwde mijn hand in de zijne. Ze waren zo zacht als zijde en voelden vertrouwelijk aan. Ik kon zweren dat er wat hormonen ophitsten die avond. Ik hield mijn greep vast, hopend dat hij hetzelfde zou doen. 

Hij trok zichzelf niet weg. Heel even voelde het alsof de wereld stil stond en ons voorzichtig aanstaarde.

Ronan Chase was mijn wereld, maar ik wist dat ik niet de zijne was.