Ubrałam zwykłe czarne spodnie, do tego białe trampki i bluzkę.

- Okej, możemy iść - powiedziałam.

Zeszłyśmy do salonu, aby powiedzieć cioci, że idziemy do kina.

- Do kina? No dobra, ale najpierw umyj te naczynia, o których cię proszę od rana! - Ciocia zrobiła zdenerwowaną minę.

Super, no to na pewno już nie zdążę na film, bo zostało nam około dwudziestu minut.

- Ale nie zdążymy na film... - Weronika próbowała jakoś przekonać swoją mamę.

- Najpierw naczynia, potem kino.

Wera popatrzyła na mnie z miną jakby chciała powiedzieć "przepraszam". Napisałam szybko SMS-a do Patryka, że nie zdążę na film. Pomogłam kuzynce w myciu naczyń. Kiedy skończyłyśmy zobaczyłam, że dostałam od Patryka wiadomość.

Będę czekał na Ciebie pod kinem.

No to co będziemy robić skoro nie pooglądamy filmu?

Wyszłyśmy z domu. Kuzynka odprowadziła mnie pod kino. Patryka jeszcze nie było.

- No dobra. To ja idę do galerii z Adrianem, jak coś to dzwoń. - Dziewczyna ruszyła w stronę galerii.

Siedziałam na ławce obok kina jakieś dziesięć minut. Robiło się coraz zimniej. Po chwili zobaczyłam podjeżdżające obok kina auto. Z samochodu wyszedł, być może osiemnastoletni,  chłopak. Miał ciemne włosy. Był ubrany w jeansy, bluzę, biały T-shirt, no i nike. Podszedł do mnie.

- Hej. Zuza? - zapytał.

Skąd on zna moje imię?!

- No tak... Skąd wiesz jak mam na imię? - Trochę zaczęłam się bać, bo było już ciemno.

-To ja, Tomek. - Serce zaczęło bić mi szybciej. Myślałam, że zaraz dostanę zawału.

-Co ty... Co ty tu robisz? Skąd wiedziałeś, że tu jestem?!

- Patryk to mój kuzyn. Jestem u niego na świętach - odpowiedział.

Nie wiedziałam właściwie co mam myśleć. Chciałam stąd jak najszybciej uciec. Nastąpiła chwila ciszy. Chłopak usiadł obok mnie na ławce. Przerwał milczenie.

- Zuza... Jak straciłem z tobą kontakt, o niczym innym nie myślałem, tylko o tobie - zaczął. - Łudziłem się, że zapomnę, a tu nagle Patryk mówi, że cię znalazł.

- Powinieneś o mnie zapomnieć...

-Myślisz, że to takie łatwe?

- Wiem, że to trudne, no ale... Ty jesteś ode mnie straszy... - Musiałam jeszcze coś szybko wymyślić. Kontynuowałam - Jesteś całkiem inny niż ja... Nie mamy wspólnych tematów...

-Nie, wcale. Ej możemy pogadać gdzieś indziej?

- Sorry, ale muszę wracać do domu... - powiedziałam po czym od razu wstałam z ławki i poszłam w stronę galerii.

Chłopak pobiegł za mną i złapał mnie za rękę. Był o jakieś dwie głowy większy. Próbowałam zabrać rękę i uciec, ale Tomek był za silny.

- Nie uciekniesz mi drugi raz... - Pocałował mnie.

Poczułam motylki w brzuchu. W sumie to cieszyłam się, że go odnalazłam. Czekaj... Co ja gadam?! Przecież on jest starszy o pięć lat! To nie ma sensu...

- Lepiej? - zaśmiał się.

- Gorzej. Powiedziałam już, że muszę iść...

- Wiem, że kłamiesz. Za dobrze cię znam.

- Ty mnie w ogóle nie znasz! - krzyknęłam.

- No tak... Pisałem z tobą rok i nic o tobie nie wiem - zaczął się śmiać.

-Śmieszne.

Nagle usłyszeliśmy dźwięk dzwonka telefonu Tomka. Wtedy nadarzyła się okazja by uciec. Pobiegłam w stronę galerii i zadzwoniłam do Weroniki.

- Halo? Koniec randki? Co tak szybko? - dziewczyna zaśmiała się.

- Żadnej randki nie było. Przychodź szybko. Jestem na zewnątrz.

___________________________

Dzisiaj jakoś nie mam weny, więc z góry przepraszam... Czekam na Wasze komentarze :)))