Stali w bezruchu, wtuleni w siebie.

Łzy ciurkiem spływały po policzkach Nikki, odmawiającej puszczenia swojego przyjaciela.

Kochała Maxa całym sercem, a musiała go zostawić.

Kręciła głową, powtarzając, że nie rozstanie się z nim.

Brunet schował twarz w miętowych włosach dziewczyny, pozwalając łzom swobodnie płynąć.

Nie byli już dziećmi, powinni radzić sobie z pożegnaniami, ale nie umieli.

Czy jesteś w stanie rozstać się z kimś na czas co najmniej roku?

Kochali się, może aż za bardzo.

Max był wdzięczny dziewczynie za uczucie, które w nim obudziła- miłość.

Ujął jej twarz w dłonie i otarł gorzkie łzy różowookiej.

- Spotkamy się najszybciej, jak to tylko możliwe, obiecuję...

Pocałował ją czule.

Nie chcieli się puścić.

Nie mogli się puścić.

W końcu, matka Nikki odsunęła dziewczynę od jej chłopaka, powodując u swej córki wybuch jeszcze większego płaczu.

- Chcę z nim zostać! Mamo, błagam! - szarpała się Nicolette, rozpaczliwie pragnąc dotyka Maxa na swojej skórze.

Kobieta pokręciła tylko głową, wbijając beztrosko wzrok w telefon.

Brunet trwał w bezruchu, a gorzkie łzy nasiliły się.

Nie pokusił się o jakikolwiek komentarz.

Gdyby to uczynił, pochłonęłaby jego ciałem histeria, a nie mógł sobie na to pozwolić.

Musiał być silny.

Silny dla nich.

Silny dla niej...