Po dwu godzinnej jeździe samochodem Mats dotarł do Monachium. Zakwaterował się w tym samym hotelu co Marco. Nie musiał się rozpakowywać. Śpieszył się. Wsiadł po prostu w samochód i przyjechał. Wziął ze sobą tylko portfel z pieniędzmi i dokumentami. Nic innego mu do szczęścia nie było potrzebne. Padł na wielki, małżeńskie łoże wysłane atłasami i wyciągnął z kieszeni jeansów telefon. 

Mats: jestem już na miejscu.

Hummels kliknął przycisk wyślij, a po chwili obok wysłanej wiadomości pojawił się znaczek, który symbolizował, że Reus ją odczytał.

Marco: ok. To ty idziesz do mnie, czy ja do ciebie?

Mats: ty do mnie. Pokój 28.

Marco: tzn?

Mats: kretynie! Zakwaterowałem się w tym samym hotelu, co ty! 

Marco: aaa... Trzeba było tak od razu. 

Mats: z kim ja muszę współpracować?!

Marco: z nieziemsko przystojnym niemieckim piłkarzem?

Mats: no chyba nie... Z pacanem, który nie pamięta tego, co powiedział dwie godziny temu, kiedy wydzwaniał co pięć minut...

Marco: od razu z pacanem?! 

Mats: potraktuj to jako komplement...

Po chwili rozległo się pukanie do drzwi. Mats delikatnie je uchylił.

— Kto tam? — zapytał czarnowłosy Niemiec.

— Pacan...

Hummels roześmiał się i wpuścił kolegę do pokoju. Po chwili rozmasowywał bark, w który uderzył go Marco.

— Ej, to bolało! — poskarżył się.

— To za nazwanie mnie 'pacanem'.

— Reus, ale z ciebie obrażalska księżniczka. 

— Czy ja ci na Cristiano Ronaldo wyglądam?

Oboje wybuchli śmiechem.

— Żarty żartami, ale musimy organizować plan ratowania Roberta...

— Mam pomysł. Zadzwonię do Schweinsteigera, aby wyciągnął Manuela z domu, a my w tym czasie przeszukamy dom. Ja w środku, a ty pogrzebiesz w śmieciach...

— Mars, a jak masz zamiar to dokonać?

— Basti wisi mi przysługę. — Hummels uniósł brwi. — Ana mogłaby się dowiedzieć o jego eskapadach z Klose, Gomezem i Neuerem na dziwki.

— To by się wydało, że Basti nie jest fantasti...

— No.

— Wiesz, co jest najśmieszniejsze?

— Co?

— Że ten twój plan może się powieść. Tylko, jak masz zamiar dostać się do środka?

— Nie bój żaby. Opracowałem już plan. Muszę tylko zadzwonić do Schweinsteigera.

— Nie wiem jak ty, ale nie trawię go.

— Ja też. Co najbardziej prawdopodobne pewnie miał coś wspólnego z zniknięciem Lewego. Dałbym sobie rękę o to uciąć.

— Nie gadaj tyle, bo cie zjedzą krokodyle. Dzwoń do Schweinsteigera. Liczy się każda minuta.

— Już dobrze, Mati.

Hummels pokręcił tylko głową i usiadł na łóżku, przyglądając się, jak poirytowany Marco wybiera numer do kapitana reprezentacji Niemiec. 

— Kurwa, nie odbiera. — Reus rzucił komórką o ścianę. — Musimy improwizować...

— Jedziemy na zakupy — oznajmił Mats, ciągnąć przyjaciela za sobą.

— Po co?

— Musimy kupić lornetkę... i inne rzeczy. — Marco popatrzył na ciemnowłosego Niemca z niedowierzaniem. — Musimy jakoś obserwować dom Neuera, żeby wiedzieć, kiedy wychodzi...

— Racja...

— Cieszę się, że się ze mną zgadzasz...

— Ale treningi?

— Na razie nie ma. Przerwa. Dopiero w sierpniu.

— Fakt. — Marco uderzył się w czoło. — Ale mamy lipiec, więc czasu jest mało...

— Dlatego jedziemy na zakupy, a potem obserwujemy dom Neuera.

— Jedziemy twoim autem. On wie, że jestem w Monachium, a o tobie jeszcze nie wie. Chyba.

— Ale ty prowadzisz!

— Ok.

Mężczyźni udali się do samochodu i pojechali do centrum handlowego. Na szczęście, żadnym uchodźcom nie zachciało się dokonać tam zamachu i obaj panowie kupili, to co potrzebowali.

— Mamy wszystko? — zapytał Mats.

— Tak. 

— Sprawdź jeszcze raz.

— Ok. — Sprawdził zawartość dużej, czarnej torby sportowej, w której była patelnia, wytrychy, bandaże, latarki, zapałki, lornetki... — Wszystko jest. Możemy jechać.

— Na pewno?

— Tak.

Odjechali z piskiem opon. Zatrzymali się w parku nieopodal domu Neuera. Mats chwycił torbę i ruszyli w kierunku celu, starając się nie zwracać na siebie uwagi.

— Marco?

— Co?!

— Umiesz wchodzić na drzewa?

— Tak.

— To właź na ten dąb. Powinieneś móc z niego obserwować mieszkanie Neuera. — Popatrzył na wspinającego się kolegę. — Tylko się nie zabił.

— Ok.

— Widzisz coś?

— Moje biedne oczy! — krzyknął Marco.

— No mów...

— Manu grzebie sobie w majtkach jak nasz trener. — Marco skrzywił się na samo wspomnienie trenera reprezentacji Niemiec Joachima Loewa.

— Fuj. A ja mu kiedyś rękę podałem.

— Rozumiem twój ból.

— Co tam jeszcze widzisz?

— Trzyma w dłoni pejcz i gdzieś idzie. — Marco z wrażenia niemalże spadł z drzewa.

— Złaź już, bo się zabijesz, kaleko.

— Dobra, dobra. Nie denerwuj się tak Mati, bo pierdząca żyłka w dupie ci pęknie.

— Czy ty mnie obrażasz?!

— No skąd. Zdaję  ci się.

— Mars!

— Co znowu?

— Zjedz snickersa.

— Hummels, żarcik ci się trzyma.

Mats pokiwał głową, a Marco zszedł wreszcie z drzewa. Usiedli na trawniku.

— To co robimy? — Czarnowłosy Niemiec podrapał się po brodzie, myśląc jakiej odpowiedzi udzielić koledze. — Ziemia do Hummelsa. 

— Nie musisz mi machać ręką przed oczami. Słyszę cię głośno i wyraźnie. Najpierw omówmy, czego się dowiedzieliśmy.

— Neuer nie jest sam. Miał pejcz, więc lubi dziki seks. Możliwe, że kogoś przetrzymuje w charakterze niewolnika seksualnego. Nie wiemy kogo, ale może to być Robert. Lubi sobie grzebać w majtkach i paradować w nich po mieszkaniu — wyrecytował bez zająknięcia Marco.

—  Nie wiele, ale musimy podjąć jakiś plan działania.

— Tylko jaki? 

— Mam pomysł.

Przysunęli się bliżej do siebie i urządzili burzę mózgów. Mieli wiele pomysłów, ale żadny nie wydawał im się godny uwagi.

— Eureka! — wykrzyknął Mats.

— Mats... Zapomnieliśmy o jednym. Nie kupiliśmy krótkofalówek.

Hummels uderzył się w czoło.

— Kurwa, z kim ja muszę współpracować. 

-----------------------------------------------------------------------------------------

Haha. Polsat i inny TVN mi się włączył. Mam nadzieję, że Wam się podoba.

Pozdrawiam.