Απο την πλευρά των λυκανθρώπων

Orfeas pov
Ήταν έτοιμος για επίθεση, αλλά το μόνο που ήξερα ήταν ότι δεν θα μπορούσε να με νικήσει. Έκανα λοιπόν το πρώτο βήμα και έτρεξα πιάνοντας τον από την μέση του σηκώνοντας το και ρίχνοντας τον πίσω μου, με αποτέλεσμα εγώ να σηκωθώ και να πιάσω από το λαιμό ακινητοποιώντας τον. Έτσι περίμενα να πει ότι παράδεινετε και αυτό έκανε.

Εφόσον νίκησα του έδωσα το χέρι μου για να σηκωθεί, όμως ο πέτερας μου για ακόμα μια φορά είχε την έκφραση της δυσαρέσκειας και τότε ήταν που με κατσαδιασε, μιας για ακόμα μια φορά ήθελε να ήμουν πιο αποτελεσματικός.

Erasmos: Μπορούσες και καλύτερα. Καθώς ένας διάδοχος πρέπει να είναι πιο αποτελεσματικός στην κρίση του.

Orfeas: Ναι βασιλιά μου! ( Είπα στον πατέρα μου, έτσι ώστε να μην συνεχίσει την διδασκαλία του, μίας που δεν είχα όρεξη).

Orfeas pov
Τότε άκουσα παλαμάκια να ηχουντε στο μέρος της πάλης και ενώ γυρίσα το κεφάλι μου, είδα τους καλύτερους φίλους μου, τον Lucas και τον Steven.

Έτσι δεν άργησε ο Lucas να μου υπενθυμίσει το ότι δεν πρέπει να δέχομαι το κατσαδιασμα του πατέρα μου, καθώς μια μέρα εγώ θα πάρω την θέση του.

Lucas: Μπραβο αυτή είναι πυγμή. ( Είπε γέλοντας).

Orfeas: Κοφτό δεν έχω όρεξη!.

Steven: Όπως κάθε φορά που ο πατέρας σου ανοίγει το στόμα του για να σου επιδείξει ότι μπορούσες και καλύτερα.

Orfeas: Ότι πείτε! Δεν θα δώσω περαιτέρω σημασία καθώς σας είπα δεν έχω όρεξη.

Lucas: Τότε έλα να τρέξουμε!!!

Orfeas: Μην με δελεαζεις!!!

Lucas: Αφού ξέρεις ότι δεν θα με νικήσεις ποτέ!!!

Orfeas: Με το 3!!!

Steven: 3!!! ( Είπε και τρέξαμε).

Orfeas pov
Μόλις είπε ο Steven 3 αρχίσαμε να τρέχουμε με μανία μέσα στο δάσος, περνοντας δέντρα και φυλλώματα και σπρωχνοντας ο ένας τον άλλον για να καταφέρουμε να πέσουμε κάτω, με αποτέλεσμα ο Steven  προπορεύονταν πρώτος.

Το μόνο που καναμε ήταν να σηκωθούμε και να τρέξουμε ουρλιάζοντας και γρυλιζοντας με ευχαρίστηση μέσα στο δάσος.

Φυσικά ο νικητής ήταν ο Steven  και ενώ φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής πριν να περάσουμε τον δρόμο ο Lucas και ο Steven ξεκίνησαν για την επιστροφή.

Τότε καθώς μεταμορφώθηκα για να τους περάσω, τα αυτιά μου έπιασαν ένα ήχο κλάματος να ηχειτε στον αέρα και τότε ενώ γυρίσα το κεφάλι μου είδα μια κοπέλα με άσπρο φόρεμα να τρέχει στο δάσος.

Μόλις καθάρισε τα μάτια της από τα δάκρυα και με είδε κοκκαλωσε για μια στιγμή. Όμως το βλέμμα της με αυτά τα γαλανά μάτια της στο χρώμα του φεγγαριού , αποκάλυπταν την δύναμη και την αποφασιστικότητα να προχωρήσει προς εμένα. Την αποφασιστικότητα του τέλους.

Φυσικά έπρεπε να την σκοτώσω μιας  που με είδε. Ένας άνθρωπος ποτέ δεν πρέπει να είναι μάρτυρας της παρουσίας μας.

Όμως εκείνη δεν φοβόταν και ενώ πήρε μια βαθιά ανάσα άρχισε να περπατάει προς εμένα. Ήταν τόσο εύκολο θύμα καθώς ήθελε να δώσει τέλος της ζωής της.

Είχε φτάσει αρκετά κοντά μου, ώσπου σήκωσα το χέρι μου για να την σκοτώσω. Αλλά για κάποιο λόγο δεν μου πήγαινε η καρδιά να την σκοτώσω.

Ήταν τόσο μαγευτικά όμορφη, με τα μάταια της στο χρώμα του φεγγαριού, τα μαύρα μαλλιά της που πεφτανε τόσο όμορφα στους ώμους της σαν μετάξι και τα κόκκινα έντονα χείλη της που κάναν την αντίθεση στο άσπρο χρώμα του δέρματος της. Είχα κοκκαλωσει κοιτάζοντας τα μάτια της.

Τότε εκείνη έκλεισε τα μάτια της και εγω πηρα την αποφαση να εξαφανιστω αφήνοντας την μέσα στο δάσος.

Alina pov
Έτρεχα κλαίγοντας με λυγμούς καθώς ότι ήξερα για την ζωή μου ήταν ένα ψέμα και το χειρότερο είναι ότι όλοι θυσιάστηκαν για εμένα. Εγώ τα φταίω όλα. Δεν πρέπει να ζω.

Εκείνη την ώρα που έτρεχα στο δάσος σκουπίζοντας τα δάκρυα μου από τα μάτια μου, είδα έναν άνδρα να μεταμορφώνεται σε λύκο ή μάλλον λυκανθρώπο. Αμέσως το μόνο που σκέφτηκα να κάνω δεν ήταν να τρέξω να ξεφύγω, αλλά ήταν η μόνη λύση που μου είχε απομείνει εκείνη την ώρα.

Προχώρησα με αποφασιστικότητα κοντά του ώστε εκείνος να μου δώσει την χαριστική βολή. Έπρεπε να είχα πεθάνει εδώ και χρόνια.

Ήμασταν τόσο κοντά ο ένας με τον άλλον, με αποτέλεσμα το βλέμμα μου να καρφωθεί με το έντονο δικό του. Τότε ήταν που σήκωσε το γιγάντιο πόδι του για να με αποτελειώσει.

Το μόνο που έκανα ήταν να κλείσω τα μάτια μου καθώς σκεφτόμουν τους αγαπημένους μου. Εκείνη την ώρα ένιωσα μια φωνή να ηχητε στον αέρα φωνάζοντας το όνομα μου. Ήταν μια γνωστή φωνή, αλλά δεν ήταν ούτε της μητέρας μου, ούτε της αδερφής μου. Μου φώναζε να μην τα παρατήσω.

Τότε από το πουθενά ακούω την φωνή της μητέρας μου να φωνάζει το όνομα μου και να με ταρακουναει να ξυπνήσω. Έτσι καθώς άνοιξα τα μάτια μου είδα την μητέρα μου και όχι τον λυκανθρώπο.

Άραγε γιατί με άφησε να ζήσω?! Καθώς είμαι μια εχθρός της φυλής του?!

Margot pov
Εκείνη την ώρα που έτρεξε μακριά η κόρη μου, έξω από το σπίτι μίας που έμαθε την αιματηρή αλήθεια. Αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη το ίδιο έκανε και η Christina  για να ψάξει για την αδερφή της.

Ήμουν σε απελπίστηκη κατάσταση, καθώς πλήγωσα τις κόρες μου. Όμως δεν μπορούσα να το κρύβω άλλο, γιατί δεν θα ήταν δίκαιο όχι μόνο για τις κόρες μου, αλλά και για την μνήμη των βασιλέων που χάλασαν την ζωή τους για να σώσουν εμένα και τις κόρες μου.

Τότε πήρα μια απόφαση. Ότι έγινε δεν αλλάζει τα πράγματα γιατί η Alina είναι κόρη μου, καθώς την μεγάλωσα εγώ. Έτσι έτρεξα έξω για να την ψάξω και ήξερα ότι πάνω στην απελπισία της θα πηγαινε στο δάσος όπου της είχα απαγορεύσει λόγο κινδύνου.

Μετά από λίγα λεπτά την βρήκα μέσα στο δάσος με κλειστά τα μάτια της να περιμένει δεν ξέρω και εγώ τι. Άρχισα να την ταρακουναω να ξυπνήσει από το λήθαργο της θλίψης.

Margot: Alina κορίτσι μου, ξύπνα!!!

Alina: Μητέρα!!! ( Είπε και με αγκάλιασε).

Margot: Τι έγινε?! Είσαι καλά?!

Alina: Τώρα είμαι!!!

Margot: Πρέπει να σου ζητήσω χίλια συγνώμη πριγκίπισσα.

Alina: Εγώ είμαι αυτή που πρέπει να ζητήσει συγνώμη μητέρα!!! Επίσης μην με αποκαλείς έτσι, ειδικά εσύ.

Margot: Σ' αγαπώ τόσο πολύ πολυαγαπημένη μου κόρη!!!

Alina: Και εγώ μητέρα.

Margot  pov
Άρχισα να κλαίω με λυγμούς μιας που δεν έχασα την κόρη μου λέγοντας της την αλήθεια......

Γειά αγάπες μου ❤️ τι νέα?!

Πώς σας φαίνεται το νέο βιβλίο?!
Θα ήθελα την γνώμη σας.

Τι λέτε να γίνει παρακάτω με την  Alina και τον Orfea?

Άραγε θα αλλάξουν όλα?

Τα λέμε στο επόμενο ❤️