– Z naszej dwójki to akurat ty jesteś ten głupszy! – zaprotestowałam, kiedy Elias wygłaszał już setną ze swoich mądrości. Czułam, że ból głowy zaraz zmusi mnie do rękoczynów, jeżeli ten debil nie przymknie się, chociaż na kilka minut.

– To nie jest prawda! Ja jestem wysoce inteligentny!

– Powiedzieć, że ty jesteś inteligentny to jakby powiedzieć, że Zeus był wiernym mężem i nie robił dzieci na boku – parsknęłam, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

– Powinniśmy to rozwiązać pojedynkiem!

– Chcesz się ze mną pojedynkować, mała blondyneczko? – zacisnęłam ręce w pięści i ostrzegłam go przed swoim mocnym prawym sierpowym.

– Therisie, ratuj! – krzyknął, widząc, jak szykuję się do walki. – Powinniśmy to rozwiązać inteligentnym pojedynkiem – poprawił się po chwili.

– Zadam wam pytanie... kto odpowie, ten jest mądrzejszy. Może tak być? – prychnął w końcu olbrzym, wyraźnie zirytowany naszymi przekomarzaniami i oderwał się na chwilę od rąbania drewna. Pokiwał głową z dezaprobatą i przysiadł do mnie i swojego brata na ogródku.

No pięknie. Głupi i głupszy razem w jednym zespole, przeciwko mnie! Jednej, mądrej, pięknej, cudownej i cholernie seksownej. Jak ja to przeżyję?

Elias wyprostował się, skrzyżował nogi i wpatrywał się w Therisa, czekając na mistyczne pytanie, które ma zakończyć nasz nowopowstały spór.

– Co to za zwierze, obdarzone głosem, które z rana chodzi na czworaka, w południe na dwóch nogach, a wieczorem na trzech?

Parsknęłam śmiechem. Wygraną miałam w kieszeni. Dajcie mi już moją koronę i berło, od jutra stanę się władcą całej Melothesii. Może i nie byłam najpilniejszą uczennicą w szkole, ale na to pytanie odpowiedziałabym, nawet gdyby ktoś mi je zadał o trzeciej w nocy.

– Kangur mutant! – wypalił Elias, po chwili zamyślenia.

– Kangur? – Theris powtórzył po nim, nie ukrywając szoku. Podrapał się nerwowo po czole, po czym przeniósł wzrok na mnie, dając mi tym samym znać, że jest załamany stanem wiedzy swojego brata.

– Rano chodzi na czworaka, bo jeszcze nie wstał z łóżka. W południe już skacze na dwóch nogach, no bo to w końcu kangur! A wieczorem używa laski, bo mutanty czasem też potrzebują wsparcia.

– To... to najlepsze co w życiu usłyszałam! – zapłakałam, udając, że wzruszyłam się opowieścią Narcyza.

– Ty jesteś głupszy, niż mogłoby się wydawać – neandertalczyk uderzył go w tył głowy. – Pomyśl jeszcze raz!

– Kaczka z kulą?

– Jeszcze raz...

– Dziwny kot?

– Jak kot miałby chodzić o trzech nogach?

– Wieczorem wyciąga parasolkę, bo boi się deszczu?

– Elias... Co ty bredzisz?

– Ja wiem – odezwałam się w końcu, przerywając ich wymianę zdań. Wyprostowałam się, wypięłam dumnie pierś i udzielając odpowiedzi na pytanie, powiedziałam: – Człowiek... Rano, czyli w dzieciństwie chodzi na czworaka, bo raczkuje. W południe, czyli w dorosłości chodzi na dwóch nogach, a wieczorem, czyli na starość wspiera się laską, czyli trzecią nogą.

Theris podniósł się, podszedł do mnie, poklepał mnie po ramieniu, a następnie złożył delikatny pocałunek na czubku mojej głowy. Posłał swojemu bratu kolejne gniewne spojrzenie, po czym powiedział:

– Tak, chodziło o człowieka... Czubek! Eliasie widziałeś kiedyś na oczy mutanto-kangura lub kota z parasolką?

– Nie... – zamyślił się. – Ale... Widziałem dziwnego kota! Eros się zalicza.

– Odwal się od mojego kota, bo napuszczę na ciebie psisko Therisa! – pogroziłam mu palcem, a ten momentalnie zamilkł. Posłałam w stronę opuszczającego nas neandertalczyka promienny uśmiech. – Blondyneczko... chcesz się wybrać dzisiaj ze mną do polis, na targ?

– Kupisz mi coś na pocieszenie?

– Kupię ci tyle ryb, ile tylko uniesiesz. Pod warunkiem że będziesz je niósł nadal żywe.

– Zgoda!

Zbyt łatwo poszło. Zbyt łatwo.

Narcyz bywał irytujący, ale nie mogłam mu odmówić faktu, że za jego sprawą uśmiech nie znikał z mojej twarzy. Lubiłam z nim spędzać czas, nawet jeśli w większości przypadków spędzaliśmy go, kłócąc się ze sobą i denerwując Therisa. Były z nas udane szwagry. Może i nie piliśmy razem wódki, a wino, ale i tak szwagry.

Spacerując po polis, trzymając Elisa za rękę, czułam się dziwnie odprężona. Zazwyczaj przebywając w centrum, spotkały mnie same nieprzyjemności ze strony wiejskich gapiów, dziś jednak uwaga wszystkich skupiona była na czymś innym. Każdy gdzieś gnał, każdy gdzieś biegł. Nawet niewolnicy zniknęli z targu. Było tu spokojnie... za spokojnie.

– Coś się dzieje? Znowu macie jakieś święto?

– Nie. Ojcowie dzisiaj zgłaszają córki do Hipodamejek.

– Do czego?

– Taki nasz Melothesiański zwyczaj. Hipodameja była królewną, która wyszła za Pelopsa.

– Rozumiem...

Wzruszyłam ramionami, kierując się w stronę dobrze znanego mi miejsca. Elias odbił i ruszył do stoiska z rybami, jak zawsze, gdy tylko pojawialiśmy się na targu. Zatrzymałam się na moment, obserwując go, jak z zapałem przeglądał świeży towar, porozumiewając się z rybakiem za pomocą kilku gestów. Uśmiechnęłam się, widząc go tak zaangażowanego.

– Leftosie! – krzyknęłam, gdy przed moimi oczami ujrzałam pijaczynę, rozkoszującą się kolejnym trunkiem. Jak na golarza, ten człowiek mało pracował, dużo pił.

– O, przyszła panna Patereas! – odparł, rozpościerając ramiona, a ja uścisnęłam go na powitanie. – Coś wiadomo w temacie zaślubin? Doszły mnie słuchy, że sam Zeus dał wam błogosławieństwo.

– W rzeczy samej – uśmiechnęłam się w jego stronę.

– Hipodemeje będą wyjątkowo ekscytujące tego roku. W końcu nagroda jest wyjątkowo urodziwa – zlustrował mnie wzrokiem. – Wiesz już, co przygotowano?

– Ja jestem nagrodą Hipodemejów?

– W rzeczy samej – powtórzył po mnie. – Nie planujesz chyba zrezygnować? Już poinformowałem o tobie Archonta.

– Ja? Zrezygnować? Lefterisie, zbyt dobrze się znamy, abyś oskarżał mnie o takie herezje.

– W rzeczy samej – wybuchnął gardłowym śmiechem, a ja podrapałam się nerwowo po nosie. W rzeczy samej to ja nie miałam pojęcia, o co tutaj chodzi, ale ponownie... wizja spalenia na stosie nie była zbyt przyjemna.

– Mam ryby! – piskliwy głos dobiegł do mnie zza pleców.

Obróciłam się na pięcie i ujrzałam Eliasa niosącego w dłoniach trzy wciąż żywe zwierzęta. Wiły się one w jego ramionach, szukając sposobu na ucieczkę, a blondyn ledwo je przed tym powstrzymywał. Pokręciłam głową z dezaprobatą, odebrałam od Lefterisa garnuszek wina i razem z przyszłym szwagrem postanowiliśmy wrócić do domostwa.

– Oby kore nigdy nie zgasła! – rzucił golarz, żegnając nas tymi słowami.

Wyszliśmy z powrotem do centrum polis i docierając do, czekającej na nas, Majesty, obróciłam się przez ramie. Wszystkie ryby Eliasza leżały już na ziemi i umierały zdecydowanie w niehumanitarny sposób. Moja wegańska część umysłu chciała im pomóc, natomiast część umysłu odpowiedzialna za zdrowe i rozsądkowe myślenie wygrała. Wzruszając ramionami, odłożyłam koszyk na ziemi, umieściłam w nim ryby i wcisnęłam go w ręce Narcyza. Sama zaś dosiadłam swojego rumaka i ruszyliśmy.

– Czym jest kore? – odezwałam się nagle, przerywając ciszę między nami. Zobaczyłam jednak, że Narcyz jest zdziwiony moim pytaniem, więc dodałam: – Lefteris powiedział „oby kore nigdy nie zgasła". Co to znaczy?

– Kore to dziewczynka.

– Dziewczynka ma nigdy nie zgasnąć?

– Dusza siedzi w ciele człowieka w postaci małej laleczki, widocznej przez źrenicę oka. Kore to dziewczynka – wskazał palcem na swoje oczy.

– I Theris potwierdzi twoje słowa? – uniosłam pytająco brew.

– Artie... czy ty mnie podejrzewasz o kłamstwo? Skandal! Herezje! – zaprotestował, powodując tym samym uśmiech na moich ustach. – Nie wierzę, że ufasz temu nenderalczykowi bardziej niż mnie. To ja jestem twoim przyjacielem.

– W rzeczy samej... – Boże, muszę przestać powtarzać „w rzeczy samej".

– Artie, my się przyjaźnimy prawda? – blondyn wpatrzył się we mnie, gdy byliśmy już prawie u drzwi wejściowych. Zeskoczyłam niezdarnie z konia i pomaszerowałam do stajni, a on za mną.

– Tak, oczywiście.

– To dlaczego ciągle się kłócimy?

– Przyjaciele się kłócą, to normalne – wzruszyłam ramionami i poklepałam Majesty.

– To dlaczego ty się nie kłócisz z Therisem?

– Bo jak każę mu „zamknąć mordę", to on po prostu zamyka mordę...

– Ja nie zamknę mordy – zaprotestował, a ja przewróciłam oczami.

– Nie spodziewałabym się innej odpowiedzi – objęłam go ramieniem i ruszyliśmy do ogrodu, gdzie jak zwykle mój neandertalczyk zajmował się domowymi sprawami.

Rozłożyłam się wygodnie na prowizorycznym hamaku, który wspólnie z Eliasem zrobiliśmy poprzedniego dnia i obserwowałam Therisa. Widok był piękny i nie chodzi mi tylko o jego wygląd. Kto nie zachwycałby się faktem, że jakiś człowiek robi wszystko za was?

Myślami wróciłam do czasu, w którym Patereas wyruszył na polowanie. Rozłąka z nim to jedno, ale konieczność oporządzania domu była istnym horrorem. Teraz gdy mam go z powrotem, wiem, że nie muszę nawet kiwnąć palcem. Moimi jedynymi obowiązkami było gotowanie dla niego i jego drugiej gęby. Im dłużej tak żyłam, tym bardziej nienawidziłam kobiet, które sprawiły, że musiałam uczyć się, pracować i wykonywać wszystkie te okropne czynności.

Tak było mi dobrze. Czułam się jak księżniczka...

Nie, wykreślam to. Czułam się jak bogini.