Elle Rinchards

Haar handen voelden ruw van de schurende houten kwast die telkens stukjes huid meenamen en haar plooien bijna deden opensplijten. Splinters nestelden zich warm en haar nagels deden pijn van het stof dat eronder was gekropen. Bloed vermengde zich en verspreidde heel de binnenkant van haar hand met de rode substantie.

Aan haar gezicht kon je zien dat ze pijn had en dat ze over haar toeren was. Haar lichte grijze kijkers flitsten naar alle kanten over het doek dat voor haar neer stond op een grote, zwarte ezel. De achterste poot van de ezel werd door haar vader -zogenaamd per ongeluk afgezaagd, en daarom leunde de houder gevaarlijk tegen haar witgeverfde muur en sommige stukjes brokkelde langzaam af.

Eén ezel had ze gekregen. Voor de rest moest ze zich redden op gewoon papier. Het kon hen niet schelen dat Elle liever studeerde in een kamer vol eigen werk, dan in een ruimte met afgebrokkelde witte muren. Het was nog altijd hun huis en ze moest als een kind van zes nog braaf de regeltjes volgen die haar ouders haar oplegden.

Soms voelde Elle zich klein, kleiner dan haar zusje Tina. Een klein meisje dat thuis gevangen werd gehouden door haar strenge ouders die haar vertelden wat ze wel, maar ook vooral niet mocht doen en dat maakte haar in zekere zin kwaad. Ze was verdomme al zeventien en nog steeds had ze geen grip over haar eigen leven.

Elle schilderde al vanaf ze een kwast in haar handen kon vasthouden en onhandig kleuren door elkaar mengde op een wit doek. Ze schilderde liever dan dat ze praatte en terwijl haar leeftijdgenootjes van vier zandkastelen bouwden, tekende Elle figuurtjes in het zand die haar te binnenschoten.

Vroeger was alles beter, toen ging alles beter en werkten haar ouders haar nog niet tegen. Ze tekende wel honderden tekeningen en vroeg wel honderden kleurboeken voor haar verjaardag. Al schaften ze kerstmis voor haar af, zodat ze haar schildersobsessie niet kon verderzetten.

Al slenterend liep ze naar de badkamer om haar handen af te spoelen. Het ijskoude water vermengde zich met het rode en het had geprikt toen ze haar handen tegen elkaar wreef. De binnenkant van haar lip werd door haar tanden verscheurd en de scherpe pijn die ze daarna voelde, leek ze even niet meer te verharden.

Het schilderen had ze juist nodig om haar emoties onder controle te houden en haar frustraties in kwijt te kunnen. Het voelde goed wanneer ze er alles uit kon schilderen en eventjes haar gedachten van haar kon afgooien, want het feit dat ze op school vaak werd uitgelachen door haar uiterlijk, hielp niet mee.

School had nooit mee gezeten en als ze echt zou moeten kiezen tussen krijsende en spuwende kinderen die verwijten naar haar afvuurden en haar ouders, koos ze misschien toch wel voor dat laatste. Ze mocht dan thuis wel niets zeggen over hetgeen waar ze zich graag in verdiepte, ze lachten haar gelukkig niet uit. Niet in haar gezicht, althans.

Ze liet het water stoppen met lopen en wierp een blik op de spiegel voor haar, waar ze even van leek te schrikken. Ze had rode plekken in haar gezicht van vermoeidheid en haar wangen zagen even rood als haar lippen die er redelijk kapot uitzagen. Haar bruine haren hingen futloos om haar ovale gezicht dat meer weg had van een spook dan van haarzelf en het kleine moedervlekje dat net boven haar bovenlip zat, vond ze plots helemaal niet meer zo mooi.

Ze nam nog wat water, plensde het recht in haar gezicht en snoof. Een zucht ontsnapte haar mond toen ze terug opkeek in de spiegel.

Nooit had ze begrepen waar het mis was gelopen. Nooit verstond ze waarom haar ouders haar geluk wilden afnemen. Het was iets dat haar opvrolijkte, iets waar ze volledig van ging stralen. Haar zelfvertrouwen verdween als sneeuw voor de zon omdat haar ouders zeiden dat haar werk op dat van een kleuter leek. "Iedereen kan zoiets maken," had haar vader in een boze bui gezegd.

Al kon haar vader wel elke dag zo'n opmerking maken.

Schaapachtig keek ze naar haar spiegelbeeld. Haar moeder was op dat vlak nog een heel klein beetje moderner dan haar vader. Haar kaken verkrampten, haar rechter ooglid liep vol, maar ze probeerde het in te houden. Ze snikte even en wreef toen de ongeboren traan uit haar oog.

Net toen ze een handdoek van het rekje wilde grissen, werd de deur van de badkamer opengegooid.

Haar vier jaar jonger zusje, Tina, stond in de deuropening en keek Elle minachtend aan.

'Kan ik op de badkamer?'

Tina ging gekleed in een zeeblauw jurkje dat net tot haar knieën reikten. Je kon zien dat ze wist dat wat ze droeg, haar stond. Ze wist in welke kleding, welke delen van haar goed uitkwamen en voor de een of andere reden kon Elle dat kantje van haar niet uitstaan. Ze verschilden als dag en nacht met elkaar.

Elle lachte sarcastisch.

'Ja, waarom ook niet? Natuurlijk mag je dat en laten we vanaf nu ook gewoon het kloppen afschaffen, want wie heeft er tegenwoordig nog wat aan privacy?'

'Was dat sarcastisch?'

Ze sloeg haar ogen ten hemel. 'Zie je niet dat ik nog bezig ben?' Elle voelde een traan opkomen en probeerde hem met alle moeite van de wereld niet te laten vloeien.

Tina keek de kamer rond en haalde haar schouders op. 'Bezig met wat? Je bent helemaal niets aan het doen.'

De ouders van Elle kozen duidelijk partij voor haar jonger zusje. Waarom wist Elle ook niet. Misschien omdat Tina zich op duizen zaken stortte, en zich niet vastklampte aan één daarvan? Of omdat ze altijd deed wat haar ouders van haar vroegen of wie weet lag het aan haar leeftijd en vonden ze puberende kinderen wel leuk.

'Nou en? Ik ben nu op de badkamer en jij zult moeten wachten,' zei Elle lichtjes geïrriteerd. 'En nu wil ik graag dat je die deur terug toe doet, of ik doe wat met je koekjes voor Nathan.'

Haar zusje trok haar wenkbrauwen op. 'Ben je nou serieus?' Ze hield even haar mond en keek raadselachtig in Elle's ogen en daardoor dacht Elle dat Tina misschien wat door zou krijgen.

'En daarbij.' Ze wachtte een tel. 'Hoe weet jij überhaupt dat ze voor Nathan zijn?' Haar adem leek ze in te houden en even voelde Elle zich vrij machtig.

'Toe nou,' grijnsde Elle. 'Zelf eet je geen koekjes omdat je jezelf te dik vind en Nathan is de enige jongen waarvoor je zoveel moeite doet.'

Tina had sinds de brugklas haar ogen op Nathan gezet, die een paar huizen verder woonde. Hij was de zoon van de burgemeester en een rijkeluiskindje  dat zich nergens anders mee bezighield dan studeren. Dat was hij waarschijnlijk wel verplicht van zijn moeder die een goede toekomst wilde voor haar zoon. Al had Elle soms het idee dat Nathan net dat ietsjes meer wou dan studeren, onder andere omgaan met Tina.

'Ik vind mezelf helemaal niet dik,' ging ze meteen in verdediging. 'Ik let gewoon op mijn lijn omdat ik niet wil worden als onze buurvrouw, die met moeite af het trotoir kan stappen. Laat staan er op.'

Tina was een pannelat en ondanks ze zo aan het puberen was, kwam ze geen gram aan. Dat had ze van haar moeder die met het grootste gemak door het sleutelgat paste.

Natuurlijk was Elle weer het buitenbeentje van de familie, kon het ook anders? Ze had nooit het gevoel dat ze er goed uitzag of dat ze stond met de kleedjes die haar moeder voor haar kocht. Ze was meer het meisje met de broek. Het verlegen broekenmeisje. Ze vond het een hele stap om met Kerstmis een jurkje te dragen met van die verblindende glitters en speciale kreuken. Vorig jaar had de binnenkant van het jurkje voor uitslag gezorgd en stond Elle vol met rode puntjes die bovendien ook nog eens voor irritatie hadden gezorgd. Dat wilde ze echt niet nog een keer meemaken.

'Oké, maar kan je nu weggaan? Je stoort behoorlijk,' zei Elle.

Ze kruiste haar armen en kneep haar ogen tot fijne spleetjes. 'Je hebt gehuild.'

Elle's hart bonkte en een dikke prop vormde zich in haar keel. 'Niet,' zei ze, al was de overtuiging ver te zoeken. Haar ogen zagen dan misschien wel rood, maar gehuild had ze niet.

Tina knikte. 'Jawel, ik zie het aan je. Je ogen zien rood en je hebt van die plekken in je gezicht. Wat scheelt er?'

'Ik zeg toch dat ik niet gehuild heb? En er is helemaal niets. Waarom doe je nu zo bezorgd?'

Elle was een tikkeltje verbaasd dat Tina zich zorgen maakte om haar. Meestal was Tina degene die Elle het leven zuur maakte door haar ouders aan haar kant te trekken, maar deze keer zag ze wat anders in haar ogen. Misschien kwam het wel door Nathan.

Tina zuchtte luid. 'Dan moet je het zelf maar weten. Binnen tien minuten moet ik me echt wel klaarmaken.'

'Ja, ja,' zei Elle. 'Ga nou maar gewoon terug naar mammie en pappie.'

'Doe eens niet zo agressief, je woont hier niet alleen,' zei Tina voor ze de deur achter zich dicht trok.

Elle haalde haar schouders op en maakte zichzelf wijs dat Tina heel erge stemwisselingen had. Zo ging dat in de pubertijd.

Misschien was ze wel een beetje te bot geweest tegen haar zusje.

Tenslotte was Tina enkel bezorgd om haar en Elle snapte niet waarom ze dan zo tekeer ging tegen haar. Het zat haar niet mee vandaag.

Toen ze er zeker van was dat Tina de trappen af was gelopen, liet ze zich op de wc-pot vallen en legde haar gezicht in haar handen.

Het was vreselijk dat Elle steeds haar schilderwerk moest verstoppen en op haar kamer moest blijven om te studeren in een vak waar ze zich niet eens voor interesseerde -recht - en dat terwijl ze haar schilders diploma al lang gehaald had.

Maar dat was oké.

Het kwam heus wel goed met haar, alleen had ze vandaag een enorme rotdag omdat ze niet wist hoe het nu verder moest met haar.

Alsnog, ze kwam er bovenop.

Dat was haar tenslotte zo vaak gelukt.