Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Bab 13

"BALIK negeri kat sini ke?"

Melompat aku sebab terlalu terkejut. Tiba-tiba saja dijerkah ketika aku sedang leka melayan calla lily. Terus aku pandang muka dia. Dapat juga dia cari aku di sini. Maknanya memang sia-sialah persembunyianku selama ini.

"Di sini rupanya awak bersembunyi," katanya lagi sambil bermain dengan bibir. Pandang aku atas bawah.

"Errr... Macam mana encik tahu saya kat sini?" Aku pandang dia. Sebenarnya memang takut gila. Serupa terserempak dengan hantu pun ya. Pertama, sebab T-shirt dia. Kedua, pasal kes suami tu. Sah-sahlah dia tahu aku tipu dia.

"Cameron Highlands ni bukannya besar mana pun..." Dia seperti buang sesuatu dari bajunya, kemudian dia pandang aku tepat.

Aku memang tak sangka rupanya dia betul-betul berusaha mencari aku. Anehnya, tak lama mana dia boleh jumpa aku.

"Saya nampak awak semalam di homestay. Jadi, saya fikir awak mesti ada di sekitar sini saja. Di mana awak tinggal dua malam ni?" soalnya.

"Saya menumpang rumah kawan saya."

"Menumpang rumah kawan semata-mata nak lari dari saya?"

"Habis tu saya nak buat macam mana lagi dah encik nak saman homestay?" Perlahan suaraku. Bukan hendak meraih simpati, tapi aku benar-benar tidak tahu untuk berbuat apa lagi kalau betul dia mahu saman homestay.

"Awak ingat dengan larikan diri macam ni boleh selesaikan masalah?" soalnya dengan nada sedikit keras tetapi masih berlagak selamba. Dia buat aku seperti benar-benar orang bersalah.

"Maaflah, saya tak dapat nak ganti baju encik tu. Saya langsung tak ingat baju encik yang mana satu. Tapi tolonglah jangan saman homestay. Kalau encik nak suruh juga saya ganti, saya ganti dengan baju lain. Saya harap encik dapat tolong anak yatim piatu macam saya ni." Aku buat rayuan. Mana tahu mampu melembutkan hatinya yang keras tu.

"Tak sangka dalam berani awak, ada juga pengecutnya." Dia ketawa perlahan. Tiba-tiba saja dia ketawa. Sedangkan mati-mati aku ingat dia ni ada sawan tak boleh ketawa. Nak saja aku koyak mulut yang baru ketawa tu. Menyakitkan hati betul.

"Kalau saya sorang saja masuk penjara, saya tak kesah. Jangan melibatkan orang lain." Aku berusaha untuk bersabar dengan tingkah laku dia. Ikutkan hati bukan saja nak koyak mulut dia, nak sumbat dengan tanah pun ya juga. Boleh lagi dia ketawakan aku.

"Apa hal pula nak sampai ke penjara? Lagipun baju saya tu tak hilang. Saya salah letak..."

Mendidih darahku tiba-tiba. Ini memang benar-benar menguji kesabaranku.

"Encik ni, kan..." Aku terus tolak dia dengan kuat. Memang sengaja nak dera aku rupanya. Rasa hendak menangis pun ada. Aku sudahlah separuh nyawa rasa takut walaupun aku memang tidak bersalah langsung.

Dia ketawa lagi.

"Baik encik blah dari sini sebelum saya bunuh encik." Sekali lagi aku tolak badannya.

"Berani pula awak nak bunuh saya."

"Encik tu dah melampau sangat. Tergamak tuduh saya jadi pencuri."

"Awak pun tergamak tipu saya cakap dah kahwin."

"Bukan saja-saja nak tipu, tapi terpaksa."

Dia masih ketawa dan pandang aku. Makin mendidih aku rasa. Kenapalah aku boleh berhadapan dengan manusia macam dia ni? Dan kenapalah dalam ramai-ramai orang, dia pilih aku untuk jadi mangsa?

"Saadiah Za'azie Rissa!" Dia panggil nama penuh aku bila aku tak layan dia.

Aku sambung buat kerja.

"Rissa..." Lembut saja suara dia.

Aku masih buat tak dengar.

"Aduhai buah hatiku sayang, Cik Saadiah Za'azie Rissa."

"Apa?" Aku jeling tajam.

"Panggil buah hatiku sayang baru nak menyahut rupanya. Nampaknya kena panggil sayanglah lepas ni."

Dah gila gamaknya.

"Encik, saya ni tengah buat kerja. Boleh tak encik jangan kacau saya?" Sekali lagi aku pandang tepat wajahnya.

"Saya minta maaf..." ujarnya perlahan.

Aku buat tak tahu. Pandang tempat lain.

"Saya minta maaf ni..." katanya lagi.

"Yalah..." Aku jawab sepatah. Ingat aku boleh maafkan dia macam tu saja? Apa dia ingat aku ni anak patung? Boleh dia buat main sesuka hati? Maaf tu mungkin boleh, tapi lupa tu memang payah.

"Macam tak nak maafkan saja."

"Habis, encik nak saya buat macam mana? Itu salah, ini salah."

"Pandanglah muka saya kalau bercakap dengan saya. Apa pokok tu lagi segak ke daripada saya?"

Aku kemam bibir. Kemudian jeling dia sekali. Dia tersenyum.

"Untung kan siapa yang jadi pemandu lori sayur tu..." Dia pandang aku dan tangannya main lagi bibir.

Dia mula dah.

"Haah, untung." Aku jawab juga sebab tak nak nampak sangat menipu.

"Untunglah..." katanya lagi. Nada memang menyindir habis.

Rasa macam nak saja aku sumbat mulut dia dengan tanah. Satu-satu dia buat perangai. Semuanya menyakitkan hati.

"Kalau nak sangat suami driver lori sayur, saya pun boleh jadi..."

Apa kena-mengena pula ni? Tapi aku malas nak layan sangat. Biasalah, kalau layan lebih-lebih, nanti lorat dia lagi lebih. Berdiam diri rasanya lebih baik. Kalau aku senyap, mesti dia bosan nanti.

"Nama saya Ziyad. Ziyad Shaari."

Eh, bila masa pula aku tanya nama dia? Macamlah aku nak tahu sangat nama dia. Tak tahu pun aku rasa lagi bagus.

"Dengar tak apa yang saya cakap ni?" Dia tanya sedikit keras.

"Dengar." Aku jawab sepatah.

"Kalau dengar, siapa nama saya?"

"Ziyad Shaari."

"Ingatkan tak dengar tadi."

"Penting sangat ke nama encik tu?" Aku tanya sambil pandang muka dia. Rasa macam pernah dengar saja nama tu, tapi di mana?

"Eh, memanglah penting. Sebab nama itulah yang bakal menemani hidup awak nanti." Dia senyum sambil tangan dia masih begitu, main bibir. Gaya orang gatal pun ada.

"Maksudnya?" Aku tanya sebab tak faham.

"Maksudnya, nama orang itulah yang bakal membuatkan hidup awak susah nanti."

"Bukan nanti, sekarang pun nama tu sudah cukup menyusahkan hidup saya." Aku jawab.

"Tapi nanti saya rasa, akan lebih menyusahkan hidup awak." Dia senyum melirik.

"Apa-apa ajelah. Malas nak layan." Aku sambung semula buat kerja.

Aku dengar dia hela nafas panjang. Seakan rasa lega.

"Minta nombor telefon awak."

"Eh, apa hal pula nak nombor telefon saya? Encik cakap dah tak ada masalah. Kes dah kira selesai, kan?"

"Minta ajelah. Takkan tak boleh? Tak ada orang nak marah, kan?"

Disebabkan tak nak nak banyak songeh, aku pun terus beri nombor telefon bimbitku. Karang lagi macam-macam. Rimas nak jawab.

"Cuti saya dah habis. Tapi minggu depan saya datang lagi."

Aku buat tak dengar. Suka hati dialah nak datang ke tidak. Bukan masalah aku pun. Tapi memang aku pelik. Dia selalu sangat datang bercuti di sini sejak tiga bulan lepas. Yang jadi masalah pula, selalu sangatlah dia ni cari pasal dengan aku.

"Bila-bila kalau turun KL, call la saya. Boleh saya belanja makan."

Tak ingin aku makan dengan dia.

"Dengar tak? Saya nak belanja awak makan." Dia tolak kakiku dengan kakinya.

"Dengar..." Aku jawab sepatah.

"Saya balik dulu..."

Aku diam semula.

"Saya nak balik ni." Dia cakap lagi.

"Dengar tak? Saya nak balik ni..."

Apa masalah dia ni sebenarnya? Nak balik pun beritahu aku. Masalah betul.

"Yalah, baliklah!"

Aku hanya perhatikan saja langkahnya. Seperti tidak mahu tinggalkan aku saja. Memang tak faham dengan perangai lelaki seorang ini. Cukup ke tidak tu? Serupa kurang saja pun.

MALAM tu Adibah datang tidur rumah aku. Dia cakap dia bengang dengan Kak Ema. Aku pun dah balik rumah sebab kes saman homestay kira dah selesai. Memang selesai, tapi darah aku tetap mendidih sampai sekarang.

Adibah memang selalu tidur rumah aku bila dia rasa tension tidur dengan teman yang lain. Maklum, bilik yang Kak Yan sediakan untuk pekerja homestay memang sempit. Kongsi pula tiga orang.

Di luar hujan sedang turun dengan lebat. Kalau hujan-hujan begini, perkara yang kami paling takut ialah kejadian tanah runtuh di kawasan yang berbukit. Walaupun kawasan kami lebih selamat tetapi kami tetap bimbang dengan penduduk lain. Sejak akhir-akhir ini kejadian tanah runtuh kerap benar dan selalu meragut nyawa. Harap tiada apa yang berlaku.

Bunyi hujan yang menimpa atap sangat jelas kedengaran. Semakin sejuk aku rasakan. Pakai baju dua lapis pun masih sejuk.

"Kira dah selesai la kes mamat segak tu?" Adibah seperti tidak percaya saja dengan apa yang aku sampaikan.

"Dia cakap dah selesai. Dia yang salah letak."

"Memang betul menyusahkan orang. Membara saja perasaan aku bila ingat perbuatan dia tu. Kita punyalah susah hati." Adibah sambung merungut.

"Memang pun. Aku malas nak ingat apa-apa lagi. Lantak dialah. Lepas ni aku harap dia tak buat perangai lagi."

Betul ke tak buat perangai? Siang tadi pun macam dah mula nak sambung buat pasal. Kalau tidak, takkanlah sampai cari aku di kebun bunga?

"Kau tahu tak siapa nama encik segak tu?" Adibah tanya tiba-tiba. Perempuan ni macam syok saja dengan lelaki seorang tu.

"Entah, aku pun tak tahu. Bukan penting pun nama dia." Aku tipu.

"Yalah... Dia pun mana suka kau, kan?"

"Tahu pun. Jadi kenapa aku nak ingat selalu?" Aku malas nak cerita apa-apa tentang Encik Ziyad pada Adibah takut nanti Adibah cakap apa pula. Tak pasal-pasal jadi bahan gosip mereka di homestay saja. Biarlah Adibah tak tahu apa-apa.

Telefon bimbit berbunyi. Encik segak di hujung talian. Segaklah sangat. Malasnya nak jawab. Rasanya dia dah sampai rumah tu. Dah dekat pukul sepuluh malam. Dua tiga kali dia telefon. Akhirnya aku bangun juga. Mahu jawab di ruang tamu.

Panggilan yang kelima baru aku jawab.

"Assalamualaikum..." Aku bagi salam.

"Waalaikumussalam. Ingatkan dah tak sudi nak jawab." Orang sana balas.

"Dalam bilik tadi. Ada member tidur sekali. Sekarang saya kat ruang tamu, barulah boleh jawab." Aku beritahu dengan jujur.

"Lelaki ke perempuan?"

"Driver lori sayur!" Geram sudah. Cepat saja tanya soalan yang buat aku naik angin. Apa dia ingat aku perempuan murahan ke?

"Awak, janganlah main-main."

"Encik pun satu. Boleh lagi tanya lelaki ke perempuan. Ingat saya apa?"

"Sekali saya kena main, sampai bila-bila saya akan ingat." Dia ketawa di hujung talian. Aku pun tak tahu kenapa tiba-tiba dia boleh ketawa. Aku pula tengah fikir ni, nak ketawa sama atau buat bodo.

"Mati-mati saya ingat awak dah kahwin. Mujur saya tanya dengan orang kat homestay. Kalau tidak, makan hati saya sorang-sorang."

"Makan hati? Apa pasal encik nak makan hati?" Pelik ni. Apa kena aku dah kahwin dengan dia terpaksa makan hati? Dan satu lagi yang sibuk-sibuk nak tahu aku dah kahwin ke belum tu kenapa?

"Yalah... Macam mana saya tak makan hati kalau orang yang saya suka dah kahwin?"

Orang yang saya suka dah kahwin? Dia suka aku ke? Macam tak logik saja dia suka aku. Sedangkan apa yang dia buat pada aku hari tu macam aku ni musuh tujuh keturunan dia. Tiba-tiba sekarang cakap suka aku. Serius tak faham.

Rissa, awak nak tanya ke tidak? Betul ke orang tu suka awak? Akhirnya aku pilih untuk diam sebab tak nak orang sana syak aku perasan.

"Eh awak, kenapa senyap pula?"

"Errr, encik dah makan ke?" Kelam-kabut aku tanya. Mujur aku sudah terbiasa dengan soalan lazim.

"Dah, dah lama saya makan. Hurm, tu sah tak tahu nak tanya apa, kan? Tu sebablah tanya pasal makan."

Kantoi aku!

"Janganlah pula perasan bila saya sebut suka awak."

Kan aku baru cakap. Dengan dia ni bukannya boleh layan sangat.

"Saya tak perasan, cuma tengah fikir. Encik ni mabuk ke masih waras? Sebelum ni punyalah bencikan saya. Apa yang saya buat semua salah. Sampai nak saman homestay. Alih-alih cakap suka saya. Jadi, encik rasa saya perlu perasan atau rasa wayar kepala encik dah putus?" Ambil kau. Ingat aku tak berani nak jawab?

Dia ketawa dengan kuat. Ingat aku buat lawak ke tadi? Memang sengetlah dia ni.

"Memang pun ada wayar kepala saya putus. Kalau tidak, saya taklah seteruk ni."

Eleh, aku tahu sebenarnya dia tu memang sudah sedia teruk. Masih tak mengaku. Mungkin baru sekarang dia perasan yang dia tu teruk. Pembetulan, sangat teruk!

"Bukan encik sudah sedia-sedia teruk ke?"

"Oh, ya ke saya teruk?"

"Lagi mau tanya!" Menyampah betul.

"Tapi saya teruk pun bukan pada orang lain. Saya tunjuk pada orang yang saya suka saja. Orang lain saya tak layan. Lantaklah." Ayat seperti berterus terang saja pun.

"Ada pula macam tu. Kalau encik amalkan perangai tak elok tu, tak siapa pun yang akan layan encik nanti. Cubalah jadi lelaki yang gentlemen sikit." Eh, kenapa pula aku ajar dia? Tak mustahil nanti dia akan tunjuk perangai gentlemen yang entah apa-apa.

"Gentlemen yang macam mana awak nak? Saya boleh aje tunjukkan."

"Apa pula nak tunjuk kat saya? Saya cuma cakap saja."

"Serupa minta tunjuk kat awaklah tu..."

"Malaslah cakap dengan encik ni. Saya cakap betul-betul, encik ingat saya main-main pula."

"Main-main apa pula? Saya pun cakap yang betul."

Tak nak mengalah tu. Dia aje yang betul.

"Encik tak penat ke lawan bertekak dengan saya? Encik tu kan baru saja sampai."

"Awak tahu tak, awaklah satu-satunya yang tak pernah buat saya penat. Bahkan buat saya rasa gembira."

"Jangan nak romeo sangat. Encik tu tak sesuai nak jadi romeo."

Dia ketawa.

"Bukan nak jadi romeo. Tak terfikir pun nak jadi romeo, saya hanya cakap yang betul saja. Okeylah, awak. Saya tak nak kacau awak lagi. Saya tau awak penat. Esok saya call awak semula."

Apa kes pula nak telefon aku setiap hari? Macamlah aku nak sangat berbual dengan dia.

"Memang penat pun. Saya kan kuli. Lainlah encik tu. Kuli dengan bos kan berbeza keadaannya."

"Apa pula. Sama aje..."

"Mana sama. Kuli kerjanya tukang buat kerja, bos pula tukang arah buat kerja."

"Yalah-yalah. Awak betul. Okey dear, selamat malam."

"Selamat malam."

Suara Encik Ziyad hilang selepas itu. Aku termenung seketika. Pelik betul dengan lelaki seorang ini. Macam-macam perangai.

"Siapa telefon kau?" Adibah muncul tiba-tiba.

"Kawan aku."

"Kawan kau?"

"Haah. Kawan sekolah dulu." Tipu lagi. Aku cuma takut lama-lama nanti aku terbiasa menipu.

"Ingatkan encik segak yang telefon kau."

Ah! Sudah. Adibah dengar ke perbualan aku tadi? Aku tak jawab apa-apa. Bimbang tersalah cakap. Kelak memaksa aku menipu lagi.

"Jomlah kita sambung tidur." Aku terus ke bilik. Berusaha untuk mengelak daripada disoal dengan soalan yang tak mampu aku jawab nanti.

Adibah akur dan langsung tidak bertanya lagi selepas itu. 

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro

Tags: #romance