Chapter 17

"Is she okay?"

I heard someone mumbling besides me. Namamanhid ang katawan ko at tila hinati sa dalawa ang aking ulo. Gusto ko mang galawin ang buong katawan ay 'di ko magawa. Mumunti kong ibinunsan talukap ng aking mata. I saw a white ceiling.

I blinked once again before i heard a gasped from somewhere.

"She's awake! Oh thanks god..."

I shortly moaned and tried to look around. Where i am? The last thing i remember i'm walking down the road, crying and wasted. There's a truck coming on my way... Is this heaven? Patay na ba ako?

Kung totoo nga ay magandang balita 'yon. Hindi ko na alam ang gagawin ko sa buhay. Ang nag iisang taong tinuring kong pamilya ay trinaydor ako.. ang taong pinakamamahal ko ay pinagtaksilan ako.

"Call the doctor! Isadora! Quick!"

Doctor?

"Hija? Are you concious? Oh Jesus! Thanks your fine..."

Nang tumingin ako sa gilid ko ay isang babae ang bumungad sa akin. She's looking at me with worried eyes ang kamay niya ay nakapatong sa aking kamay. Jewelries are all over her body.

Andami ko mang tanong sa isip ko ay sinubukan kong tumayo ngunit 'di niya ako hinayaan at pinigilan agad. Litong lito akong tumingin sa kanya at sa buong kwarto.

"Hindi kapa maayos. Mahiga ka muna dahil 'di 'yan makakabuti sa'yo!" She said using her alarmed voice.

I touched my head. "A-Asaan po ako?"

Hindi niya ako kaagad nasagot dahil dumating ang doctor kasama ang isang nurse at babae. Dahil sa sakit ng ulo at pakiramdam ay napapikit ako. Hindi ko alam kung anong nangyayari. Paano nila ako natagpuan.

"Don't force yourself, Ms. You need to calm down. That's not good for you and your baby." The doctor said and checked me.

What? Anong baby?

"Mabuti nalang talaga at nakita ka namin! Muntik ka na mahit and run nong truck, hija. I feel bad..."

Napahinto ako at tumingin sa babae."Buntis po.....Ako?"

Tila nagulat ang babae sa sinabi ko. She even glanced at the doctor before looking at me again, napalitan 'yon ng pag aalala at lungkot.

"You're almost 2 weeks pregnant. Mabuti at naapagan agad ni Ms. Ezperanza at nadala ka'yo dito. Pwede ka na lumabas ng hospital after you recovere and gain your energy."

My lips parted and looked at them with confused eyes. I'm pregnant? There's a baby on my tummy and... the i already know who's the father. Tuluyang gumuho ang mundo ko. The other part of me is happy but the other part is telling me that the child i am carrying can't have his father.

Sobrang sakit ng dibdib ko ngayon. The doctor and the nurse left us after giving me a medicine. Lumabas din ang kasama ng babae, siguro ay assistant niya. Naiwan kami ng babaeng tumulong sa akin.

Agad akong napapikit at pinipigilan ang luhang nag babadya sa aking mga mata.

"Oh Diosmio, hija. I don't know that you're not aware that you're pregnant? Alam ba ng asawa mong buntis ka?" She asked worriedly.

Marahan akong umiling at napasapo sa aking nuo. She's just standing infront of me. She gasped and hold my hand, kahit nanlalabo na ang aking paningin ay sinubukan ko paring tumingin sa kanya.

"H-hindi ko po alam na buntis ako... Paano ako? Paano kami?"

Paano na lalaki ang anak ko? Wala siyang tatay at natatakot ako na baka hindi siya ni'to matanggap, kahit sa totoo ay baka 'di nga talaga siya matanggap. Isaac just cheated on my with my bestfriend. That's unforgivable and I'll never let my child go near him nor his woman. Kahit ako nalang huwag lang ang magiging anak ko.

"What do you mean? Asaan ang tatay niya?" Nagulat niyang tanong.

Wala akong maisagot at paulit ulit na lamang  iniling ang aking ulo. Naririnig ko lang ang mga 'di makapaniwalang salita ng babae bago ako higitin para sa isang yakap. Mas lalong bumuhos ang emosyon ko sa ginawa niya.

I'm pregnant... Isaac, I'm pregnant with your child... I badly want to tell you that we're going to have a child but i can't... I'll never accept you again.

"I'm Ezperanza Batalier. What's your name, hija?" Marahan niyang hinaplos ang aking buhok.

"Vennie po... Vennie Travejo.."

Ilang minuto ay punatahan niya ako. Kahit papaano ay nagawa kong kumalma. Nag pakilala na rin siya sa akin at mukhang mabuting tao ito. Napalagay ang luob ko sa kanya sa madaling oras. She also give me a calling card kung sakaling may problemahin ako. Nahihiya man ay tumango nalang ako bago siya umalis.

She's like an angel in disguise. Hindi ako makapaniwala na may ganoong tao pa. Taong kaya kang tulungan kahit walang kapalit and Ma'am Ezperanza is one of the example.

"We have to go, Vennie, hija. Don't forget you take care of yourself and your baby, okay? Call me." Ngumiti siya ng marahan. "Sobrang lambot ng puso ko sa'yo..."

"Salamat po, Ma'am Ezperanza,"

Pinanuod ko silang mag laho ng pintuan. Sumulyap ako sa mga bulaklak at calling card na nasa tabi. Gumuhit ang sakit sa kalamnan ko at napahawak sa aking tiyan.

I smiled bitterly. "Kaya mo bang tayo lang dalawa? Papalakihin kita... Tayong dalawa lang..."

Days passed faster than a train. Hindi ko na kayang sikmurain ang pag pasok kay Isaac. Wala nadin akong contact kay Rowena. Hindi ko kailangan ng isang taksil na kagaya niya... Hindi ko kailangan ng mga katulad nila.

"I'll help you and your child, Ven. I can be the father..." Alok sa akin ni Ethan.

Pilit akong ngumiti at medyo umiling. Siya lamang ang taong nag tiis sa akin. I even told him about my pregnancy, of course he's shock about it pero nakakatuwang mas natuwa pa siya kaysa sa sarili niyong ama.

"You're a good friend, Ethan.... Gusto kong mag pasalamat sa'yo na sa lahat ng tao ikaw pa ang tutulong sa'kin. Sapat na 'yon..."

Ayaw kong mag sinungaling sa anak ko pag dating ng araw. Hindi ko din siguro magagawang ipagkait na makilala ng anak ko ang totoo niyang tatay. Ethan will be a good father figure but with someone. Ayaw kong matali siya sa'kin... Sa amin.

"But I'm serious, Ven... I'll marry you and i can be the father of your child, if you say so." Hinawakan niya ang kamay ko. "Mahal kita, mahal ko kayo ng anak mo,"

"Ethan..." 

"Give me a chance to prove myself, Ven. I'm not like that asshole. I can be a better man for you. I'll change myself for you.. Hindi na ako mang babae!" Aniya niya pa na tila proud na proud.

Hindi ko alam bakit bigla akong napatawa at agad na inabot ang pisngi niya para pisilin. Mukhang nagulat din siya at agad na napahinto.

"You don't need to change, Ethan. Matutuwa ang anak ko kapag nakilala ka niya.."

Being pregnant gives me a lot of morning sickness. Hindi ko magawang lumabas ng bahay dahil sa sama ng pakiramdam ko. Ethan is just visiting me to bring foods which is i appreciated. Siya na lamang ang taong masasandalan ko.

Sunod sunod ang suka ko. Halos lahat na ng laman luob ko ay isama ko na paka iduwal. Hingal na hingal pa ako bago mapatingin sa salamin.

Sa totoo lang ay awang awa na ako sa sarili ko. Ang lalim ng itim sa ilalim ng mata ko at sobrang putla ko nadin. Napapansin ko ang pamamayat ko nitong mga nakaraang araw kahit iniinom ko naman ang nireseta ng doctor sa akin. Huminga ako ng malalim at pinaalis ang luha sa aking mga mata.

Everynight, I'll locked up myself here alone at my room, iiyak, babangon tapos iiyak ulit. Inaalala kung paano ako, bakit malupot sa akin ang lahat...

I just want to be happy. Masama ba 'yon?

That night na lumabas ako para bumili ng pag kain ay ang araw na tuluyan akong nahirapan. Pagod na pagod at tila nawawala na ako sa sarili. I tried to wipe away my tears while looking my things outside my apartment.

"Nag babayad naman na ho ako, Aling Lena. Yung hulog ko nitong buwan, nabayaran ko napo diba? B-bakit niyo po ako papaalisin?" Halos lumuhod na ako sa harapan niya.

Hindi ito makatingin sa akin at imbes ay tinignan ang mga lalakeng kumukuha ng gamit ko sa apartment. Humikbi ako ng humikbi pero tila wala siyang nakikita o napapansin.

"Pasensya ka na, Margarita. Malaki lang talaga ang inalok sa aking pera para kunin itong apartment na ito," Bumuntong hininga siya. "Alam mo namang ga graduate na ang anak ko sa highschool, diba?"

"P-pero paano naman po ako?! Hindi po pupwedeng paalisin nyo nalang po ako dito sa apartment ko! Nag babayad po ako!"

"Wala na akong magagawa dito..."

Kinuha nila ang natitira kong mga gamit sa luob bago ako tuluyang iwan sa hallway ng apartment.  Bitbit ko ang kahon na pag aari nila Mama. Unti unti akong nawawasak habang tinitignan ang mga gamit ko na nakalatag sa sahig. Para nalang nila akong iniwan dito.

Isang tao lamang ang alam kong may kagagawan nito. Nag tangis ang bagang ko at napaluhod sa sa sahig. Pinapahirapan ba nila ako? Ang sama nila... Ano bang gusto nila sa'kin?

Pinulot ko ang aking mga damit kahit sobrang labo ng paningin dahil sa mga luha. Iniwan ko ang mga gamit na hindi ko ba madadala pa, masakit man sa akin pero hinayaan ko. Kailangan ko lang ngayon ng matitirahan. Even though i badly want to call Ethan ay napalitan 'yon ng hiya dahil sa sobrang dami niyang naibigay sa'kin.

Napapagod na ako. Buntis ako... Paano kami ng magiging anak ko? Hanggang dito nalang ba ako?

Tulala akong nag lalakad sa sidewalk ng high way. Sa totoo lang ay nanlalambot na ang aking tuhod dahil sa gutom. Wala na akong natitirang pera kaya napaupo nalang ako at umiyak. Umiyak dahil sa sakit at pagod.

Sorry, anak kung ganito ka hina si Mama. Naiinis ako sa kabila ng ito ay mahal na mahal ko parin papa mo.

God knows how i feel. Nangigigil ako sa galit. Gusto kong lumaban pero sa ngayon ay nanghihina ako. Marahan akong napahawak sa aking tyan at humagulgol sa gilid ng daan.

Sa gilid ng aking mata ay isang liwanag ang nakita ko. Marahan kong itinaas ang aking tingin at isang pamilyar na mukha ang nakita ko.

"Oh my god! Vennie? Why are you here?"

Ma'am Ezperanza?