BRETTxLIAMxDAMONxTHEO PRZYSZŁOŚĆ

Perspektywa: Brett

Przyjechałem do domu, po tym jak zawiozłem Dylanowi torbę z papierami. Oczywiście szatyn zaczął się wściekać, no ale co ja poradzę? Niech się cieszy, że nie musi po nie zapierdalać taki kawał. Dodatkowo korzystając z okazji, że tam byłem, zajebałem mu bluzę, aby Staś miał na czym spać, a każdy wie, że to zwierzątko bardzo uwielbia Dylana.

Wszedłem do salonu, trzymając w rękach list od Michaela, który znalazłem w torbie wraz z innymi papierami. Był zaadresowany do władcy, a skoro nasza trójka nim jest, postanowiłem go przeczytać pierwszy, potem dać Luckowi, a na końcu powiadomić Dylana...jak będzie grzeczny.

Otworzyłem go i wpatrzony w znajome pismo, nie zauważyłem plamy krwi na podłodze. Poślizgnąłem się na niej i upadłem tyłkiem na podłogę. Bolało w cholerę!

- LUCEK, CHODŹ TU, TY GŁUPI CHUJU! - wydarłem się.

- Czego chcesz, ćwoku? Nie widzisz, że jestem zajęty? - spytał, pojawiając się w salonie z zakrwawionym nożem w ręku.

- Czy ty nie możesz się opanować?! Cały dom jest usyfiony! Wywaliłem się przez tą jebaną krew! - wybuchłem.

- Ja pierdoooole...będę cię chyba nazywał "lalka 2", bo drzesz pizdę o byle co. - westchnął ciężko - Czemu wy nie możecie brać przykładu z Liasia? On jest taki grzeczniutki i nie marudzi. Przynajmniej mi. - stwierdził.

- Bo się ciebie boi! - wytknąłem.

- Jakoś nie zauważyłem, żeby się mnie bał. - uśmiechnął się cwanie.

Podniosłem się z podłogi i zobaczyłem, że moje spodnie są całe w czerwonych plamach.

- Kurwa! Jak ja wyglądam teraz! - wkurwiłem się.

- Patrząc na twoje spodnie oraz na twój humorek, wnioskuję, że dopadły cię ciężkie dni. Radzę wziąć tabliczkę czekolady, położyć do łóżka, przykryć kocykiem i obejrzeć jakiś romans. - dogryzł mi.

Spojrzałem na niego z mordem w oczach. Cały czas ostatnio wali do mnie podtekstami w których porównuje mnie do bottoma! Mam już tego dość!

- Ojej, laleczka 2 się zdenerwowała. Oj oj! Chodź, przytule cię. - powiedział cienkim głosikiem, rozkładając ręce na boki.

- Jeszcze słowo. - ostrzegłem - A ten noż...- wskazałem na jego dłoń - Znajdzie się w twojej dupie. - wysyczałem ze złością.

- W twojej za to, znajdzie się coś innego. - puścił mi oczko - Co tam masz? - zainteresował się listem.

- Miłosne poematy od mojego kochanka. - odrzekłem, wkurwiony na niego.

Damon zmrużył oczy, patrząc na mnie uważnie.

- Mam nadzieję, że żartujesz, bo w przeciwnym razie z twojego kochanka zostaną tylko kości, jak ja, lalka i Liaś się do niego dorwiemy. - zagroził.

Przewróciłem oczami. Jego zazdrość nie zna granic. Ostatnio przyjebał kolesiowi w twarz kamieniem, bo ten spojrzał się na Sezamka.

- Żartowałem. - westchnąłem - Mam tu list od Michaela. - poinformowałem.

- Na wszystkie ochydności, a czego on chce?! - zirytował się, odkładając noż i wycierając ręce w chustkę.

- Pisze, że chciałby zobaczyć czy anioły, które oddał Dylanowi w ramach pokoju, są całe i zdrowe. - wyczytałem.

- Pfff! Teraz go to zainteresowało? Niech spierdala. - machnął ręką.

- Ale...- zacząłem, lecz Lucyfer podszedł do mnie, wyrwał mi list i wrzucił do ognia, które paliło się w kominku.

- Nie zawracaj sobie tym głowy. - nakazał, pochylając lekko swoją twarz ku mojej - Ty lepiej mi powiedz dlaczego nie dostałem jeszcze od ciebie buziaka? Hmm? - wymruczał z lekkim uśmiechem.

- Bo nie zasłużyłeś, chuju. - burknąłem, dając mu jednocześnie średniego ciosa w brzuch, ale i tak się nieznacznie skulił.

- Smutek. - wychlipał, udając, że płacze.

Zignorowałem jego dziecinne zachowanie. Wziąłem zakupy i wspiąłem się po schodach.

- Ja też cię kocham, ćwoku! - usłyszałem jeszcze komentarz czarnowłosego.

Głupi chuj.

Wszedłem do pokoju Stasia i Herietty. Tak, mieli swój własny pokój. Damon po zauważeniu, że bardzo kocham swoje zwierzątka, postanowił odstąpić im jedno z pomieszczeń, co w sumie było urocze z jego strony.

- Hej, słodziaki. - przywitałem się.

Otworzyłem akwarium Stasia i włożyłem mu bluzę Dylana do środka. Wąż od razu owinął się wokół niej ciasno.

- Tak, wiem, że tęsknisz za tym małym kurwiem. Obiecuję, że niedługo cię do niego zabiorę w odwiedziny. - zdecydowałem, chociaż wiedziałem, że szatyn raczej nie będzie z tego zadowolony, ale wbijam w to.

Usłyszałem kroki, więc spojrzałem w stronę drzwi w których po chwili zobaczyłem Theo. Chłopak podszedł do mnie z uśmiechem.

- A gdzie zgubiłeś Sezamka? - spytałem.

- Li kombinuje coś znowu w ogrodzie. - odpowiedział wesoło.

- Sadzi kolejne kwiaty? - domyśliłem się.

Jak Lucek zobaczy tyle kolorowych kwiatów, to zejdzie na zawał...

- Przynajmniej jest teraz ładnie wokół domu. - stwierdził Theo - A gdzie Lucy? Słyszałem krzyki. - rozejrzał się.

- W piwnicy. Znowu kogoś torturuje. - westchnąłem.

- Co?! - chłopak od razu się wkurzył - Ale mu wpierdole! - zdecydował, wychodząc z pokoju - DAMON! - wrzasnął głośno, a ja uśmiechnąłem się szeroko.

Jak ja uwielbiam, gdy ten głupi chuj dostaje ochrzan!

Perspektywa: Liam

Skończyłem sadzić róże i zabierałem się właśnie za podlewanie ich.

- Co żeś tu, kurwa, zrobił? - usłyszałem i odwróciłem w stronę Damona.

- Hej. - podszedłem do niego.

Dałem mu buziaka w policzek, bo to zawsze sprawiało, że mężczyzna uśmiechał się lekko.

- Dobra, daruje ci. - złagodniał szybko, wskazując na kwiaty.

Ja naprawdę nie rozumiałem dlaczego Theoś i Kotlecik ciągle się z nim kłócą. Przecież wystarczy okazywać mu dużo uczuć i natychmiast zamienia się on w miękką kluchę.

Damon objął mnie ramieniem, nie zważając na to, że jestem ubrudzony ziemią.

- Mam do ciebie sprawę, szkrabie. - wyszeptał mi do ucha.

- Dobrze, ale nie nazywaj mnie szkrabem. - wkurzyłem się.

Mężczyzna przewrócił oczami.

- Zgoda, lalka 3. - westchnął - Więc wracając do tej sprawy...Chcę żebyś pomógł mi upić ćwoka. - wyjaśnił.

- Upić Brecika? - zdziwiłem się - Ale po co? - spytałem.

- Na trzeźwo jest bardzo niedostępny. A poza tym przyda mu się kara za kablowanie na mnie lalce. - oznajmił.

- Czy ty znowu chcesz zrobić z niego bottoma? Ostatnim razem, gdy próbowałeś, przywalił ci w twarz. - upomniałem.

- Oj tam. Małe niepowodzenie. Ale teraz się uda! - zapewnił.

Brett się mocno wkurzy, ale nie potrafię odmówić Damonowi.

* * *

Niepewnie wszedłem do pokoju z kieliszkami w dłoniach oraz butelką jakiegoś podobno mocnego alkoholu.

Brett uniósł na mnie swój zdziwiony wzrok.

- Wiesz...pomyślałem, że może napijemy się razem. - zaproponowałem.

- Przecież ty nie pijesz. - przypomniał mi.

O chuj! No tak!

- Emm...- uśmiechnąłem się nerwowo - Ale chciałem spędzić miło z tobą czas sam na sam. - wyjaśniłem - To co? Napijesz się? - spytałem słodko.

Brett wstał i podszedł do mnie. Zabrał mi kieliszki oraz butelkę, po czym odstawił te rzeczy na szafkę. Następnie złapał mnie za biodra i przyciągnął do siebie.

- Co znowu kombinujecie? - zapytał prosto z mostu.

- Ee..nic! Naprawdę! - zmieszałem się.

Cholera, nie umiem udawać...

- Sezamku, wiesz, że nie ładnie jest kłamać? - upomniał, zbliżając twarz do mojej.

Serce mi przyspieszyło, tak samo jak oddech.

- Niech zgadnę, ten głupi chuj chciał żebyś mnie upił. - domyślił się - Więc zrobimy tak...- wyszeptał mi w usta, a potem pochylił się w stronę mojego ucha i zaczął mówić swój plan.

I chociaż bałem się, że Damon będzie bardzo zły, to jednak Kotlecikowi także nie potrafiłem odmówić. I weź tu żyj!

Perspektywa: Theo

- Nie chce mi się już. - usłyszałem znowu marudzenie Lucy'ego.

- Gówno mnie to obchodzi! Sprzątaj to! - warknąłem, poprawiając się na fotelu i kontynuując wczytanie książki.

Lucek nagle puścił mopa, którym miał umyć podłogę z krwi, co spowodowało nieprzyjemny huk, kiedy rzecz spotkała się z posadzką.

- Sam sobie sprzątaj. - burknął.

- Lucy...- zacząłem groźnie, ale czarnowłosy posłał mi buziaka w powietrzu i ruszył w stronę piwnicy.

- MASZ CELIBAT! - wydarłem się, sam łapiąc za mopa.

- To pójdę do Liasia! - usłyszałem.

- NAMÓWIĘ GO, ŻEBY TEŻ CI DAŁ CELIBAT! - obiecałem.

Zacząłem zmywać ze złością czerwone kropki z podłogi.

- Theo? - zaczepił mnie szeptem Brett, który podszedł powoli z Liamem - Lucek poszedł do piwnicy? - upewniał się.

- Tak, a o co cho...

- KURWA! - przerwał mi głośny krzyk z dołu.

Naraz do salonu wbiegł Damon, prawie wpierdalając się w stół. Brett uśmiechnął się szeroko, a nawet Li zachichotał cicho pod nosem.

- Oj, co się stało, Lucusiu ty mój? - spytał Brett przesłodzonym głosem.

- Ty już dobrze wiesz! Co ten pyton robi w mojej piwnicy?! Prawie mnie ugryzł, ćwoku! - wydarł się Lucy.

- Nie wiem co tam robi. Może postanowił założyć nowe gniazdo i akurat twoja piwnica przypadła mu do gustu. - wzruszył ramionami.

- Zabierz go, kurwa, stamtąd! - nakazał czarnowłosy.

- Zabiorę. - oznajmił - Jak przestaniesz kombinować i robić ze mnie bottoma. - dodał.

- Pfff! Nie przestanę! - uparł się.

- To od dziś Stasiu mieszka w piwnicy. - uśmiechnął się szeroko.

- O ty ćwoku...- zaczął Damon i złapał Brett'a za koszulkę.

- DOSYĆ TEGO! - wydarłem się głośno, aż Li uszy sobie zasłonił - Macie natychmiast przestać się kłócić! Jesteśmy razem. Powinniśmy się wspierać nawzajem. - stwierdziłem.

- Popieram Theosia! - zgodził się ze mną Liam - I również byłbym wdzięczny, abyście przestali mnie wciągać w te wasze konflikty. Wykorzystujecie to, że nie potrafię odmówić, a to nie jest sprawiedliwe. - powiedział poważnie Chociaż czasami jest śmiesznie. - dodał z chichotem.

- Przepraszam, Sezamku. - skruszył się Brett.

Uśmiechnąłem się i posłałem znaczące spojrzenie Lucy'emu.

- No chyba nie. - pokręcił szybko głową, czym znów mnie wkurwił, lecz potem serce mi zmiękkło na jego słowa - Nie będę przepraszał, bo moje ego by tego nie zniosło. I jeśli mam być szczery...tak, bardzo chciałbym cię wypieprzyć. - zwrócił się do Brett'a - I może rzeczywiście nic, tylko się kłócimy, ale nie chcę cię stracić. - wyznał, po czym spojrzał na mnie i Li - Żadnego z was. - dodał.

- Aww, Lucy...- zacząłem, ale nagle przerwał mi jakiś koleś, który zjawił się w salonie.

- Witam. - powiedział ciepło.

- Ja pierdolsztajn! - jęknął Brett - Ty to wiesz jak popsuć chwilę. - burknął.

- Michael! - Li rzucił się na przybysza i uściskał go mocno.

Jestem zazdrosny.

- Dziękuję! Dzięki tobie i temu, że oddałeś mnie Dylanowi, poznałem miłość swojego życia! - oznajmił wesoło.

- W takim razie bardzo się cieszę. - posłał mu przyjazny uśmiech - A mogę wiedzieć kto jest twoją wybranką? - spytał.

- Brett! - odparł z zadowoleniem.

- Och, to dob...

- Jeszcze nie skończyłem! Brett to mój chłopak. A to Theoś. - wskazał na mnie - Również mój chłopak. A Lucyfera pewnie znasz i to mój następny chłopak. - wyjaśnił.

Michael złapał się za serce, a jego mina była w tym momencie bezcenna.

- To ile ty masz chłopaków? - niedowierzał.

- Trzech! - odrzekł wesoło.

- A wiedziałem, że oddanie Dylanowi aniołów to zły pomysł. - westchnął Michael.

- Dobra, to jak już zobaczyłeś, że Liaś jest cały i zdrowy, to wypierdalaj do Dyla, aby tam sprawdzić czy wszystko okej z aniołkami i ich męcz swoją mordą. - wtrącił Lucy.

- No w sumie popieram, bo przerwałeś nam wyznawanie uczuć. - zgodził się z nim Brett.

- I zabłociłeś mi podłogę, a tu, kurwa, przed chwilą sprzątałem! - dodałem ze złością.

- Przecież to ja sprzątałem! - oburzył się Damon.

- Nie wkurzaj mnie, Lucy. - posłałem mu zirytowane spojrzenie.

- Chyba już więcej tu nie przyjdę. - zdecydował Michael, uścisnął Liama na pożegnanie i wyszedł.

- Ej! Czyżby moje marzenia się spełniły i miałbym już nigdy nie zobaczyć jego krzywej mordy? - ucieszył się czarnowłosy.

- Michael jest fajny. - stwierdził Li.

- Nie, Sezamku. Nie jest. Zaufaj mi. - Brett objął chłopaka ramieniem.

- Shippuje go z Gabrielem. - poinformował.

- Nie skomentuje tego. - skrzywił się Damon.

- Ja też. - poparł go Brett, który wyciągnął rękę w moją stronę, a ja z uśmiechem dołączyłem do przytulasa.

Spojrzeliśmy na Lucy'ego, który przewrócił oczami, ale również zamknął nas w swoich objęciach.

- Kocham was, chociaż mnie wkurwiacie czasami. - wyszeptał.

- My ciebie też. - uśmiechnąłem się szeroko.

I może ta chwila była piękna, ale zaraz potem Brett z Damonem znów zaczęli się szarpać ze sobą, bo ten drugi złapał pierwszego za tyłek.

Przytuliłem się do Liama, dając mu buziaka w policzek.

- Nasze małe, upośledzone dzieci. - westchnąłem, na co Li zachichotał słodko.

Może i nikt nie jest idealny, ale jesteśmy idealni razem.

😈😈😈😈😈😈😈😈😈😈😈😈

W załączniku: Briameo

Piosenka: The Chainsmokers - Sick Boy ( 😍😍😍 )

NOTKA OD AUTORA
To był już chyba ostatni dodatek i sorka, że taki beznadziejny, ale nie mam weny...

Co do nowego Dylmasa, chyba napiszę ABO, ale kiedy...nwm sama:(

Najwyżej poinformuje Was na mojej tablicy;*

Ave i niech ciemna strona mocy zawsze będzie z Wami!

😈🔨