Zatopiony w rzece zwodniczych myśli, łączących się w wyobraźnię, jest sztukmistrz, nie, sztukuczeń.
Wartka woda ciągnie go z prądem, a on coraz mniej się jej opiera.
Już nie próbuje ruszać kończynami, by wyznaczyć swoją własną trasę, teraz dryfuje, dryfuje nad pokrywą falistą.
A co jest na końcu rzeki? Ujście i morze, ocean. Stamtąd wrócić trudno… Spytam nawet, czy to możliwe? Nie mam pewności, ale próbować nie będę. To ryzykowne.
…dlatego…
Zawsze zanurzam się blisko brzegu, by nie odpłynąć zbyt daleko.