następnego dnia harry poszedł do sali 455 w szpitalu, w którym zmarła jego najlepsza przyjaciółka

tempest leżała w łóżku

bez życia

poznał ją i się przywitał

"hej." odpowiedziała. "wszystko w porządku?"

"nie, naprawdę nie." komfortowa cisza spadła na ich dwójkę. "a u ciebie?"

"jest lepiej." uśmiechnęła się, ale jej uśmiech zblakł szybko, gdy w końcu spojrzał w jej oczy

jego twarz mówiła głośno, wyrażała smutek, spuchnięte i puste oczy wpatrujące się w nią bez życia

"co ci się stało?" wyszeptał, głaszcząc jej posiniaczony policzek

jęknęła i odepchnęła jego dłoń

"mój tata." prawda nareszcie wyszła na jaw, a na myśl o tym tempest zamknęła swoje oczy, mogła usłyszeć jak harry wciąga powietrze

"nie pytaj, później opowiem ci o mojej przeszłości," wyszeptała, nie chcąc by harry snuł przypuszczenia na temat jej ojca

"po prostu się przytulmy przez chwilę"

i tak położyli się na małym szpitalnym łóżku, ich nogi zaplątały się jak słuchawki, ich głowy oparły się na chłodnej poduszce

i w tej chwili

dwójka załamanych nastolatków próbowała naprawić siebie nawzajem

jeden sukces

jedna porażka