Ilang oras pa ang ibiniyahe namin bago tuluyang ihinto ni Mr. Calicdan ang kaniyang sasakyan.

Mula noong huli kaming mag-usap ay tinanggal niya ang pagkakatali sa aking mga kamay ngunit ibinalik niya rin ito pagdating namin sa aming destinasyon.

It was a part of our plan. We want to make things look like he's still under Lara's control even if in fact, he's not. Nakagawa kami ng paraan para hindi niya kami mahuli.

I told Mr. Calicdan to stay silent. Dahil gaya nga ng nabanggit niya sa akin kanina, Lara could hear everything that he says. But that doesn't include the things that he could see.

I've been giving him cues to follow through. Mga signal na sa tingin ko ay sapat na para kaniyang maintindihan. Mabuti na lang at malakas ang obserbasyon ni Mr. Calicdan sa mga bagay sa kaniyang paligid. His skills as a detective paid off.

"Nandito na tayo," narinig ko ang mahinang boses ni Mr. Calicdan.

Binuksan niya ang pintuan sa kaniyang tabihan at agad na lumabas ng kotse. Sunod naman niyang binuksan ang pintuan sa backseat kung saan ako kasalukuyang nakahiga at saka niya ako dahan-dahang hinila palabas.

I looked around as soon as I'm outside his car. Napalilibutan kami ng kakahuyan. There was no sign of any other houses nearby at all aside from a huge mansion in front of us.

"Dito nakatira ang pamilya ni Lara. Ito ang mansiyon nila na nakatago sa gitna ng kakahuyan ng Wichita," Mr. Calicdan told me.

Hindi na ako nagtaka na sa ganito kasukal na parte ng bayan nila napagdesisyunang magtayo ng ganito kalaking mansiyon. Nobody would see this place unless they keep exploring the wilderness of this forest.

Gusto ko mang tanungin si Mr. Calicdan tungkol sa lugar na ito ay hindi ko rin nagawa. Gaya nga ng napagplanuhan, he will keep me tied and my mouth fully covered with duct tape until we reach the exact location where I would meet Lara personally.

"Walang makakakita ng mansiyon nila rito dahil protektado ito ng isang spell. Lahat ng mga taong magpupunta rito ay agad na maliligaw oras na marating nila ang border kung saan naghahati ang teritoryo ng mansiyon at ng kagubatan. Mabuti na lang at nakakalabas sila ng buhay pero duda akong may balak pa silang bumalik para libutin ang kasukalan ng kakahuyan dito sa bayan ng Wichita," dagdag pa ni Mr. Calicdan.

It was the answer to the question that I had in mind. I was thinking about the odds of this place being discovered by some townspeople. Oras kasi na malaman nila ang lugar na ito, posibleng may mangyaring hindi nila inaasahan.

They will reveal its existence, and God knows what could happen next to the reality this town was hiding. Posibleng hindi na sila makalabas nang buhay kung sakaling mapasok nila ang teritoryong ito.

Bigla akong binuhat ni Mr. Calicdan. Tila ba nakasampay ako sa kaniyang balikat habang mabilis siyang humahakbang papunta sa mansiyon.

He walked briskly, making it look like he doesn't care about my wellbeing. Another touch to our plan.

Maya-maya lang ay dumating kami sa isang hagdanan na yari sa batong marmol. It leads to the door of the mansion itself and I was carried by Mr. Calicdan gentler than before.

Hindi ko maiwasang malula sa pagbuhat sa akin ni Mr. Calicdan. He couldn't stop walking and he stopped talking just after our short conversation before.

"Nandito na tayo," muling bulong ni Mr. Calicdan.

With the signal I had told him to do before, he pinched my thigh softly. At dahil doon ay agad akong nagkunyaring wala akong malay.

Ipinikit ko ang aking mga mata at dahan-dahang kinontrol ang aking paghinga. If I am to act like I'm unconscious. I will do my best because this is just a single chance that we only have. Oras na masira ang lahat ng plano namin nang dahil sa hindi umayong pagkakataon ay siguradong ito na ang katapusan ng lahat.

With my eyes closed tightly, I listened carefully to my surroundings.

Nakarinig ako ng pagbukas ng pintuan. Mahina at mabagal itong nagbukas na siyang nakadagdag ng kakaibang kaba sa aking dibdib.

I was thinking about the possibilities that I may never gonna see outside again. Na ito na ang huling pagkakataon para makita ko ang mundo sa labas.

Nobody will protect me but Mr. Calicdan. Aside from him, I have no idea how will my fate would play on.

Darating din ako sa punto na ipipikit ko na lang ang aking mga mata at tatanggapin ang mga bagay na mangyayari sa akin.

I could imagine the terror of those reporters that had happened to be here. The moments passing by as they lie awake fully conscious, thinking that nobody will save them at all, that's hell for you.

And what's next? Their bodies comes out to see another day again. But it's just a body with an another soul without its former original owner.

What becomes to those who owned those bodies? Hindi ko alam kung nasaan na sila ngayon. The only possible answer is that they've already faced their own demise.

"Sa wakas at dumating ka na rin, Noah. Kanina ka pa hinihintay ni Ma'am Lara," I heard a feminine voice, with a little accent that I couldn't put on.

"Na-delay lang ako ng kaunti, pero nagtagumpay naman ako sa iniutos niya sa akin. Dala ko na si Angel," ani Mr. Calicdan.

Naramdaman ko ang isang magaan na kamay na humaplos sa aking mga binti. "Ang kinis ng kaniyang balat. Ang init ng kaniyang katawan," I can feel that she's smiling right now. "Tamang-tama lang para maging bagong katawan ng pinakaninuno ng aming angkan."

Nanlaki ang mga mata ko sa aking narinig. That's when I saw what's inside of the mansion. There was a large atrium waiting for us inside.

Nakita ko rin ang suot ng babaeng kausap ni Mr. Calicdan. She's wearing a long green dress like she comes from a fairytale play. The green witch.

"Sige, dalhin mo na ang babaeng iyan sa loob. Nakahanda na ang lahat para isagawa ang ritwal," ani ng babaeng kausap ni Mr. Calicdan.

Mr. Calicdan nodded his head as he started walking again. Isinara ko nang muli ang aking mga mata kaya't hindi ko na alam kung saan ako dinadala ni Mr. Noah.

Many steps later, I opened my eyes for a few moments as I tried to see where were we. Ngunit sa pagdilat ng aking mga mata, doon ko napagtanto na nakasunod pala sa amin ang babaeng kausap ni Mr. Calicdan.

And the thing that I dreaded to happen, did happen.

"At may malay na siya, Noah. Puwede mo na siyang bitawan," mahinahong sambit ng babaeng nakasunod sa amin.

Mr. Calicdan turned around, slowly. "Wala siyang malay, mataas ang amount ng kuryenteng nanggaling sa taser ko kanina-"

Huminto sa pagsasalita si Mr. Calicdan. I felt how his body tensed so hard like he had turned to a stone. Humigpit ang pagkakakapit niya sa aking beywang ngunit mabilis din itong bumitaw.

Sa isang iglap, biglang umikot ang aking mundo nang mahulog ako sa sahig. I fell on my back, as the woman looked down at me.

Awtomatikong nawala ang pagkakabuhol ng tali sa aking mga kamay at maging ang duct tape na nakatapal sa aking bibig ay agad ding natanggal. So much for a failure.

"Ang ganda mo pala, Angel. Hindi nga nagkakamali si Ma'am Lara. She'll always pick the best girl last," aniya.

Dahan-dahan akong bumangon. I even looked to Mr. Calicdan but all I can see is a petrified old man. Hindi man siya naging bato ay nanigas naman ang kaniyang katawan na tila walang dugong umaagos sa kaniyang mga ugat.

His heart stopped.

"A-anong ginawa mo kay Mr. Calicdan?" tinanong ko ang babaeng nasa harapan ko.

She smiled as she stared on Mr. Calicdan's unmoving body.

"Huminto ang pagtibok ng puso niya. Pero wag kang mag-alala, hindi siya mamamatay. Lara won't let this person die. Siya lang naman ang unang taong nagtangkang isiwalat ang sikreto ng aming bayan," lumapit siya kay Mr. Calicdan at saka niya hinaplos ang pisngi nito. "He looked good when he was younger. Pero mukhang stress na stress na siya ngayon."

"Pakawalan ni'yo na siya, nangako siyang titigilan na niya kayo kung sakaling bigyan ni'yo siya ng ikalawang pagkakataon."

"Pangalawang pagkakaton? Sa tingin mo ba ay nagbibigay kami ng ikalawang pagkakataon? Lahat kayong may balak na sirain ang mga plano namin ay may isang pagkakataon lang na gawin ang mga binabalak ninyo. Oras na mahuli namin kayo, wala na kayong kawala sa kamay namin. We will never let you leave this town at all."

Sinubukan kong tumayo pero hindi ko maigalaw ang aking katawan. I tried to speak again but there's no sound that's coming out of my mouth.

"Tumigil ka muna sa pagsasalita. Ayaw kong makarinig ng mga bagay na walang kuwenta," she pointed her hand to me and whispered something inaudible.

I felt an unusual sensation over my body the same as what I felt before with Margot. But this time, my body moves alone by itself.

Tumayo ako at nagsimulang humakbang papunta sa direksiyon kung saan nakatingin ang babaeng kasama ko ngayon. She didn't say anything as she directed me to walk on my way to a stairs leading down to a basement.

Habang palayo ako nang palayo sa kinatatayuan ni Mr. Calicdan ay unti-unting bumibilis ang tibok ng puso ko.

This is it.

This is the end now. Gaya nga ng inaasahan, mukhang hindi ko na makikita pang muli ang mundo sa labas. I wouldn't see the sun again, I wouldn't write another article again, and I had failed to honor my mother's legacy.

Nagkamali ako.

A few unwanted steps more and I descended down the stairs. My heart was beating so fast that I could feel my blood rising.

As I reached the end of the stairs, a metal door was waiting for me. Hindi ko gusto ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko ay may bagay na nasa loob nito ang magiging dahilan ng aking katapusan.

Is this the final door that those reporters had opened?

"Halika, sumama ka sa akin. Dahil sa paglabas mo, ikaw na ang susunod na magiging supreme," the woman opened the door for me as I couldn't move my hands.

As the door opened, what I witnessed will never leave my mind.

There are several pedestals lined all over the room and there's a woman lying at the center of it.

Ang kapatid ni Manuel, si Monalisa...