Bab 10
MINGGU pun berganti. Majlis kahwin Hafiz benar-benar tak jadi. Rasanya mak lang tak jumpa siapa-siapa untuk dijadikan isteri Hafiz. Seperti yang aku jangka, mak ngah memang ada telefon aku. Mak ngah sebut perkara yang mak lang sebut, tapi aku nekad kali ni. Walau mak ngah maki hamun, aku tetap tak berganjak.
Sudah tertulis, Hafiz bukan berjodoh denganku. Orang kata kalau memang sudah tiada jodoh, tetap juga takkan ada jodoh.
Aku tak jadi turun ke KL minggu ni sebab pekerja yang biasa ambil bunga sambung bekerja semula. Kerja aku lebih kepada kerja-kerja di homestay.
Yang jadi masalahnya sekarang ni, terpaksa hadap lelaki tu. Dia datang petang semalam kata Adibah. Masa tu aku dah habis kerja dan lepak rumah Hawa.
Macam mana aku nak mula cerita pasal lelaki seorang ni? Aku pun tak ingat sejak bila aku boleh ada masalah dengan dia. Tapi rasanya paling ketara pagi ni.
Minggu lepas, tak ada masalah apa-apa yang besar. Biasa-biasa saja. Suruh aku tukar cadar saja. Bercakap pun yang penting-penting. Dia, tetap juga dengan gaya kerek dia. Sombong!
Muka dia? Bagi aku boleh dikatakan ada rupa jugalah. Walau nampak sombong, tapi muka dia bersih. Nampak tenang dan kalau bagi sesetengah orang, dia boleh masuk kumpulan lelaki pendiam disebabkan kurangnya bercakap.
Tapi itu untuk minggu sebelum ini. Memang dia pendiam dan buat hal dia sendiri. Kebetulan aku pun pergi KL. Taklah nampak sangat perangai pelik dia.
Pagi tadi, dia mula memperdengarkan suara dia dengan nada yang tak berapa seronok untuk didengar. Itu salah, ini salah. Pendek kata semua salah. Aku pun tak tahu kenapa yang selalu jadi mangsa dia hanyalah aku. Adibah dan pekerja lain tak pula dia cari pasal.
Pelik sangat, tiba-tiba saja dia tak suka aku. Apa salah aku pada dia? Kalau aku ada menggatal dengan dia bolehlah dia layan aku macam tu. Aku memang tak ada buat apa-apa pun. Jauh sekali nak mengurat dia. Kirim salam la. Pinggan tak retak, nasi tak dingin! Hakikatnya, lelaki memang makhluk yang susah sangat untuk difahami. Kalau suka, suka gila. Kalau dah benci, benci gila.
Tak sangka kali ni aku benar-benar bermasalah dengan dia hanya kerana sehelai T-shirt yang aku rasalah layak buat kain lap kaki saja. T-shirt dia hilang dan dia tuduh aku curi. Memang kecoh dibuatnya sampai dia nak saman homestay. Kedengaran seperti tidak masuk akal. Hanya disebabkan sehelai T-shirt lelaki pelik tu nak saman homestay.
Kak Yan pesan, aku jangan jawab apa-apa. Tadah saja orang tu nak cakap apa pun asalkan dia tarik balik keputusan nak saman homestay. Pelanggan tetap betul walaupun memang terang-terang salah. Aku pun pelik kenapa Kak Yan sayang sangat dengan guest yang satu ni. Bila aku tanya Adibah, rupanya ini regular guest homestay Kak Yan. Padanlah. VVIP guest rupanya.
"Awak ni sengkek sangat ke sampai baju saya pun awak nak curi?" Betul-betul dia marah aku. Muka garang habis. Aku sumpah, kalau aku jumpa baju tu memang aku gunting-gunting. Tak dapat gunting mulut tuan baju, dapat gunting baju dia pun jadilah. Ingat aku lapar sangat nak baju dia? Ingat aku miskin sangat sampai baju dia aku nak jual? Buat kain buruk pun fikir dua tiga kali. Tau la dia banyak duit, tapi janganlah sombong sangat.
"Ke awak nak buat kenangan? Maklum, tak dapat tuan, dapat tuan baju pun jadilah."
Sakitnya hati. Ini jenis kalau aku jumpa dia dengan ular tedung, mahu aku ketuk dia ni dulu, baru aku ketuk ular tu.
"Saya ganti baju encik nanti." Aku beranikan diri menjawab sebab dah tak tahan dengar dia ulang ayat yang sama hampir setengah jam aku tercegat di sini. Daripada cara dia ulang ayat tu, aku tau dia ni bukan bagus sangat. Lemah dalam perbendaharaan kata. Entah berapa kali dia ulang perkataan sengkek. Dia yang lagi kerek tak sedar.
"Baik, kalau macam tu saya nak awak ganti baju yang sama, warna yang sama dan saiz yang sama. Kalau tidak, nahas awak."
Aduhai, masalahnya aku mana ingat baju dia jenama apa. Kalau ingat pun, buatnya baju tu dia beli kat London ke, Abu Dhabi ke tak pun Sierra Leone ke, macam mana? Memang aku juga yang bakal kena nanti. Padanlah macam yakin saja mamat ni suruh aku ganti baju dia. Mesti ada muslihat lain. Kalau tak menyusahkan aku memang tak sah.
"Saya beri awak tempoh tiga hari. Kalau awak tak ganti baju saya tu, awak tahulah apa yang saya nak buat."
Habis aku kalau macam ni.
"Siapa nama awak?"
Aku angkat muka. Pandang muka dia. Apa hal pula nak tahu nama aku? Ada kena-mengena ke dengan dia? Yang hilang baju dia, tak ada kena-mengena dengan nama aku.
"Faham ke tidak soalan saya?" Dia tanya lagi.
Aku tak jawab. Buat tak faham. Mana tahu dengan cara tu aku tak beritahu nama aku.
"Saya tanya, siapa nama awak?" Suaranya keras.
"Rissa..." Terpaksalah aku jawab bila dia sudah tinggikan suara.
"Nama penuhlah!"
Eh, tak puas hati pula dia.
"Saadiah Za'azie Rissa."
"Siapa?"
Aku dah agak. Siapa pun yang tanya nama aku, mesti tanya balik semula walau aku jawab dengan jelas.
"Saadiah Za'azie Rissa." Aku sebut lagi namaku.
"Apa pasal panjang sangat nama awak? Ayah awak memang nak dera bakal menantu dia ke?"
Aku diam. Siapa suruh tanya nama penuh aku? Lagi satu, suka hati ayah akulah nak letak nama aku. Nama aku yang panjang, dia pula yang susah hati. Apa kes dia ni?
"Ingat, saya bagi awak tempoh tiga hari!"
Habis saja dia keluarkan arahan, dengan tangan kanan masuk poket, dengan muka bajet bagus dia, selamba saja dia tinggalkan aku di laluan pejalan kaki. Nasib baiklah aku tak bela hantu raya. Kalau tidak, malam ni sah dia tinggal nama saja.
"Dia cakap apa?" Adibah kelam-kabut tanya.
"Apa lagi, dia suruh aku ganti baju dia tu la. Masalahnya, aku mana ingat baju dia yang mana satu!"
"Habislah kau!"
"Memang habis pun." Aku garu kepala. Kemudian aku pandang lelaki tu. Dia toleh pandang aku. Aku nampak lelaki tu senyum. Tak guna! Sah dia kenakan aku.
"Macam ni ajelah. Aku masuk kebun dua tiga hari ni. Kalau dia tanya, cakap aku dah balik negeri." Aku bergerak tinggalkan Adibah. Aku rasa inilah cara yang terbaik dan terbijak untuk aku sekarang ini.
"Wei, kau nak balik negeri mana?"
"Sierra Leone!"
Aku dengar Adibah ketawa. Sukalah dia sebab bukan masalah dia. Ni sorang lagi tak guna. Bukannya nak tolong.
Lepas habis kerja dalam pukul empat petang, aku terus balik. Tak sangka pula selisih dengan lelaki tu. Dia baru keluar dari bilik dia dengan gaya serupa orang nak berjoging. Aku pandang tak pandang saja. Tapi aku tau memang dia pandang aku. Aku terus jalan ke kapcai aku. Lepas tu aku pecut nak balik rumah. Bukan jauh pun. Hujung homestay saja.
Aku pandang langit. Langit gelap. Maknanya hari mahu hujan. Malam ni bakal semakin dingin.
Masa aku tolak pintu, aku nampak si mamat bajet bagus tu berjoging arah kebun calla lily. Habislah kalau dia nampak aku. Sah tak boleh balik Sierra Leone. Cepat-cepat aku masuk rumah.
Alahai, kapcai aku. Hurm, tak boleh juga nak mengelak. Sah-sah dia nampak nanti. Takkan nak bawa masuk dalam rumah? Aku belum pernah terfikir nak buat kerja macam tu lagi.
Tak boleh jadi. Kena bawa juga masuk dalam rumah. Aku keluar semula. Terkejut gila bila lelaki tu sudah terpacak depan rumah. Gila!
Dia pusing badan dan pandang aku. Memang rasa takut sangat.
"Rumah awak ke?" Dia tanya.
"Kalau rasa-rasa rumah orang lain, encik fikir sanggup ke saya buat macam rumah sendiri?" Menjawab juga aku.
"Tinggal dengan siapa?"
"Suami." Bohong sunat.
"Oh, maaf. Tak tahu awak dah bersuami, tapi mana suaminya?"
"Suami saya bawa lori sayur. Ulang-alik ke Singapore. Sekarang ni suami saya ke Singapore. Dua hari lagi balik." Bohong sunat lagi. Tak apa. Demi keselamatan. Orang kata, peratus orang nak buat jahat dengan isteri orang, sedikit kurang berbanding dengan anak dara orang.
"Maaf sekali lagi..."
"Tak apa..." Aku pandang muka dia. Kemudian masuk dalam rumah. Kunci pintu rapat-rapat. Lega. Tapi tak lega sebenarnya. Aku berhutang dengan lelaki tu. Satu lagi, buatnya dia tanya orang kat homestay lagi haru. Aduhai, nak menipu tu tak ingat langsung.
Terus aku telefon Kak Yan. Tahu Kak Yan pun tengah runsing.
"Macam mana?" tanya Kak Yan.
"Macam mana apanya? Macam tu la. Kalau tak jumpa T-shirt dia tu, dia nak saman juga homestay. Lepas tu dia bagi pilihan lain. Carikan T-shirt sama dengan yang hilang tu. Mana nak cari? Saya pun tak ingat T-shirt dia yang mana satu. Masalah betullah!"
"Habis tu, Rissa nak buat macam mana?"
Sebenarnya aku bos ke, Kak Yan yang bos? Boleh pula tanya aku nak buat macam mana. Masalah juga kalau dapat bos terlampau baik ni.
"Saya ingat saya masuk kebunlah. Dah reda nanti baru masuk homestay pula."
"Suka hatilah. Kak Yan tak kesah. Tapi kalau boleh masalah tu selesaikan dengan cara baiklah."
"Baik, Kak Yan. Saya sedaya upaya selesaikan perkara ni." Aku berjanji walaupun aku tak tahu apa yang sepatutnya aku usahakan. Buat sementara waktu, kau kena buat-buat macam biasa.
Sebab sehelai T-shirt saja pun habis huru-hara dibuatnya.
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro