Dla tych, którzy noszą w sercu mrok, lecz wciąż pragną światła.

Dla tych, którzy niesprawiedliwie cierpieli w miejscach, które miały być azylem.

Dla tych, którym zabrano dzieciństwo i zastąpiono je piekłem.

Dla tych, którzy wierzą, że nawet najbardziej poranione dusze mogą odnaleźć ukojenie w miłości, choćby była pełna bólu i cieni.

Niech ta historia będzie przestrogą, że mrok kryje się nie tylko w ciemnych zaułkach, ale i w miejscach, które mają być święte.
I przypomnieniem, że nawet w najgłębszej ciemności można odnaleźć iskierkę światła. Bo przecież najmniejszy płomień może rozświetlić najgłębszy mrok.