Głupia.

Leniwa.

Egoistyczna.

Słaba.

Ile razy dziennie to sobie mówię?

Nie wiem.

Czasem raz, innym dwadzieścia.
A zdarza się, że i zero.
Czy wtedy mówię pozytywnie?
Nie.
W takie dni,
Zwyczajnie nie muszę nic mówć.
Nawet w myślach.
Mam te wszystkie słowa,
Rozwiane w podświadomości.

Mimo to jestem szczęśliwa.
Ba, często
Nawet uśmiecham się
W czasie obrażania.

Co z tego, że ten uśmiech
Nie jest szczęśliwy?

Samotna.

To kłamstwo.
A może jednak nie?

Przecież,
Jestem otoczona przez ludzi.

Rozmawiam.
Uśmiecham.
Śmieję.

Co z tego,
Że ci, którzy są blisko mnie,
Najczęściej zapominają i pomijają?

I tak jestem szczęśliwa.

Uciekam.
Do ludzi.
Od ludzi.
Od problemów.

Uciekam,
Tam gdzie mogę być sobą.
A może...
Tam gdzie mogę być inna?

Nawet teraz
Zgrywam dziewczynę z problemami.
Znów się nad sobą użalam.

Jestem słaba.

To jest faktem.

Nie piszę,
Aby mi współczuli
I pocieszali.

A może jednak?

Nie wiem.

Nic nie wiem.

Mówię.
Rodzinie.

Odpowiadają,
Że histeryzuję.
Przesadzam.

Nie mam odwagi im powiedzieć,
Że mają rację.
I że chcę pomocy,
Aby już tak nie było.

Mówię.
"Przyjaciołom"

Nie odpowiadają.
Odwracają głowy.
Zmieniają temat.
Czasem nie wierzą.

Czemu to robię?
Czemu Wam się wyżalam?

Jestem tak słaba?

Tak bardzo potrzebuję współczucia?

Przepraszam...