Years

Gusto kong sabihin kay Zul iyong tungkol sa mensaheng natanggap ko noong nakaraan. Pero ayokong pati iyon ay poproblemahin niya pa. Alam kong marami siyang iniisip at ayokong dagdagan pa 'yon.

Marahan kong hinilot ang sentido. No'ng naka recover na si Raki ay bumalik na ako sa DA dahil may mga backlogs pa akong dapat tapusin. Mamayang gabi pala iyong sinasabi ni Mama na selebrasyon nila Tita Sittie pero hanggang ngayon ay nag-aalangan pa rin ako.

Nagkausap na rin kami ni Ashley. Gusto ko rin sanang sabihin sa kanya ang nangyari sa amin ni Zul kaso baka lumipad iyon dito ng wala sa oras. Na sa Manila raw ito kasama si Daphne at Gwen dahil may pinapuntahan daw ang Tito niya na planta.

Kung hindi sana iyon OA mag react, sinabi ko na sana sa kanya lahat.

"Ate, iyong mga gagamitin nating materyales ay class A po. Iyong mga tauhan din ni kuya sinimulan na ang extended land," si Maia.

Tinanguhan ko ito at patuloy kong binubuklat ang malaking sketchpad na hawak. Tahimik namang nagmamasid sa akin si Maia at naghihintay sa ipapadagdag ko sa kanya.

Mafu was so eager to build the shelter, too. Masaya siya sa proyektong hawak niya dahil parehas kaming mga fur parents. Palagi niya rin akong ina-update tungkol sa mga kakailanganin sa site para alam ko rin ang nangyayari roon without visiting.

"Iyong sinasabi mong play grounds nila, Ate ay dinagdagan  ko pa ng mga possible activities na magugustuhan ng mga alaga mo," may bahid na ngiting sinabi ni Maia.

I lifted my gaze on her. "Thank you, Maia. Muntik ko nang makalimutang sabihin sa 'yo iyon."

Nandito kami ngayon sa conference room at nagpa-iwan. Kakatapos pa lang ng meeting namin tungkol doon sa mga munisipyong binebenta ang mga abono. The Governor was really serious about that matter. Ayaw palalampasin.

"Need mo na talaga ng secretary, Dorothy," natatawang ani ni Mafu pagka balik niya sa conference room.

Umupo siya sa dulo at pinaglalaruan ang swivel chair doon.

"Tigilan mo nga 'yan, Kuya at nakakahilo ka tingnan!" sita ni Maia. I agreed.

Tinawanan lang kami. Bahala na nga siya riyan.

"Iyong pinagawa mo kay Key na donation drive for the shelter, nalula raw siya sa mga natanggap niyang mga donasyon," si Mafu.

Parehas kami ni Maia na  napatitig sa kapatid niya.

"Bakit?" kunot noo kong tanong.

"Six digits each Rabbanis and Suldahas," makahulugan niyang sinabi.

My jaw dropped as my eyes went wide. What the eggin' world? Kabado kong binuksan ang laptop ko at agad binuksan ang donation drive na para sa shelter. You're freaking kidding me, Zul Qurnain Rabbani!

"Ilang Rabbani at Suldaha, Kuya?" hindi makapaniwalang untag ni Maia.

I shook my head and bit my lower lip. Sobrang bagal ng net!

"Parang na sa...." nag-iisip na sagot ni Mafu.

When the drive opened, kaagad kong sinuyod ang tingin sa kabuuan ng files. Nandoon lahat ang pangalan ng mga nag donate at kung magkano ang binigay nila. Key expertedly organized the drive kaya hindi ako nahirapang hanapin ang pangalan ng isang Rabbani!

OMG, mga Rabbani at Suldahan nga iyong nandito. Iyong ibang nandoon ay kilala, madalas naman iyong pamilyar lang sa akin. Napalunok ako nang mabasa ang pangalan ng kapatid ni Zul.

Zaram Qalil Rabbani. Donation: 600k.

Natutop ko ang bibig at hindi makapaniwalang napatitig sa screen ng laptop ko. Shit?! Seryoso ba sila? Si Zul ba nagsabi sa mga 'to? Dios ko!

"Parang na sa..."

"Twenty one..." bulong at tulala kong sambat.

Napapalakpak si Mafu sa sinabi ko. "Oo, bente uno!"

Anong pakulo ng mga 'to? Is this a freaking joke? How can be a muslim people donate a good amount of money for this kind of thing where in fact bawal sila sa aso? Bago ko lang nalaman na iyong pusa ay puwede sa kanila. Budget ba 'to para sa mga pusa? But my shelter isn't just for cats! Bahagya kong ginulo ang buhok. Siguraduhin lang talaga nila na hindi lang ito dahil sa mga pusa kung hindi ibabalik ko sa kanila iyong mga donasyon nila.

I don't want half hearted help.

I saw Zul's name kaya kaagad ko iyong klinik.

Zul Qurnain Rabbani. Donation: 500.

Napatanga ako. Binilang ko pa ulit talaga ang number kung talagang dalawang zero lang ba talaga iyon kaso totoo ngang dalawang zero lang 'yon! Nang-aasar ba ang lalaking 'to?

"Bakit, Ate?" nagtatakang tawag sa akin ni Maia.

Kunot na kunot na pala ang noo ko habang nakatitig sa pangalan ni Zul. Mariin kong pinikit ang mga mata at tinikom ang bibig ng napakadiin. Oo nga pala, sinabi ko sa kanya na ayaw kong mag donate siya ng malaki. Tinupad naman niya. Kaso dinala niya pa talaga ang mga kampon niya para sila pa pa donate niya ng malaki. Baka nga sa kanya pa ang mga perang 'to tapos sa iba niya lang ipinangalan.

Nagbuntong hininga ako sabay iling. "W-Wala..."

You are still the annoying Zul I used to cursed and like, huh? I shook my head once again as I hid my amusement smile.

Lumabas ako ng office para bumili ng kape. Nang makuha ko na ang order ay kaagad na rin akong lumabas sa coffee shop. Napatigil ako sa paglalakad nang makita ko ang isang muslim botique. The women's wardrobe there were elegant.

Sinipat ko ang relong pambisig. May oras pa ako para maglibot kaya napag desisyonan kong pumasok nalang muna roon. Na sorpresa ako nang makitang mga kristyanong babae ang mga sales lady rito. Nang namataaan ako ng isang babae ay kaagad itong ngumiti sa akin sabay lapit.

"Good afternoon po, Ma'am. Ano pong hanap ninyo?"

"Gusto ko lang sanang mag---"

"Anong ginagawa mo rito?" ani ng isang pamilyar na boses.

Kaagad kong nilingon ang babaeng nagsalita sa likuran ko. Nakayukong umatras iyong sales lady na tila'y sinenyasang paalisin ng babaeng kaharap ko ngayon.

I managed myself to stay composed and cool kahit medyo kinakabahan ako sa hindi inaasahan naming pagkikita.

"Still impressing him, huh? By what? Wearing muslim wardrobes?" natatawa niyang sinabi sabay suyod ng mapang insulto niyang mga mata sa akin.

Kita kong pinagtitinginan kaagad kami ng mga saleslady. The sales ladies are stopping themselves from eavesdropping because Zandra was glaring at them and me---back and forth.

I sighed. "Hindi ko alam kung ano ang mga sinasabi mo---"

Napahawak ako sa pisngi ko nang sinampal niya ako. I heard how the people gasped when it happened. Igting panga akong tumingala as I smirked at the ceiling. Putangina.

"Malandi ka!" singhal niya. Tears was immediately formed in her eyes as it darted on me angrily.

I chuckled and brushed my hair using my fingers. "Alam natin ang totoo, Zandra. Huwag kang umasta ritong may inagaw ako sa 'yo dahil unang-una sa lahat....hindi siya naging sa 'yo at hinding-hindi siya magiging iyo," I said victoriously.

Siya naman itong nagpakawala ng nakaka insultong tawa. "Talaga ba, Andino? Why he married me then? At ikaw? Ginawa ka lang niyang parausan---"

"Parausan?" naiiling kong sinabi. I laughed sarcastically. "Kahit paghalik sa aking labi ay hindi niya magawa---"

"Oh, poor you! Boring girl toy ka pala kung ganoon? Hindi mo ba alam kung anong lasa ng mga labi ni Zul, Dorothy? You can ask me," she chuckled.

I felt a pain in my chest. Biglang umurong ang dila ko sa narinig. All right then. Maybe I can't just ignore the fact that they spend time together in a very long time. Zul ain't saint. May pangangailangan din siya bilang lalaki.

Ang tapang na hinawakan ko kanina ay unti-unting natabunan ng sakit.

"They have rules, Dorothy. They have to marry whom they kiss or fuck," dagdag niya pa.

Zandra was like so sure that their marriage was true. Umiling ako. Hindi iiyak at luluhod sa akin si Zul kung totoo man itong pinagsasabi ni Zandra sa akin. Who the fuck cry and beg to take him even he's already taken and tied from marriage?

"Why, did he kiss you?" matapang kong tanong.

Humakbang siya palapit sa akin. Taas noo ko namang sinalubong ang mga titig niya---walang umaatras.

"Married couple kiss and fuck, Dorothy incase you didn't know," taas kilay niyang sinabi.

Gusto ko nang magwala at pag samapalin siya but I can't just do that. I can't just ruin my reputation just for this low class wannabe Rabbani.

Pinanliitan ko siya ng mga mata  "Did he beg you to take him back? Did you see him cry? Did he kneeled infront of you? Did he said I love you to you, huh, Zandra?"

"You---"

"Ginawa niya sa akin ang mga bagay na hindi nakikita ng kahit sino o kahit sa 'yo. I bet, you never see him cry."

Napakurap-kurap siya sa sinabi ko. Her breath became faster as she step back in insant. Ako naman ngayon ang may mapang insultong ngiti sa kanya. Kahit hindi niya sasabihing naapektuhan siya sa sinabi ko, her face says it all. May halong galit, sakit, pout, at paghihinayang na naka rehistro sa pagmumukha niya.

"If it's true that you already fucked him, Zandra. Ikaw iyong kawawa rito dahil ikaw pala itong parausan. Ako ang mahal niya at alam kong alam mo 'yon."

Bago ko pa makita ang pagpatak ng mga luha niya ay kaagad kong iniwas ang tingin at naglakad na palabas ng botique. Pagkalabas ko ay hindi ko namalayan na pinipigilan ko na rin pala ang mga luha ko. Nang yumuko ako para hanapin ang cellphone ay nagsipatakan na rin 'yon.

It's weird. I know Zandra loved Zul. It's petty at the same time awkward having a fights between the woman who loved the man you love.

Inayos ko ang blazer coat ko at pencil skirt ko bago pumasok sa office ko. I froze when I saw Zul looking at the frames that hanged on the wall near at my bookshelves.

Bago ko pa siya matawag ay lumingon na ito sa gawi ko. Wala sa sariling napakagat ako sa ibabang labi nang makitang naka full combat ito. Nakatupi ang manggas nito hanggang siko exposing his strong and massive arms.

Napatingin ako sa labi niya as Zandra's words was playing in my mind. Now, what, Dorothy? Tatanungin mo siya kung totoo man iyong pinagsasabi ni Zandra? Paano kung totoo what would you do?

"Bakit?" kunot noong tanong niya at naglakad na ito palapit sa akin.

I gulped and shook my head. Nilampasan ko siya at dumeretso ako sa table ko. Nang malapit na ako ay marahan akong hinila ni Zul. Nanlaki ang mga mata ko nang napagtanto kong sobrang lapit ko na pala sa kanya.

"Anong nangyayari, Dorothy?" malamig niyang bulong.

Nagtayuan ang balahibo ko. His dark eyes was scanning my entire system. Iniwas ako ang tingin at umatras pero nabangga ako sa mesa. Fuck!

"W-Wala. Nagkita lang kami ni Zandra sa botique..." kinakabahan kong sinabi

His dark stares was still there but with gentleness.

"Anong sinabi niya?"

I shook my head. Hindi naman na siguro kailangang kumpirmihin iyon, 'di ba?

"Anong sinabi niya, Dorothy?" he warned.

"I-I believed in you, Zul. Kahit ilang beses niyang sasabihin sa akin na totoong kasal ka sa kanya, as long as you told me that it is not true ay maniniwala ako sa 'yo..."

He tightened his holds on me. "Ano pa."

"H-Hindi ko alam na may rules pala kayong ganoon..." kinakabahan kong sinabi.

"What rules?" he asked as his brow was slowly creasing.

"If a muslim man kissed and hold a girl he have to marry her. Kaya ba nasabi ni Zandra 'yon because you two already fuck?" may halong galit at sakit kong sinabi.

He looked at me angrily. "What the hell, Dorothy?!"

I shrugged and pushed him. "You can marry her, Zul. Iyong totohanan na! Ayoko na sa 'yo!"

"Ano?! Akala ko ba nag-usap na tayo tungkol dito?"

I clenched my jaw and looked at him directly on his dark and mesmerizing eyes. "Iyon nga. Kaso parehas na magulo ang mga mundo natin. Ni hindi kita boyfriend!"

Ang galit sa mga mata niya ay unti-unting nawala. There's this again in his eyes that feels nostalgic to me. Iyong klaseng tingin na kapag may nasabi akong labag sa akin pero para sa kanya ikabubuo na iyon ng araw niya.

"Baby, you are the one who said we need to take slowly," aniya habang hinuhuli ang magkabila kong siko.

"Sumunod lang ako sa commander ko," he chuckled.

I blinked as my heart beats wildly. I rolled my eyes and pushed him lightly pero mas lalo niyang diniin sa akin ang sarili.

"I'll be your boyfriend, Dorothy. Ikaw lang ang hinihintay at hihintayin ko," he uttered huskily.

He leaned closer. I know he'll kiss my forehead but for me to meet his lips, I tip toed and reached his lips. He stilled and didn't move when I kissed him.

"Goddamn it, Rabbani. Open your lips," ani ko sa iritasyong boses.

Hindi ko alam kung naging desperada na ba ako but I think this is my call to test my self risk---kung kaya ko bang harapin ang consequences sa ginawa ko. As long as I am not fucking and kissing a married man then I am good. Hindi ako hahantong sa pagkitil sa sariling buhay.

When Zul realized that we are kissing, he's the one who deepen the kisses. Napahawak ako sa table ko sa likod as none of us wants to break the kiss.

"You'll be a Rabbani after this, Dorothy. Take this as a curse," aniya sa napapaos na boses as he kissed my neck.

I chuckled and clung my arms to his neck. "Bago pa nga lang kita naging boyfriend, aasawahin mo na ako?"

I bit my lower lip when he sniffed my neck after showering a kisses there. Tumayo ang mga balahibo ko nang hindi pa siya nakuntento. Hinalikan niya ang earlobe ko sabay marahang kagat doon. Shit!

"Ayaw mo?"

He stopped and hugged me tightly.

Kaagad akong umiling. "G-Gusto. Pero hindi muna sa ngayon. Marami pa tayong dapat harapin at kaklaruhin..."

He slowly nodded.

Hinuli ko ang mukha niya. Napangiti ako. He looks flushed but I can't see lust on his eyes. It's just a desire and admiration that I always seen on him eversince we are young.

Tumuwid ako sa pagkakatayo. Nakatingala ako sa kanya habang siya naman ay tahimik na nakatingin sa akin. I tip toed again and kissed him.

"Mahal na mahal kita, Zul. Hindi ko alam kung nasabi ko na ba ito sa 'yo---I am so proud of you."

Hindi siya sumagot at nagpatuloy lang sa pagtingin sa akin. I pouted when I realized he's about to cry again. I chuckled and kissed him again.

"I love it everytime you made me cry. Ikaw lang ang makakapagpasaya sa akin ng ganito, Dorothy. Ikaw pa lang ang tanging nakakapagpa iyak sa akin dahil sa magandang dahilan." He carress my face and kissed my temple.

"Mahal na mahal din kita higit pa sa alam mo..."

Niyakap ko rin siya pabalik ng sobrang higpit. Ramdan kong may kaakibat na takot sa mga binibitawang mga salita niya but I can't just let him feel that he is invalid. Alam kong may rason kung bakit ganito nalang maka asta si Zul sa akin. Alam kong may mga hindi siya sinasabi sa akin tungkol sa kaniya at sa pamilya niya. And whatever he felt, it's valid. He will never let himself break infront of me for nothing.

"Sabay tayong pupunta kina Tita Sittie mamaya. You can wear whatever you want, I don't mind..."

Dahan-dahan akong tumango. Kahit pa sasabihin niyang ayos lang sa kanya na magsout ako ng ganito ganyan, hindi ko pa rin gagawin. I'll prove to Rabbanis that Zul chooses a right woman even we have a different religion.

"Nope. I will wear that Abbaya you gave me. I practised also how to wear Hijab," I said proudly.

His eyes gleamed with so much love and gentleness. Marahan niyang pinisil ang ilong ko. "You are impressing me that much, eh?" panunukso niya.

Bahagya ko siyang tinulak habang ang magkabila kong pisngi ay namula. I rolled my eyes na ikinatuwa naman niya.

"H-Hindi, ano!"

"Sus, dini-deny pa," halakhak niya.

"Hindi nga! Asa! Ikaw kaya 'tong patay na patay sa akin."

Mas lalo siyang humagalpak sa tawa. I shook my head at nadala na rin sa pagtawa niya. Umikot na ako at umupo na sa swivel chair.

"You are already impressing me without even trying, Madam." Nakahukipkip itong nakatingin sa akin habang nakatayo sa harapan.

I smirked on him as if It's not giving me a butterflies in my stomach. Binuksan ko ang laptop ko at magsisumula na sa mga naiwan kong backlogs.

"Iyong ano pala, pagpapastol ng baka. Ang cute mo no'n, ah?"

"Ah, iyon ba 'yong takot na takot ka no'n kay Raki?"

He wrinkled his nose a bit and shrugged. "Honestly, I should've thank Raki for that. Kung hindi dahil sa kanya hindi kita makikita sa mga oras na 'yon," he seriously pondered.

I smiled and looked at the picture frame where me and Raki was there. Napatingin din doon si Zul nang puno ng pagmamahal.

"And I should've thank Raki for being there for you as always..." he gently uttered but I can sense anger on his voice about....something.

"Anak, ikaw nalang ang dadalo roon kay Tita Sittie mo, ha? Masama kasi ang pakiramdam ko. Ako na rin bahala kay Raki..."

Kaagad akong pumayag. Ayoko ring isama si Mama roon dahil alam kong magkikita sila ni Farah. Knowing their past, alam kong magkakagulo ron kapag magkita sila.

"Sige po, Ma..."

Alas syete ako sinundo ni Zul sa bahay. Mama was so happy nang makita si Zul. Walang nagbago sa pakikitungo niya kay Zul. Kung buhay pa siguro si Papa ay baka ganoon din iyon. Knowing how he adored and dear Zul.

Nagsout ako ng Hijab kanina kaso hinubad ko baka gawin pang big deal ni Farah. Ayokong masira ang gabi dahil sa intrimididang nanay ni Zul. And Zul doesn't questioned it. Tuwang-tuwa ito nang makitang nasout ko na ang Abbaya na binigay niya sa akin.

Pagkakita ko pa lang sa bahay nila Tita Sittie ay kabado na kaagad ako. Yumuko ako at tiningnan ang kamay kong nakapatong sa kandungan. They are sweaty and cold. Nakalugay lang din ang mahaba kong buhok at hindi na naglagay ng kung anong mga palamuti. Just a stud earrings on my ears a silver necklace and a bracelet.

"You look tense."

Nilingon ko si Zul. Naka formal attire rin ito at bagong shave. He looks so dashing and still ruthless in his aura. Akala ko iyong maliit na stubbles lang ang nakakapag ruthless sa aura niya. Kahit pala wala ay ganoon pa rin. Not to mention how freaking hot and handsome he was.

"K-Kinakabahan lang ako," pag-aamin ko.

He smiled and hold my hand. "Don't be. I am here."

I sighed. Yeah, right.

Hinarap niya ako at inayos ang buhok. He brushed it gently using his fingers. "Ganda mo, Commander."

I pressed my lips. Heto na naman siya kung magpapakilig sa akin. Pabiro kong kinurot ang dibdib niya. Somehow, the nervousness I felt disappeared. Hay, Zul.

Pagkapasok namin ay kaagad nagsitinginan ang mga tao sa amin. Iyong iba nagtataka iyong iba ay parang may mga mapang insultong mga tingin sa akin.

I saw Hafiz with a very beautiful girl. May kausap itong mga importanteng tao at hindi na napansin ang pagdating namin. I scanned the whole place to look Hamdan or Hafza pero hindi ko ito mahagilap.

"Kuya!" bungad ng isang babaeng sa tingin ko ka edad ko lang. Sobrang ganda niya  She looks like a modern painting. An Arabbiana.

"Hello!" aniya sabay ngiti sa akin.

"H-Hi..." bati ko.

"Are you the sec---" Naputol ang sasabihin ng babae nang bigla akong niyakap ni Tita Sittie.

"Ariyah! I missed you!" Nagagalak na boses na bungad sa akin ni Tita Sittie.

Hindi ko alam kung paano ko siya batiin pabalik. Nagkatinginan kami ni Zul. He nodded and squeze my hand a little bago niya iyon pinakawalan.

"I-I missed you too, Tita..."

Tinawag na rin si Zul sa mga pinsan niya. Nagtama pa ang mga mata namin ni Hafiz.

"Kamusta ka na? Kakauwi lang namin ng Tito mo from Saudi. You should meet our eldest!" hindi nawawala ang galak sa boses nito habang inaakay niya ako sa isang magarbong living room.

"A-Ayos lang naman po. Happy anniversary pala sa inyo ni Tito. Pasensya po kung hindi po ako nakabili ng regalo," I said shyly.

"Ano ka ba presensya mo lang ay ayos na!"

I awkwardly smile. Pansin kong tingin nang tingin sa akin si Zul.

"It's good to look you and Zul together, Ariyah. Akala ko talaga ay kayo iyong magkakatuluyan. Mabuti naman at kahit kasal na si Zul ay magkaibigan pa rin kayo..."

Napakurap-kurap ako. Parang binagsakan ako ng langit at lupa. Napalunok ako at pilit kumawala ng ngiti.

"Bago ko nga lang din nalaman na kasal na pala si Zul. We are in Saudi when the news came. Sa Saudi kasi ako nagpapagaling when I was diagnosed having a postpartum depression."

Wala sa sariling napatulala ako. What the? If Tita Sittie was sick those years na may mga letter na dumadating kay Zul na sulat kamay ni Tita, who the hell wrote all of those?

"I refused to have a communication sa kahit sino kasi kailangan kong magpagaling agad kasi may anak na ako, Ariyah. Gusto kitang kamustahin noong nalaman kong kinasal si Zul dahil na sabi noon sa akin ng Mama mo na mahal mo ang pamangkin ko," masuyo niyang sinabi sa akin.

Kaagad nangilid ang mga luha ko nang sinabi niya iyon sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko. May pagtataka naman akong tinitigan ni Tita.

Who the fuck was sending letters to Zul all those years? Sino itong pinaglalaruan kami?