I was left alone.

Bawat galaw niya sumasabay ang kaniyang buhok. Sumisigaw, inaagaw ang atensyon ng maraming tao. She was smiling while holding her pink microphone. Nasa gitna siya ng stage habang nasa gilid naman ang tatlo niyang kasama. Sinasabayan ang liriko ng kanilang bagong release na kanta. If I'm not mistaken, 'For You' ang title non. Lagi 'yung pinakikinggan ni Percival. Isa daw 'yon sa mga paborito niyang kanta nina Diana, and I can say that they were really good. I also like their songs pero hindi ko pinapahalata because we're enemies. Magkalaban ang grupo namin. Sa panahon na 'to, kapag usapang banda, walang awaan, walang paubayaan. We were once a team, dahil sa hindi inaasahang pangyayari noon, nabiyak kami at piniling lumayo sa isa't isa.

Mariin kong hinawakan ang sariling microphone. Ang saya niya, ang laki ng ngisi niya na para bang walang ginawang masakit sa relasyon namin noon. It's been what? Six years? Six years bago ulit nakabangon ang banda namin dahil sa pag-alis niya. She left us and chose those girls over us. I don't understand why she did that. Wala siyang binigay na valid reason, basta-basta na lang siyang umalis na parang hindi kami naging parte ng buhay niya. Na parang wala kaming pinagsamahan.

Ang sakit. Putcha!

"Ngayon mo lang ulit siya nakita after six years, hindi ba, Ross?" nginisihan ako ni Percival.

"She's living with her dream, man. You should be proud of her!"

I didn't say a word. Proud? The word slid through my consciousness like a knife. She was my first love, but the resentment twisted in my gut like a wild vine, choking any joy I should feel. I remembered the quiet night we spent planning our future, how she had looked deep into my eyes, promising me that no matter where life took us, we would always be together. Yet, here we were, miles apart, her heart beating to a different rhythm that I couldn't resonate with anymore. 

"You loved her once," tinapunan niya ako ng tingin na para bang ayos lang sa kaniya ang ginawa ni Diana sa amin noon. "Maybe it's time to let go of the anger."

Letting go—what a foreign concept it felt like. I had held onto that anger tightly, as if it were a lifeline.

I took my eyes off the screen and picked up the cellphone from the table. I gasped when I saw that our manager had bombarded me with messages. Halatang kanina pa naghihintay sa amin. Putcha!

Anong oras na ba? Kailangan na naming lumabas dahil kami ang susunod na tutugtog sa stage pagkatapos ng Luminaries. Ang binuong grupo ni Diana kasama sina Maraya, Ester, Jane at Marina. Hindi ko alam paanong nabuo ang kanilang grupo. Nagulat na lang kami nang biglang sumabog ang pangalan nila na parang bomba.

Enough with this. Tapos na ako sa kaniya. Wala na akong pakialam kay Diana. May pinili na siya at hindi ako o kami iyon. I should stop acting like a crazy idiot. Tapos na.

"Ang ganda talaga ni Diana," bulong ni River. Katabi nito si Percival na nanahimik na.

"Nasaan si Denzel?" 

"Hindi ko alam. Bati na kayo non?"

Hanggang ngayon hindi pa rin kami magkaayos ni Denzel. Hindi ko alam bakit ayaw kong makipag-usap sa kaniya. Anim na taon na ang lumipas pero ito pa rin kami, nag-iiwasan na parang mga bata. Mabuti na lang hindi naapektuhan ang grupo sa matinding alitan namin. Hindi ko rin naman kasalanan bakit kami nagkaganito. Kasalanan niya lahat.

He fell in love with her. At sobrang sakit na malamang pinili siya ni Diana kaysa sa akin. Ngayon, magkasama sila. Nasa labas, sinusuportahan ang babaeng naging akin noon bago siya. Tangina!

"Hindi ka pa rin maka-move on?"

"Will you shut up?" mariin kong sambit kay Percival.

Padabog akong tumayo. Nilagay ko sa loob ng bulsa ang cellphone saka nagpasya na lumabas muna. Subalit, ako'y napatigil nang biglang bumukas ang pintuan at niluwa non sina Diana, Denzel at manager namin.

Nagkasalubong ang mga mata namin. Napalunok ako nang masilayan muli ang kaniyang asul na mga mata, para na naman ako nitong hinila papunta sa kaniya. Ang ganda, just like her. Parang crystal na kailangang ingatan. Mas lalo siyang pumuti ngayon, tumangkad at gumanda. Tangina. I can't take my eyes off!

Calm down, Ross, kaharap mo ang first love mo for fuck's sake! I can't help but stare at her face. Unti-unting lumihis ang kaniyang malaking ngisi nang mapansing titig na titig ako sa kaniya. Putcha! I hate her! Hindi puwedeng ganito.

"Ross..." her voice. Fuck!

Bago pa man ako mabaliw sa kinatatayuan ko, ako na mismo ang umiwas ng tingin. Mas nilakihan ko ang siwang ng pintuan at lumabas na walang sabi-sabi. Damn it! But before I could reach the main door, nagsalita si Diana dahilan nang pagtigil ko.

"Long time no see, Stone Rossi. I knew you hate me. I came back because I want to make things right with—"

"No need. Just don't let our paths cross again. I don't want to see nor talk to you, Diana. I'm not the same man you used to play before."

I walked out.

***

"Please, mahal...gagawin ko ang lahat. Huwag mo lang akong iwan, please...nagmamakaawa ako sa'yo, mahal. I can't live without you! You are my star, remember?" nanginginig ang labi ko habang sinasabi ang mga salitang pilit dinudurog ang puso ko.

Alam kong sa puntong ito may maiiwan. May aalis. Hindi ko kayang mawalay kay Diana. Mahal na mahal ko siya at gagawin ko ang lahat para manatili lamang siya sa tabi ko. If I have to leave in our band, I won't hesitate, aalis ako huwag lang ang mahal ko.

"Hindi ko kaya, Diana. Ikaw na lang ang natira sa akin, ayaw kong pati ikaw ay iiwan ako. Alam mo ang storya ko, hindi ba? Nasaktan ka rin, 'di ba? Huwag mo akong iwan, mahal, please...hindi ko kaya..." 

"Come on. Fight for us! We can get through this together if we just try!"

She looked down at me with sadness in her eyes. Her own tears falling onto my shoulders. I could see conflict and heartache written all over her face. Kaya ang ginawa ko mas kumapit pa sa kaniya.

"Gagawin ko ang lahat, mahal, huwag ka lang umalis, please. I will change, hindi na ako magseselos, hindi na ako makikipag-suntukan, hindi na ako maglalayas na walang paalam. I will stay with you, sa'yo lang ako lagi, mahal. Hindi ako aalis—"

Malakas siyang napabuntonghininga. Hinawakan niya ang dalawa kong kamay. Puwersahan niya 'yung inalis sa kaniyang balikat saka umatras habang nakaluhod naman ako sa kaniyang harapan.

"I don't want to leave you," nahihirapan niyang sabi. "But I have to."

"Mahal mo naman ako, 'di ba, Diana? Piliin mo naman ako oh!" nanginginig ang balikat. Takot sa maaaring marinig mula sa kaniyang bibig.

"Ross, mahal kita. Ngunit, may hangganan ang lahat. Hanggang dito na lang."

"DIANA!"

Along with the falling rain. I was left shouting her name despite the thunder and the strong wind. I could no longer see her figure, but I kept shouting her name until I got tired and broke down in tears, heart shattering along with it.

She left me.

***