Fighting

I started to doubt and think that I couldn't work for this state. Tumikhim ako at ayaw magpapa apekto sa naging usapan namin ni Aiferniza. Sumabay ako sa palakpakan nang umingay ang kabuuan ng gymnasium.

We are now welcoming the beneficiaries of BuFamCo under Department of Agriculture. Tumayo ako nang tinawag ang lahat ng mga taong nagtra-trabaho sa DA. I smiled widely as if I am not dealing some issues and personal disturbances.

"Ma'am, picture raw kayo kasama ang head ng DA as distributing the goods. Kararating lang din nila from Manila," ani Key sa likod ko.

Tumango ako at pa simpleng naglalakad papuntang stage. Nandoon na si Mafu at ibang kasamahan. Na sa likuran naman nila ang pile ng mga abono, binhi sa palay at mais, at seedlings, at seeds. May mga pesticides ding kasama, at equipments na para sa pesticides. All of these are free and from Department of Agriculture only.

Seeing the farmers happily received what they deserved warms my heart. Ang saya sa mga mata nila at pag-asa ay plakadong-plakado.

"Maraming salamat po, mga Ma'am at Sir. Napaka laking tulong na po ito sa amin." Pagpapasalamat no'ng isa pa habang pasan-pasan ang isang abonong inabot ni Mafu.

"Trabaho po namin na ibigay ito sa inyo ng walang bayad o anong kapalit," nakangiti ko ring sagot sabay abot no'ng malaking box kung saan nakalagay ang mga seeds, pesticides, and equipments.

"Maraming, maraming salamat po talaga sa inyo!"

Gano'n ang ginagawa namin hanggang maubos na ang lahat ng mga supply. Luckily, lahat ng mga benificiaries ay nabigyan naman. Nagulat pa ako nang may cash assistance pang pahabol. My heart went wild when the emcee told everyone that it was Zul who sponsored it. Magtatanong sana ako kay Mafu pero bakas din sa mukha niya ang gulat at mangha.

"Hindi lang kayo sa Department of Agriculture, dapat magpapasalamat. Ang cash assistance po na natanggap n'yo ay galing po kay Commander Zul Qurnain Rabbani!"

Tumikhim ako at pahapyaw na ngumiti sa lahat. I hope Zul see every people here in gymnasium. The hope and smile in their faces will definitely gave Zul's satisfaction. I am so proud to say that he is my boyfriend.

Minsan, naisip ko na dapat hindi ko na masyadong iisipin ang kalagayan ni Zul. Marami akong posibleng maapektuhan sa paligid ko, particularly my mother. Everything has faith and trust on him. Dapat ganoon din ako.

I sighed.

"Lastly," maligayang anunsyo ng emcee at bigla akong nilingon.

"Dapat din po nating pasalamatan si Miss Dorothy Maeve Andino sa libreng patubig para sa mga magsasaka."

Kaagad umingay ang mga tao at masayang pumapalakpak habang nakatingin sa akin. The DA head and admins looked shocked pero kalaunan ay pumapalakpak din. Nawala saglit ang emcee sa harapan at nang bumalik ay may inabot siyang dalawang plaque kay Mr. Monterde. Ang head ng DA.

Gulat na gulat ako at hindi pa rin ma proseso ang lahat. Hindi ko alam na tapos na iyong irrigation? Ilang taon na ba ang lumipas? The shelter, malapit ko na rin 'yon buksan. It's just I hope na...na sa mga ganitong mga bagay ay akala ko masasaksihan nya. Na akala ko makakauwi siya.

"Congratulations, Hija. The Department of Agriculture is so proud of having you."

Inabot sa akin ang dalawang plaque at malapad akong nginisihan si Mr. Monterde. Mahigpit kong hinawakan ang crystal clear na plaque roon na may pangalan ko pang naka ukit roon.

"S-Salamat po, Sir..."

Marami pang nakipag kamay sa akin at binabati ako. Nang matapos nila akong inisa-isang kamayan ay nag picture na kaming lahat. Ewan ko pero parang lumawag-luwag ang pakiramdaman ko. After all these happenings, hindi ko na naramdaman na wala si Zul sa tabi ko...pansamantala.

Nang mag end na ang event, nagkayayaan ang taga DA na mag early dinner daw kami sa Villa Tuna Restaurant. Sa Kapatagan lang naman 'yon kaya lahat nakakasama.

"May dala kang kotse, Riri?" Mafu turned to asked me.

"Oo, kitakits nalang doon sa VTR."

Pagkasakay ko sa kotse ko ay nilapag ko ang dalawang plaque sa shotgun seat. Napangiti ako. My recognition is yours, too, my love Rabbani. Tumikhim ako at nilabas ang cellphone ko sabay open ng front camera.

Sa dashboard ko nalang ito ipinatong at si-net ko na rin ang timer. Kinuha ko ulit 'yong dalawang plaque para makapag picture na kaming tatlo. Nang nakailang shots na ako ay napansin kong hugis puso pala iyong isang crystal plaque. Akala ko parehas lang sila kasi I assumed na tig-isa kami ni Zul sa plaque na 'to.

Kunot noo kong binasa ang isang plaque. Iyong isa ay appreciation award dahil doon sa patubig at ang isa naman ay...

To my best woman in the world, you deserved so much what world could offer. Take this plaque as a symbol of my appreciation. I love you so much, Dorothy Maeve Andino.

Love,

Zul Qurnain Rabbani

Kaagad nangilid ang mga luha ko sabay haplos sa pangalan niyang naka ukit doon. Miss na miss ko na talaga siya. Damn!

Kung hindi pa ako tinawagan ni Mafu ay baka nag drama na naman ako sa loob ng kotse ko. Pagkasabi kong papunta na ako ay binaba ko na ito at sinend ko kay Zul ang mga pictures ko habang hawak ko iyong mga plaque sa magkabila kong kamay. Pero syempre, may solo shot iyong plaque na pinagawa niya.

Ako:

Salamat sa walang katapusang suporta at pagmamahal. Mahal na mahal kita!

*You sent a photos*

"Dapat talaga sa mga ganitong empleyado ay pinapahalagahan," puri na naman ng head ng DA.

Sir. Roven agreed proudly. Pinakilala rin niya si Mafu sa lahat at nagsimula na kaming kumain. Sariwa ang hangin at napaka simple ng restaurant. Para kang na sa bahay lang. The resto was made of woods thats make more light and comfortable.

Padilim na rin kaya ang mga pinong lights ay naka on na rin. May iilan pang mga tao na kilala kong kumakain at lahat 'yon ay ngumi-ngiti sa akin 'pag nagkasalubong ang mga mata namin.

"Kamusta naman dito sa probinsya? Alam kong hindi maganda ang panahon sa ngayon dito. May mga balita na kumakalat," seeyosong pag-iiba ni Sir Monterde.

Nagkatinginan kaming lahat. Pa simple akong uminom ng tubig at nag-angat uli ng tingin sa lahat. Mas humigpit na mga ngayon ang seguridad sa buong lalawigan ng Lanao del Norte dahil sa balitang may mga rebelde rawng naglalabas-pasok dito.

"Na sa maayos naman po kaming kalagayan, Sir. Soldiers are everywhere," Mafu asnwered.

Tumango ang matanda at may itatanong pa ulit.

"I heard that the Governor here is a woman?"

"Yes, Sir. A tough woman," malamig kong sagot sa kan'ya.

Hindi ko kasi gusto ang tono ng pagtanong niya. Sir Roven shifted on his seat and looked at me with a worrying face. He slightly shook his head na inignora ko naman.

The tone of his voice is like doubting the Governor's capability just because she's a woman. Kailan ba nila matanggap na may mga bagay na magagawa ng mga babae ang kung ano mang bagay na kaya gawin ng mga lalaki?

"Miss Andino, being tough isn't enough to rule such a huge province lalo na at may ganitong issue na kinakaharap," giit niya pa.

"Opo kasi matalino rin po siya at alam ang gagawin," puno ng pagmamalaking sabat ni Mafu.

"Marami rin naman pong lalaki na naninilbihan sa ating bansa pero wala rin naman pong mga silbi," prangkang sagot ko at hinanap ang mga mata ni Sir Monterde.

He looks offended of what I said pero hindi na rin naman ito sumagot. Hilaw itong tumawa. "O-Oo nga naman. May punto ka, Hija!"

The tense of the table went away. Gumaan ulit ang paligid at nagtatawanan na sila sa kung anong pinag-uusapan nila. Nilingon ko si Mafu nang siniko niya ako.

"Pinagtatanggol mo ba sister in law mo?"

My brow creased. "Pinagsasabi mo?"

He chuckled. "Si Gov."

"I just answered what he should know!"

"Napag alaman kong dati pa lang ex-gov 'yang si Sir Monterde!" bulong ni Mafu.

Now I am intrigued. Napatingin ako sa kan'ya. Na sa harapan lang kasi namin siya ni Mafu. Palipat-lipat naman ang tingin niya sa amin.

"Excuse me, are you two dating?" tanong ng matanda.

"No, Sir. Miss Andino is a friend of mine."

He looks satisftied of Mafu's answer. He eyed me hopingly. "Great! Ipapakilala ko sana sa 'yo ang panganay ko, Miss Andino. He is an engineer."

Magalang ko naman itong nginitian. "Pasensya na po pero may boyfriend na po ako."

"Oh! I bet taga rito lang din?"

"Opo. A Rabbani."

Kita sa mukha nito ang gulat. Akala ko itatanong niya pa kung sino sa mga Rabbani pero mukhang umurong yata ang dila niya. I felt my phone vibrated pero hindi ko muna iyon pinansin. Baka si Mama lang 'yong nag text.

Nang napag desisyunan na naming magsi uwi pagkatapos naming kumain ay nag picture pa muna kaming lahat. Sina Sir Roven na rin ang naghatid kay Sir Monterde at iba pang kasamahan niya dahil may pupuntahan pa ako.

"Saan ka?"

"May bibisitahin lang," sagot ko kay Mafu at pumasok na sa kotse.

I bit my lower lip nang napagtanto kong na low batt ang cellphone ko. Niliko ko ang sasakyan papuntang Cathedral Falls. Sinipat ko ang relong sout. Alas singko na pala ng hapon. Ibinalik ko ang tingin sa kalsada at kalmado kong minaneho ang sasakyan.

Binuksan ko ang mga bintana ng sasakyan ko para makapasok ang preskong hangin. Ano kayang ginagawa ni Zul sa mga oras na 'to?

Pagkarating ko sa Cathedral Falls ay kaagad kong binuksan ang pintuan. Hindi muna ako bumaba at tiningnan ang kabuuan ng lugar. Nang napansin kong may mga teen agers na nag d-date ay palihim akong napangiti. Parang kailan lang kaming dalawa ni Zul iyong nandito. Nagbabangayan, ay nag-aasaran habang nakatanaw sa talon.

Bumuntong hininga ako at napagdesisyunan kong bumaba na sa sasakyan. Naglakad ako papunta sa railings para matanaw sa malapitan ang falls. As the sun began to set, casting a golden hue on the cascading falls, I found myself standing one of our favorite spot.

Tagpuan. Dito ko siya hinihintay hanggang sa matapos ang arabic class niya.

The rhythmic sound of the water hitting the rocks below echoed in my ears, a soothing lullaby that used to comfort us both as we are having our comfort foods as well. Ube pa rin kaya ang favorite ng lalaking 'yon? Wala sa sariling napangiti ako sa kawalan.

I closed my eyes, letting the mist from the falls brush against my face, a gentle reminder of the countless times we had stood her together, hand in hand and heart and heart. Unti-unting napawi ang ngiti sa labi ko. My heart ached with longing, a yearning so profound that it seemed to echo the roar of the falls.

I remembered his laughter, his smirks, his annoyance face, his bright and infectious, filling the air and making the world seem a little less daunting. I remembered the way he looked at me everytime I am ranting as his eyes reflecting love and admiration he have for me. I remembered the warmth of his hand in me, a silent promise of unwavering support, understading, considerations, and companionship.

As the rays of the setting sun painted the sky in hues of pink and purple, I opened my eyes. The world around me was the same, but he was not here. The emptiness was overwhelming, a void that seemed as vast and as deep as the falls themselves. Ni hindi tumigil sa pagkirot ang puso ko.

I missed him, more than I could ever express in words. But as I stood here, the falls roaring in my ears and the setting sun warming my skin. I knew that I carried a piece of him with me. Kahit saan, kahit kailan.

Minsan nasasaktan ako sa mga sinasabi nila na masyado ko nang hinintay si Zul at pinagbigyan. Ni hindi nga raw ako sigurado if both of us will end together. Hindi lang nakakasakit kung hindi nakakatakot din.

But I realized that our love was worth waiting for. I knew that the distance and time apart would be nothing compared to the love that we shared. I made a silent vow to myself to be patient, to wait for him no matter how long it took.

I  knew that our love was strong enough to withstand any obstacle, and that our bond would only grow stronger with time. As the night fell, I turned to leave, feeling a sense of peace in my heart. The falls continued to roar behind me, a reminder of the power and beauty of nature. And as I walked away, I knew that our love was just as powerful, just as beautiful, and just as enduring.

Desperada na kung desperada pero ano naman kung hindi kami magkakatuluyan? As long as I did my part, I can walk away with no regrets and what ifs because I risk...it all.

Nilingon ko ang daan papuntang mini facility ko. Bukas ko nalang siguro bisitahin sina Elias at Pandi.

When I turned the key in the ignition, a loud explosion eat me. I thought it was just an explosion near me. Late I realized it was my car who explode! I went numb as my heart pounding so darn fast. The loud shouting of the people of Cathedral. I shut my eyes for so long.

And me....

......fighting for death.

"Z-Zul..." I painfully uttered as my tears streaming down my cheeks with my own blood.