"Monalisa?"

Hindi ko man makita ang mukha niya ay napansin ko ang pagkagulat sa kaniyang reaksiyon matapos kong banggitin ang pangalan niya.

Her grip tightened around my wrist as her head look sideways to the direction of the wraith.

She was about to ask me a question when she pulled me away. Nakabangon ako at tuluyang nakatayo nang dalhin ako ni Monalisa patungo sa mas ligtas na lugar.

Unfortunately, the sound of our footsteps are loud enough to be heard by the wraith and soon enough it was back on our trail once again.

Mas malakas na lagabog ng mga paa ang maririnig sa aming likuran. The wraith was growling like a beast that was so hungry and craving to eat its prey.

But I decided not to ever look back as I know it would lead me to my demise.

Lumiko kami ni Monalisa nang makarating kami sa dulo ng hallway kung s'an niya ako dinala. Mabuti na lang at may liwanag nang makikita sa paligid, the lights were turned on again in this part of this mansion.

But the lights didn't make us feel safe either. In fact, it even made us feel endangered. Lalo na at makikita namin nang tuluyan ang anyo ng wraith na humahabol sa aming likuran.

"Dito," Monalisa quickly pulled me inside a room that we passed by.

Agad niyang isinara ang pinto at ini-lock ito. "Dito, bilis."

Binitiwan niya ako at may hinila siyang kadena na nakasabit sa kisame. As she pulled it down, there's a set of stairs dropping down on us.

Were going to an attic.

"Mauna ka na," ang sabi ni Monalisa sa akin bago niya ako inalalayan sa pag-akyat sa hagdan.

There was no handrail. Monalisa lend a hand by assisting me. Nang tuluyan na akong makaakyat sa attic ay siya naman itong tinulungan kong makaakyat.

While helping her, the sound of the wraith is getting louder. It's getting nearer and nearer as time passes by.

Hanggang sa bigla na lang nawasak ang pintuan ng kuwarto na pinasukan namin kasabay ng pagsasara namin ng pintuan ng attic na pinagtulungan naming itaas.

"Angel!" The wraith screamed as it started breaking things inside the room beneath us.

Monalisa noticed that I was in distraught and she covered my mouth and whispered in my ears to calm down. "Shhh, hindi nila tayo nakikita. Pero sensitive ang pandinig nila."

I nodded my head, my eyes were almost tearful. My god, why are we in a situation just like this?

Ilang segundo pa ang lumipas bago huminto ang kaliwa't kanang mga dabog sa loob ng kuwarto sa ibaba. We both heard mirror breaking, woods cracking, at kahit ang pader nga ay mukhang nawasak din ng wraith sa ibaba.

It was continuously calling for my name up until it's gone. Matapos ang ilang minuto ay tuluyan na ngang humupa ang gulo sa ibaba.

The wraith is finally gone.

Nang masiguro ni Monalisa na wala na ang wraith sa ibaba ay agad niya na ring inalis ang kamay niya sa bibig ko.

"Angel ang pangalan mo?" ang unang tanong niya sa akin.

I nodded my head.

"Sino ang nakikita mo sa halimaw na yun?"

As she asked me that question, a series of quick flashbacks had appeared in my mind. I saw my mom's face smiling back at me before it turned into a grim features of a wraith.

Hindi ko maiwasang tuluyang maluha at punasan ang basa kong pisngi. "Si m-mama."

Monalisa nodded her head. "Reasonable enough. Kasi ang nakikita ko sa halimaw na humahabol sa akin ay ang nakababata kong kapatid na lalaki."

"Si Manuel?"

Manuel is my initial response but I forgot that they have a younger brother missing. Balak ko sanang agad na baguhin ang tanong ko nang bigla rin niya akong sundan ng mabilis na tanong.

Her eyes widened. "Kilala mo siya? Teka, balak ko sanang itanong kanina kung pa'no mo nalaman ang pangalan ko."

"Isa akong journalist. Gaya mo ay nakatanggap din ako ng tip mula sa isang tao sa bayan na 'to-"

Hinawakan niya ang balikat ko. "Wait, yung tip bang natanggap mo e patungkol sa mga witch dito sa Wichita? Iyon kasi ang tip na natanggap ko kaya ako nandito."

Umiling ako. "Hindi. Nandito ako dahil may tumawag sa akin na lalaki at ang sabi niya sa akin ay may natagpuan daw na bangkay ng isang babae rito sa Wichita. At ang bangkay na tinutukoy niya ay ikaw mismo," ang sabi ko.

Monalisa was surprised. "Pero hindi pa ko patay," she was in denial.

Sapo ang kaniyang dibdib ay pinakiramdaman niya pa ang tibok ng kaniyang puso. "Tumitibok pa ang puso ko at nakikita mo naman ako sa harapan mo, hindi pa ako patay, hindi ba?"

Muli akong umiling. "You're not dead, yet. But anytime now, your physical body will do. Kasalukuyan tayong nasa ilalim ng isang ritwal. And that ritual will cause your soul to come outside of your physical body.

"Like an out-of-body experience, pero nakasalalay dito ang buhay mo. Yung mga halimaw sa labas na gusto kang patayin? Those monsters are called wraiths. At oras na mahuli ka nila, they will consume your soul in order to free another soul," pagpapaliwanag ko sa kaniya.

"Hindi kita maintindihan," umiling-iling si Monalisa.

That's when I hold her shoulders. "Monalisa, balak ka nilang alisin sa sarili mong katawan para palitan ng isa pang kaluluwa oras na mawala ka. At oras na mangyari 'yon, ang kaluluwa na papalit sa'yo ang siyang magmamay-ari ng katawan mo."

In that moment, Monalisa knew she was really in a huge trouble. I saw how she covered her mouth, trying her best to prevent creating even a single noise.

She was about to cry.

I immediately hugged her. I know she could understand what I meant and I'm hoping she will immediately learn about the situation we were facing right now. Masakit mang malaman ang katotohanan, I need Monalisa to understand everything.

Matapos ko siyang yakapin ay unti-unti ko ring naramdaman ang pagbagal ng kaniyang paghinga. She had controlled her emotions as I consoled her right away.

As soon as she started breathing normally, agad ko na rin siyang hinayaan. "Ayos ka na? Alam kong masyadong mabigat 'tong mga sinasabi ko sa'yo pero kailangan e."

"I'm fine now," pinunasan ni Monalisa ang kaniyang mga pisngi. "Pa'no mo nalaman ang lahat ng yon?"

"I've met the person who contacted you."

"Si Margot?"

Tumango ako. "Oo. Nabanggit niya sa akin ang lahat ng mga nangyari. Kung bakit ka nandito sa bayan ng Wichita pati na rin ang nangyari sa'yo. Nasabi niya rin sa akin ang tungkol sa mga witches at kung ano ang kaya nilang gawin. Gaya ng kung ano ang ginawa nila sa ating dalawa ngayon.

"Balak niyang buhayin sa mga katawan natin ang mga napaslang na witches noong magkaroon ng witchhunt sa bayan na ito. Kanina lang nila ako isinailalim sa ritwal samantalang ikaw ay matagal na-"

"Isang araw pa lang akong nandito," she showed me her digital clock. "Pa'no mo nasabing matagal na?"

Nang makita ko ang orasan niya at malaman kong nagsasabi siya ng totoo ay bigla akong kinabahan. The time here has a huge difference from the real world.

"Monalisa, magta-tatlong araw ka nang walang malay sa totoong mundo, yung katawan mo ay sobrang dehydrated na. Kung hindi ka pa makakaalis dito, siguradong mamamatay ka. If your physical body dies, your soul won't have a room to come back in again."

Dahan-dahan na napatingin si Monalisa sa kaniyang orasan. "I see... mukhang iba ang takbo ng oras dito, isang araw pa lang akong pagala-gala rito, hindi ko alam kung anong gagawin. I don't know how to leave this place. Pa'no tayo aalis kung maraming halimaw, o wraiths as you mentioned earlier, sa labas?"

"We need your werewolf instinct."

Biglang nanlaki ang mga mata ni Monalisa. "Pa'no mo-"

"Nabanggit ni Manuel ang tungkol sa sikreto ninyo. It's quite complicated but time is running out, I need your help. I'll tell the rest of the story once we are already safe."

Tumayo ako at saka naglibot sa loob ng attic. Nagbabakasakaling may makikita akong mahalagang bagay.

"Kasama mo ba si Manuel nang magpunta kayo rito?"

"Oo. Nang puntahan namin ang address na nakasulat sa ID mo, si Manuel ang una naming nakita sa Camp Tirso. Noong una e iniisip niya na kaya ka hindi umuuwi e dahil sa ayaw mo lang umuwi. Nagrebelde ka raw noon kaya nasanay na siya sa mga ginagawa mo. Pero nang malaman niya ang nangyari sa'yo matapos kong sabihin sa kaniya ang bad news na natanggap ko, he was really shaken," tumingin ako kay Monalisa. "He is mourning your death. He really cares for you, he's totally concerned of you."

Monalisa slowly nodded her head, absorbing the information that I have given her. Mukhang maging siya e hindi rin inaasahan na may pakialam pala sa kaniya ang kuya niya.

The look in her eyes gives me a hint of regret and happiness at the same time. She might be shedding some tears of joy tainted with a mixture of forlorn.

"Matapos n'on ay nakausap namin si Verm -"

"Si Enrico?"

I slowly nodded, remembering that Verm is just a nickname. "Yes, siya nga. Siya ang tumulong sa amin kung ano ang nangyari sa'yo. He's the reason why we found Margot."

"Kay Verm ko lang naman talaga sinasabi ang lahat ng gagawin ko. I trusted Verm, he's my bestfriend. Don't tell me kasama mo rin si Verm?"

Nang wala akong makitang gamit sa loob ng attic na sa tingin ko ay mahalaga ay muli na akong bumalik sa kinuupuan ni Monalisa.

"Manuel and Verm is here. Hindi nga lang maganda ang nangyari sa amin nang magpunta kami rito. The witches are prepared of us coming into their town. Yung tao na tumawag sa akin e isa palang helper ng witch dito. Because of that, something attacked us," I paused, trying my best not to remember the gruesome way of how that familiar tried to kill Manuel.

"A-anong nangyari?"

"We were attacked by a familiar."

"Familiar?"

"Familiar is a witch's pet. A demon. It attacked both of us and Manuel tried saving me kaya siya ang napuruhan. Mabuti na lang at niligtas kami ni Verm," I opened my eyes again. "Dinala namin si Manuel sa pinakamalapit na ospital dito sa Wichita. He's resting, binabantayan siya ng mga kasama ko. Anytime now, he'll wake up."

"Mabuti na lang... si Verm? Nas'an siya?"

"Huli kaming nagkasama ay noong nasa asylum na kami kung s'an namin nakausap si Margot. Nagkaroon ng gulo dulot ng kagagawan ng mga witch hanggang sa bigla na lang akong nawalan ng malay. Nang magising ako, nasa loob na ako ng sasakyan ng taong tumawag sa akin," tumango ako nang makita kong nanlaki ang mga mata ni Monalisa. "Yes, sa mismong sasakyan niya at dinala niya ako rito. At heto na ako ngayon, kasama mo."

"Sorry, Angel. Hindi ko alam na ang daming nangyaring hindi maganda sa inyo, pasensiya na talaga."

I smiled. "Monalisa, hindi mo kasalanan ang nangyari. You're just doing your job. And I'm not blaming you of what happened to me, dahil kung hindi ako nagpunta rito, siguradong hindi ka makakaligtas."

"S-salamat..."

"Parehas nating isisiwalat ang sikreto ng Wichita, Monalisa."

"Pero pa'no tayo makakalabas dito? Hindi ko alam ang gagawin."

Hinawakan ko ang kaniyang mga kamay. "There's only one way to escape this place."

Monalisa has eagerly stared at me. Her eyes are waiting for answers.

"We need to find a church."