Mikaël Wycker

'Ik zou het echt niet weten, meneer. Heeft u de sim er al een keertje uitgehaald?'

Als er iets was waar Mikaël zich op dat moment aan ergerde, was dat aan het feit dat zijn klanten onvoorbereid of zonder enige moeite op voorhand gedaan te hebben, de telefoonwinkel kwamen binnen gelopen. Was het dan echt zo moeilijk om even zelf te kijken naar je telefoon? Het stoorde hem ook dat hij de helft van de klanten erop moest wijzen dat het apparaatje enkel gereset moest worden en dat ze dat perfect zelf konden doen, zonder enige hulp.

Al denkend wreef de man over zijn sikje. 'Nee, dat heb ik nog niet gedaan,' verontschuldigde hij zich.

Vanbinnen rolde Mikaël met zijn ogen en wou hij schreeuwen dat hij dat dan maar moest gaan doen in plaats van zijn tijd te staan verprutsen, maar hij hield zich kalm en glimlachte geforceerd.

'Zal ik u daarbij helpen of kan u dat alleen?'

'Als u zo vriendelijk zou willen zijn.'

De man schoof de zwarte Samsung over de toonbank en legde daarbij zijn arm er overheen.

Hij had een erg lange leren, rode jas aan die bijna zijn knieën reikten. Mikaël vond het spuuglelijk en vroeg zich af hoe het mogelijk was dat mensen zo over straat durfden te lopen. En met dat zwart sikje leek hij nog op een vetzak ook, alsof hij allemaal prulletjes in de binnenkant van zijn jas had zitten en klaar stond om deze open te trekken.

Hij nam de telefoon en prutste er wat aan totdat de simkaart eruit schoof. Die legde hij dan weer op de toonbank neer en zachtjes blies hij over het kaartje om het eventuele stof eraf te halen.

Hij was in een niet zo goede bui. Gisteren had Guust hem liggen bellen over de muziekproducer die in zijn ogen niets meer was dan een vermoedelijke opzetter. Het was hem een raadsel waarom hij hun was opgevallen en een brief hadden gestuurd over hun 'geweldige muziek'.

Oké, hij moest toegeven dat ze al aardig wat succes hadden gehad in de Tigris, maar daar bleef het dan ook bij. Verder was niemand hun specifiek opgevallen tot op de dag van gisteren en daarom bleef Mikaël in raadsels hangen.

Donderdag, met oud en nieuw gingen ze ook spelen en zou er aardig wat volk naar hun optreden komen kijken, waaronder waarschijnlijk ook die muziekproducer. Fijn, fijn, fijn, dacht hij.

'Zo meneer, nu zou hij terug moeten werken.' Hij stak het kaartje er terug in en zette hem aan.

Op dat moment kwam zijn collega, Lauren - waardoor hij vorige week werd afgewezen -, achter hem staan, kijkend met wat hij bezig was. 'Lukt het hier?' vroeg ze en Mikaël voelde haar adem dicht bij zijn oor tintelen.

Ze waren nog steeds goed bevriend en dat was toch een geruststelling voor hem want buiten dat hij verliefd op haar was geweest, zag hij ook een hele goede vriendin in haar.

'Prima,' zei Mikaël droogjes. 'Zoals altijd.'

Lauren grinnikte en gaf hem een klopje op zijn schouder. 'Kom je meteen nog eventjes naar vanachter? Florian wilt wat zeggen.'

Florian was baas van het kleine telefoon shopje en zorgde ervoor dat alles vlot verliep. Hij was niet veel ouder dan Mikaël en was in de afgelopen twee jaar erg goed bevriend met hem geworden. Hij was ook regelmatig in de Tigris te vinden en soms hielp hij mee met het klaarzetten van spullen. Om het kort samen te vatten, had Mikaël geen gevoel dat hij voor iemand werkte die hem commandeerde en dat was waarom hij hier zo graag werkte.

Mikaël knikte en voelde haar aanwezigheid verdwijnen. Zijn gevoelens wist hij na haar afwijzing gelukkig terug onder controle te krijgen en vreemd genoeg voelde hij ook een gevoel van opluchting. Het was goed dat Lauren hem die duidelijkheid had gegeven, nu liep hij tenminste niet meer als een kwijlende, hond achter haar aan en kon hij verdergaan met zijn leven.

Er waren ook echter momenten dat er iets aan hem knaagde wanneer ze dan zo dicht bij hem in de buurt stond en hij haar niet even mocht aanraken. Niet dat hij dat ooit had mogen doen, maar toen was er tenminste nog een sprankje hoop. Maar eigenlijk was hij er er verbazingwekkend snel over geraakt, maar ergens diep in zijn hart lag het nog wel een beetje gevoelig.

Het scherm van de telefoon lichtte op, en nadat de meneer zijn pincode had ingevoerd, werkte hij uiteraard weer. Spijtig genoeg was deze nieuwe hulpservice gratis en moesten de klanten hier geen geld voor betalen.

'Als u nog eens zulke problemen ondervindt, haal dan even u simkaart eruit. Gaat dat lukken?' vroeg Mikaël en even hoopte hij dat hem niet belachelijk had gemaakt doordat hij zijn stem had vervormd alsof hij aan het praten was tegen een vijfjarige.

Hij wreef over zijn kaal hoofd en schudde met zijn andere hand, de hand van Mikaël die een beetje verbaasd was waarom hij dat precies deed. 

'Dank u wel,' zei hij. 

Blijkbaar was het hem dan toch niet opgevallen.

Toen de meneer in de rode, onbetrouwbare jas de winkel uit liep en het belletje afging, liep hij naar achteren naar de stock om te horen waarom ze bij elkaar werden geroepen. In de stock was het veel kouder dan in de winkel en een koude rilling liep over zijn rug.

Al het personeel droeg dezelfde kleding die bestond uit een zwarte broek met een gele T-shirt. Simpel en saai, maar wel duidelijk herkenbaar. Zijn linkertattoo kwam net vanonder zijn mouw piepen en vaak had hij mensen naar zijn tekstje zien kijken en als hij met iets bezig was en klanten geduldig moesten wachten, zag hij vaak schuinhoudende hoofden richting zijn arm staren.

Florian zat aan de kop van de tafel in de keuken, met Iris, Lauren, Geoffry en Cecil aan de zijkanten, druk overleggend over iets waar hij het fijne wel van wou weten.

'Wat was er zo belangrijk?' vroeg hij toen hij zich naast Geoffry neerzette en Florian aankeek, die hem een gemeende glimlach toewierp.

Florian was een zeer optimistisch iemand en zijn optimisme werkte vaak ook aanstekelijk in de winkel. Dat konden zijn collega's en hij goed gebruiken want vaak was hij niet de enige met een stevig ochtendhumeur.

Florians ogen flitsten de kamer rond en even keek hij iedereen één tel aan.

'Beste mensen,' begon hij zeer professioneel en stond recht van zijn stoel. 'Ik heb goed nieuws.'

Lauren en Mikaël wierpen elkaar onbewust op hetzelfde moment een verbaasde blik toe, die vervolgens overging in een grijns. Alleen durfde hij te wedden dat die van haar er ongetwijfeld mooier uitzag dan die van hem.

Hij nam het glaasje water dat voor hem stond in zijn handen en trok zijn lippen in een fijne streep.

'Ik word vader.'

Het eerste waar Mikaël aan dacht, was dat hij heel erg jong was voor kinderen. Een leeftijd die volgens hem nog niet uit luiers en gekrijs moest bestaan en even stond hij met zijn mond vol tanden, net zoals zijn mede collega's die net zoals hem even niets konden uitbrengen.

'Dat meen je niet, man!' riep Cecil als eerste. 'Een dikke proficiat!' Hij stond recht om Florian een knuffel te geven en hem hartelijk te feliciteren.

Toen volgde de rest natuurlijk, ook Mikaël die zijn vriend in een omhelzing trok en nog een grapje maakte over pampers verschonen.

***

Omdat hij morgen waarschijnlijk heel de avond in de Tigris zat, sprong hij na zijn werk nog even binnen bij zijn ouders die overigens in dezelfde straat woonden. Zijn moeder was burgemeester en een zeer warmend iemand die haar kinderen - hij en Nathan -, heel erg graag zag.

'Mijn jongen,' zei zijn moeder die hem haast meteen binnen trok en hem zo hard omhelsde dat hij dacht dat hij zou gaan stikken. 'Hoe is het met je?'

'Goed, ' zei Mikaël glimlachend. Hij was dol op zijn moeder.

Toen ze allemaal aan tafel zaten en zijn vader had gezorgd voor heerlijke spaghetti, praatten ze over wat er de afgelopen week was gebeurd.

Afgezien van het feit dat zijn moeder graag had gewild dat hij wat meer had gestudeerd in plaats van dat hij steeds muziek maakte, had de familie een hechte band met elkaar. Zelfs met Nathan, zijn drie jaar jonger broertje had Mikaël een goede band en soms als hij dan terug thuis kwam, besefte hij wat hij allemaal had achtergelaten.

'Florian kwam vandaag met goed nieuws aan,' zei hij toen hij een grote hap opgerolde spaghetti in zijn mond stak, die langs de zijkanten al flink rood begonnen zien.

'Hij is zwanger,' zei hij, niet wetend dat hij misschien wel ergens een foutje had gemaakt. Daar was hij veel te afgeleid door, de spaghetti was dan ook overheerlijk.

Zijn vader, moeder en zelfs Nathan, wisselde een stomverbaasde blik en barstte daarna in lachen uit. 'Dat vind ik nou ook, er mag wel eens wat afwisseling in zitten. Vrouwen moeten tegenwoordig ook zoveel doorstaan,' zuchtte zijn moeder grijnzend. 'Wens hem maar een dikke proficiat van ons allemaal.'

'Zal ik zeker doen,' zei Mikaël die een nog grotere hap in zijn mond probeerde te stampen.

'Pap,' zei Mikaël nog tussen het smikkelen door. 'Je spaghetti is echt top.'

***
Ik wens iedereen nog een gelukkig nieuwjaar!

Ps: de muziek die hierbij wordt toegevoegd, hoort er niet perse bij hoor. Ik vind het gewoon leuke liedjes xD