Bab 15
SEMINGGU homestay aman. Tak ada kecoh-kecoh. Aku pula lebih fokus kepada calla lily. Harap amanlah sampai bila-bila. Selepas malam tu, Encik Ziyad langsung tak hubungi aku. Agaknya dia sedar yang aku tak berapa suka sangat dengan dia. Aku bukan tak suka dia, tapi aku tak suka dengan perangai dia yang bajet bagus tu. Dia saja yang betul. Orang semua salah.
Baru cakap nak aman, dah tak aman semula bila aku nampak orang tu berdiri di halaman rumah.
Dah sampai dah!
Aku ingat, selepas ni dia dah tak kacau aku sebab aku sudah beritahu dia aku ni jenis memilih juga orangnya. Tak sangka dia masih mahu cari aku. Ke, nak cari pasal saja dia ni?
Muka dia serius, jadi perlu ke aku senyum pada dia? Jangan harap! Nanti tak pasal dia cakap aku pula yang terlebih perasan. Buat bodoh sudah.
"Baru balik?" Dia tanya.
Aku angguk. "Encik pula bila sampai?"
"Baru lagi."
"Oh!"
Aku duduk di pangkin. Dia masih tercegat di situ.
"Bercuti ke?" soalku. Kemudian perhatikan dia. Muka dia nampak lain. Seperti berseri-seri pun ada.
"Taklah, nak tengok buah hati."
"Oh!" Aku angguk. Dah ada buah hati rupanya. Padanlah galak bercuti ke sini. Masalahnya, kata nak tengok buah hati, tapi kenapa datang lepak depan rumah aku? Hilang ingatan ke apa?
"Awak apa khabar?" soalnya. Nak juga dia tanya khabar aku.
"Alhamdulillah, sihat. Encik?"
Dia bersandar pada batang pokok besar dan lentokkan kepala. "Saya tak berapa sihat kebelakangan ni."
Padanlah tak telefon aku. Dia tak berapa sihat rupanya.
"Encik sakit ke?" soalku, ingin tahu.
"Haah. Sakit rindu."
Gatal! Menyesalnya aku tanya. Itu pun nak cakap juga ke? Macam aku pula awek dia. Tak selesanya tengok dia macam tu.
"Errr, encik datang kat sini, awek encik tak rasa apa-apa ke?"
"Entahlah. Tak kut."
Malanglah siapa dapat berpakwekan lelaki macam ni. Tak peka langsung. Apa dia ingat perasaan perempuan ni macam batu jalan? Kalau aku, memang taklah nak tunggu lelaki macam ni.
"Mana encik tahu?"
"Buah hati saya, saya tahulah." Dia senyum dan bergerak menghampiriku. Baru aku nampak dia senyum. Serius cakap, senyuman dia tu mampu mencairkan perasaan gadis-gadis di luar sana.
Dia menghampiri pangkin. Kemudian duduk dekat sangat dengan aku. Bahaya ni.
"Awak memang tak pandai nak jamu tetamu air ke?" Dia tanya.
"Encik tetamu saya ke? Saya tak ajak pun encik datang rumah saya." Tak malu. Dahlah datang rumah orang tanpa diundang. Siap minta jamu air lagi. Mana lelaki ni belajar pun tak taulah. Dulu suka sangat cari pasal dengan aku. Sekarang dah nak berbaik-baik dengan aku?
"Awak jangan lupa. Setiap tetamu yang datang tu bawa rezeki."
Tapi yang ini tetamu yang mungkin bawa bala.
"Awak buatlah air untuk saya. Saya dahaga ni..."
"La, kat Cameron Highlands ni tak ada gerai jual air ke? Tak pun encik baliklah ke homestay. Satu baldi air teh pun encik boleh minum!"
"Saya nak rasa air yang awak buat. Saya kan tetamu awak."
"Encik tak takut ke kalau saya letak racun tikus? Rumah saya memang tak putus dengan stok racun tikus."
"Hurm, tak kesahlah awak nak letak racun apa. Saya minum aje."
Kasihan pula aku tengok. Merayu nak minum. Nak tak nak, aku kena buat juga air untuk dia. Takut pula kempunan nanti. Aku juga yang menyesal tak sudah.
"Yalah, yalah. Saya buatkanlah ni." Aku berjalan masuk rumah. Macam-macam betul. Datang rumah orang nak airlah. Karang jamu air, minta akan benda lain pula. Tak layan, kata aku tak pandai layan tetamu.
Lepas bancuh teh o, aku bawa muk keluar. Tak sangka atas pangkin sudah ada kek. Mana datangnya kek? Tak perasan pun. Tadi tengok dia datang lenggang kangkung saja.
"Eh, kenapa ada kek?" soalku.
"Hari ni jadi Mr. Bean!" Dia jawab.
"Lawaknya..." Aku balas. Letak muk depan dia.
"Kalau bukan hari lahir awak, mestilah hari lahir saya."
"Ya? Hari lahir encik? Tapi kenapa nak raikan dengan saya? Kata dah ada buah hati. Sepatutnya sambut dengan buah hati encik." Pelik betul lelaki ni.
"Suka hati sayalah nak sambut dengan siapa. Apa masalahnya?"
Aku tanya elok-elok, angin pula dia.
"Memanglah masalah, encik. Kalau saya pun jadi buah hati encik, berasap juga satu badan kalau dapat tahu kekasih sambut hari lahir dengan orang lain."
"Masalahnya gadis tu pun tak tahu yang dia tu kekasih saya. Jadi, awak tak kesah, kan?"
"Maknanya encik tepuk tangan sebelah la ni?" Aku tergelak. Muka bukan main segak habis, tapi nak beritahu suka kat perempuan pun tak berani. Apalah dia ni. Harap muka saja garang, tapi hati kecil.
"Macam itulah lebih kurang."
Aku masuk semula ke dalam rumah. Ambil piring dan sudu. Lepas tu kembali duduk di pangkin. Encik Ziyad sudah potong kek.
"Errr, encik bagi tau saja saya siapa gadis yang encik berkenan tu. Saya boleh tolong sampaikan hajat encik. Memang tak ada masalah untuk saya tolong."
"Tak payah. Ingat saya tak boleh beritahu sendiri?" Dia letak sepotong kek atas piring dan hulur kepadaku.
"Terima kasih. Eh, lupa. Selamat hari lahir, encik. Boleh saya tahu yang keberapa?"
"Tiga puluh."
"Oh..."
"Awak lebih muda dari saya, bukan? Jadi, panggillah saya abang."
"Ngeee..." Aku buat muka geli.
"Apa pasal?" Dia ketawa. Nampak gigi dia putih bersih dan tersusun cantik.
Aku sumbat kek coklat dalam mulut. Sedap, maklum dah lama tak makan kek coklat. Selalu jamah kek strawberry saja.
"Tahun ni saya harap saya akan dapat seorang isteri. Saya nak kahwin tahun ni juga." Dia cakap sambil makan kek.
"Baguslah. Saya doakan encik dapat jodoh."
"Awak tak nak kahwin ke?" Dia tatang piring dan toleh pandang aku.
"Gila encik ni. Saya muda sangat lagi kut."
"Eh, ada aje yang kahwin umur macam tu. Tak ada masalah pun."
"Tu orang, bukan saya..."
"Habis awak tak sunyi ke tinggal sendirian?"
"Saya dah biasa."
Dia jamah kek lagi. Dan aku ambil sepotong lagi kek. Sedap.
"Awak memang anak yatim piatu?"
"Haah. Arwah mak saya meninggal masa lahirkan saya. Ayah pula masa saya nak ambil SPM. Lepas tu saya tinggal sendirian. Untuk tampung kehidupan saya, saya kerja di homestay." Tak ada perkara yang buat aku sedih lagi sekarang ini. Apa yang paling penting, aku uruskan kehidupan aku dengan baik dan aku hidup dengan gembira. Soal sunyi dan sepi tu, tolak tepi. Aku pun tak tahu apa makna semua tu.
Encik Ziyad diam selepas itu. Wajahnya menampakkan rasa simpati. Tak sangka kan, lelaki yang sombong ada perasaan juga ke?
"Encik mesti best, kan? Masih ada emak dan ayah."
Encik Ziyad tak jawab. Jadi, aku andaikan dia memang tak adil. Dia tanya semua tentang aku, bila sebut pasal dia, dia senyap.
Dia hirup teh selepas itu. Tenang saja.
"Berapa lama encik bercuti?"
"Tengok pada jual beli tanah tu. Harap selesai dengan segera."
Aku tak tanya lagi. Malas nak ambil tahu urusan dia. Tak ada kena-mengena dengan aku.
"Errr, encik. Dah nak masuk maghrib ni. Tak ingat nak balik ke?"
"Oh, maaf..." Dia bangun dari pangkin.
"Ni kek lebih siapa nak makan? Encik bawalah ke homestay."
"Simpanlah. Nanti malam awak datanglah homestay. Saya segan nak bagi. Lagipun saya kan guest VIP. Takkan nak bagi kek bagai."
"Hek elah, encik ingat guest VIP bukan manusia ke? Berlagak!" Aku cebik sekali. Ingatkan dah insaf.
Dia ketawa-ketawa.
"Habis, encik tak nak bagi girlfriend encik ke? Manalah tahu dengan kek ni dia terbuka hati nak terima encik."
"Hurm, dia dah makan pun..." Encik Ziyad terus ke keretanya. Tak faham aku dengan lelaki seorang ini. Makin membingungkan.
"Saya balik dulu. Errr, air awak tu kurang gula. Tapi bila nampak awak senyum, saya rasa manis sangat."
"Yalah tu..." Aku balas. Dan perhatikan saja kereta dia bergerak.
LEPAS solat maghrib aku bawa lebihan kek ke homestay. Kalau aku simpan pun, jenuh juga nak habiskan. Biarlah ramai-ramai yang tolong habiskan.
Aku, Adibah dan Roza berkumpul di ruang kafe homestay. Ada beberapa guest yang bercuti sedang menikmati hidangan makan malam. Tak nampak pula Encik Ziyad.
"Mana kau dapat kek coklat ni?" Adibah tanya. Kalau tak tanya tak boleh ke? Kalau tanya mestilah aku kena bagi jawapan. Sah-sah jawapan menipu.
"Hawa hantar. Dia tengah belajar buat kek." Kan dah cakap. Kenalah menipu.
"Tapi sedap gila. Macam kek kedai..." Si banyak mulut tak berhenti bercakap. Rimasnya nak layan.
Tiba-tiba aku nampak Encik Ziyad lalu. Muka dia masih macam tu. Muka sombong. Rasanya dia hendak keluar makan malam.
"Errr, boleh tolong saya?" Tiba-tiba dia cakap dengan aku.
"Ya?"
"Boleh tolong bawa saya ke restoran yang paling best di sini?"
"Errr, tu saya tak tahu encik, sebab saya jarang makan di luar. Saya biasa masak saja. Adibah tahu. Sebab dia selalu makan kat luar. Encik bawa Adibah sajalah."
"Apa hal aku pula?" Cepat Adibah menjawab dengan mulut penuh.
"Kalau macam tu, saya minta awak ajelah yang masak untuk makan malam saya. Banyak songeh sangat." Encik Ziyad bercakap dengan nada separuh marah.
"Pergilah. Karang dia amuk satu resort ni payah pula." Roza mendesak.
Nak tak nak, aku kena ikut juga.
"Encik nak makan apa malam ni?" soalku waktu kami sama-sama melangkah menuju ke kereta Encik Ziyad.
"Nak makan orang," jawabnya selamba.
Aku diam, tak berani nak jawab sebab aku rasa macam angin orang tu serupa tak bagus saja. Tak tahu kenapa. Petang tadi rasanya tak ada apa-apa masalah. Baik-baik saja. Siap bergurau lagi. Tiba malam, angin tak berapa betul sampai pula. Tak faham betullah dengan lelaki seorang ini.
Aku ke keretanya. Malam terasa semakin dingin.
"Kita pergi Brinchang. Rasanya ada tempat makan yang best kat sana. Itu pun kalau kena dengan selera enciklah." Dia bukan ke cerewet gila? Takut tak kena dengan anak tekak dia aje.
"Kata tadi tak tahu." Dia balas sambil pandu kereta.
"Yang saya tak tahu tempat makan yang best. Takut tak kena dengan selera encik. Encik tu dahlah cerewet gila!" Suaraku sedikit kuat.
"Saya bukan cerewet, saya hanya mahukan yang terbaik dalam hidup saya."
Terbaik dalam hidup dia, tetapi menyusahkan hidup orang lain. Ada saja orang lain yang tak kena. Malanglah siapa yang jadi isteri dia nanti.
"Eh, ada pasar malamlah. Kalau macam tu kita pergi pasar malamlah."
Aku toleh pandang muka dia. Nak pula dia pergi pasar malam. Tengok muka jenis tak suka bersesak-sesak.
"Encik nak pergi pasar malam ke? Ramai orang tu." Ingin kepastian.
"Apa masalahnya dengan orang ramai? Kalau tak ada orang, taklah namanya pasar malam."
Menjawab pula tu. Karang kalau ada yang tak kena, aku juga yang bakal kena bebel.
"Suka hatilah..." Ikutkan saja apa kata dia.
Lepas jumpa tempat letak kereta, kami keluar dan mula meredah laluan orang ramai. Aku tengok Encik Ziyad ni pantang jumpa makanan. Dia main beli saja. Entah makan entah tidak. Sedar-sedar penuh tangan dia dengan bungkusan makanan.
"Encik, jomlah kita balik. Nanti dengan gerai-gerai tu encik beli. Tahulah encik banyak duit." Aku ajak dia balik.
"Cukup tak ni? Awak nak makan apa?" soalnya.
"Eh, apa pula? Saya temankan encik aje. Kek coklat tadi pun masih tak bergerak lagi dalam perut saya."
"Habis makanan yang banyak-banyak ni siapa yang nak makan?" soalnya sambil tunjuk bungkusan kiri dan kanan tangannya.
"Enciklah yang makan." Membeli tu tak ingat dengan saiz perut sendiri. Serupa ada anak sepuluh orang pun ya juga.
"Mana boleh macam tu. Saya belikan untuk awak ni."
"Encik main beli aje? Tak tanya saya suka makan apa?" soalku. Dia sudah tunjuk muka seperti orang bersalah.
"Encik ingat selera kita sama?" soalku lagi. Dia diam juga. Akhirnya kami kembali ke keretanya. Dalam kereta dia tak bercakap. Tak tahulah rasa bersalah atau tengah fikir macam mana nak habiskan semua makanan yang dia beli. Yang aku nampak seperti ada dua bungkusan nasi, sate. Yang lain aku tak pasti.
Sehingga sampai homestay, dia langsung tak bercakap.
"Encik, saya nak balik." Aku beritahu dia sambil tolak pintu kereta.
"Eh, janganlah. Siapa nak temankan saya makan?" soalnya.
"Bukan encik pinjam mulut saya pun," balasku.
"Saya tak kira, awak kena temankan juga saya makan. Saya ada belikan nasi ayam untuk awak. Kalau awak tak makan, siapa yang nak makan?"
"Encik ni. Kawan-kawan saya kan ramai lagi boleh tolong habiskan."
"Saya hanya perlukan awak seorang sahaja. Faham?"
Aku senyap.
"Faham ke tak faham?" soalnya lagi.
"Faham..." jawabku lambat. Masalah betul dengan lelaki seorang ni. Kenapalah dalam ramai-ramai dia pilih aku untuk jadi mangsa dia?
Masa kami sampai ruang kafeteria, sudah tiada siapa di situ. Encik Ziyad terus letak semua makanan yang dia beli di atas meja paling tengah. Aku hanya perhatikan dia sambil berdiri.
"Apa lagi tercegat tu? Duduklah! Nak minta saya dukung pula ke?" soalnya.
"Saya sebenarnya tak makan malam. Saya diet." Aku mencari alasan dengan harapan tak makan bersama dengan orang tu.
"Jangan nak merepek sangat boleh tak? Diet apa benda kalau badan sepapan macam tu? Agak-agaklah kalau nak mengelak daripada saya pun." Encik Ziyad nampak bengang. Mujur tak ada sesiapa di situ.
"Kalau saya gemuk, siapa yang nak saya? Lelaki sekarang kan nak perempuan kurus-kurus. Yang gemuk langsung tak pandang."
"Awak ingat semua lelaki fikir macam tu? Cinta tu buta la. Tak kenal paras rupa atau apa-apa. Kalau hati dah suka, tak boleh nak kata apa. Dah, jangan nak bagi saya alasan yang bukan-bukan. Banyak saya beli makanan ni. Tolong habiskan."
Banyak cantik muka dia. Dia yang membeli tak ingat dunia, aku pula yang jadi mangsa tolong habiskan.
Aku tarik kerusi dengan perlahan dan duduk berhadapan dengannya. Dia hulurkan satu bungkusan kepadaku.
"Nasi ayam. Makan tak nasi ayam?" soalnya.
"Makan aje..." Nasib baik aku makan nasi ayam. Buatnya aku tak suka macam mana? Aku bangun semula dan ambil bekas yang berisi sudu. Masa aku duduk semula, Encik Ziyad sedang makan jagung bakar.
Aku keluarkan telefon bimbit.
"Awak nak hubungi siapa?" Cepat Encik Ziyad bertanya.
"Nak panggil kawan-kawan saya. Minta tolong mereka habiskan makanan ni. Kalau saya seorang memang tak habis nak makan sorang-sorang."
"Jangan. Saya tak nak makan dengan orang lain. Saya hanya mahu habiskan masa dengan awak saja. Kalau makanan ni tak habis, buang saja." Dengan tegas dia keluarkan arahan. Tergamam aku dibuatnya. Lantas aku simpan semula telefon bimbitku.
"Tanya boleh?" soalku masa aku buka penutup bekas nasi ayam.
"Tanyalah," jawabnya sepatah. Nak tak nak saja dia jawab.
"Encik cakap encik datang sini nak jenguk kekasih encik tapi..." Aku pandang muka dia. Air muka dia berubah.
"Boleh tak jangan sebut apa-apa pasal tu? Bila saya dengan awak, awaklah kekasih saya. Kalau saya dengan orang lain, orang tu pula jadi kekasih saya."
Amboi, senangnya hidup. Apa dia ingat perempuan ni semurah itu ke?
"Ini yang saya tak suka pasal encik." Aku tutup semula bekas makanan. Hilang selera untuk makan.
"Encik ingat kami perempuan ni peneman encik semata ke?" soalku bersama rasa marah. Kemudian aku bangun.
"Encik makanlah sorang-sorang. Saya tak sanggup nak makan dengan lelaki yang tak tahu menghargai perempuan."
Aku ambil keputusan untuk balik rumah saja. Takkan rendahkan maruahku hanya kerana sebungkus nasi ayam.
"Rissa!" Encik Ziyad panggil aku tapi aku tak peduli. Hati sudah tawar setawarnya. Aku tak sedar diri selama ini. Aku ingatkan dia ikhlas untuk berkawan dengan aku. Rupanya tidak. Aku hanya sekadar peneman dia ketika dia di sini.
Baru aku sedar, aku ni memang bodoh.
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro