De euforie van de overwinning hing als een warme handdoek over de naakte lijven in de kleedkamer toen Paulus binnen kwam. Hij nam de felicitaties in ontvangst, deelde links en rechts wat complimenten uit en vroeg vervolgens vriendelijk om de aandacht: "Allemaal koppen dicht. Ik heb even met Zeist gebeld en de tuchtcommissie heeft direct schriftelijk uitspraak gedaan.[1] Ik zal de fax maar gelijk voorlezen. 'In het kader van de rode kaart van Reinier... bla, bla, bla, uw verweer dat het slechts om een onschuldige grap gaat en heeft beloofd dat geen herhaling zal geschieden, mede in aanmerking genomen de meer dan goede staat van dienst met betrekking tot overtredingen en kaarten, hebben wij besloten om de gebruikelijke schorsing voor één wedstrijd om te zetten in een voorwaardelijke straf.' Reinier mag de kwartfinale spelen... als hij tenminste nu en hier belooft om dit soort grappen niet meer uit te halen tijdens de wedstrijden."

Daarna haalde hij een stapeltje enveloppen uit zijn binnenzak en zei: "Ik had het beloofd: overwinteren we in het bekertoernooi, dan gaan we Europa in. Ik heb hier voor ieder van jullie een envelop met tickets naar Málaga Airport, ook voor echtgenotes, kinderen en vaste partners, plus voor iedereen een reservering voor een vakantiehuisje in Marbella, in bungalowpark Bellavista. Vertrek op derde kerstdag, terugkomst 7 dagen later, zodat de school- en werkverplichtingen er niet onder hoeven te leiden. Het goede nieuws is dat we elke dag tussen 11:00 en 13:00 trainen, van 14:00 tot 16:00 gezamenlijk het middagmaal gebruiken in het restaurant van het complex en op de zaterdag hebben we 's middags een oefenwedstrijd tegen Marbella C.F., een club uit de Spaanse derde divisie. Het slechte nieuws is dat jullie je de rest van de tijd zelf moeten zien te vermaken. Heeft iemand hier bezwaar tegen, dan hoor ik dat graag nu direct, want ik mag vandaag nog alles annuleren..."

Het gejuich was harder dan dat na een winnend doelpunt in blessuretijd. Zelfs Jacky kon mee, want de nieuwe voorstelling zou pas in februari van start gaan.

"Spreek jij ook Spaans, coach?", vroeg Jacky.

"Nee, maar ik spreek wel een aardig woordje Portoñol, dat is dat mengelmoesje van Portugees en Español dat de toeristen gebruiken om zich op het Iberisch schiereiland verstaanbaar te maken. Hoezo?"

"Nou, omdat ik me af liep te vragen hoeveel studies jij op je... vijfendertigste?"

"Zesendertigste. Dat zou jij toch wel moeten weten. We voetballen al sinds de jeugd in hetzelfde elftal."

"... hoeveel opleidingen en studies jij op je zesendertigste al achter de rug hebt. Sportleraar, oefenmeester 1, communicatieadviseur, spreekt vloeiend zeven talen. Daar sta ik van te kijken."

"Andere mensen zitten het liefst hele avonden voor de televisie. Misschien steken ze daar ook wel een boel van op, maar ik vermaak me liever door iets nieuws te leren. Alles dat je ooit geleerd hebt komt in je verdere leven altijd weer van pas. Al is het maar een dubbele schaar of hoe je het beste een aanval op kunt zetten. Ik vind dat het wel meevalt, die studies van mij. Als ik na dit seizoen wat meer tijd heb ga ik weer een cursus volgen voor het werk. Les geven en zelf nieuwe dingen leren, dat is toch een van de leukste dingen die er bestaat?"

Jacky was dat wel met Paulus eens. Hij was regisseur van een musicalgezelschap en zelf dus ook op een professionele manier betrokken bij een vorm van lesgeven.

Paulus had nog een laatste opmerking voor de groep: "Nog één opmerking vooraf: de bungalows zijn van particulieren die ik heb beloofd dat ze door heren worden gebruikt en niet door beesten. We willen daar namelijk het volgende seizoen weer gebruik van maken als we overwinteren in de Europa League. Kan ik die belofte nakomen?"

"Die van de Europa League of die van de heren?", merkte Ronnie voorzichtig op, maar zijn woorden kwamen niet boven de herrie uit. F.C. Polderboys gaat Europa in. Die Paulus is écht gek. Veel te gek. Maar goed dat hij daarvoor behandeld wordt...

Paulus liet de groep achter, zodat ze het gevecht met de shampoofles aan konden gaan. Hij had nog een kleinigheidje te regelen. Hij ging op zoek naar een oude kennis uit de filmindustrie voor particulieren, het soort film met weinig kledingkosten. In de kantine stond het meisje al op hem te wachten. Met haar ravenzwarte haar en haar gitzwarte ogen had ze de bruid kunnen zijn van een farao, die vanuit het oude Egypte naar hier was gehaald. In haar ogen stonden mysteriën die konden wedijveren met die van de sfinx en alle piramides die ooit uit het zand van de Sahara zijn opgegraven. Paulus schudde haar de hand, feliciteerde haar met haar prestatie en overhandigde haar een envelop. Het meisje opende die, telde of de aanwezige som overeen kwam met het afgesproken bedrag en borg het spul op in haar handtas.

"Zijn we het er over eens dat we hierover geen woord reppen tegen Reinier?", vroeg Paulus voor de zekerheid.

Het meisje liet een stralende glimlach zien: "Wees gerust. Ik zal zwijgen als de sfinx van Cheops."

[1] De lezer zal begrijpen dat dit soort snelle reacties uit Zeist alleen in jongensboeken/mannenboeken voorkomen. In het echte leven gaan hier rustig een paar dagen over heen.