Cal-Pal: On nie przestaje grać pieprzonego wrapped around your finger

Kiedy byłam w trakcie odpisywania, Calum przysłał filmik z czarnym ekranem. Wcisnęłam play.

— ...masz mnie owiniętego wokół swojego palca, jestem owinięty wokół twojego palca, jestem owinięty wokół twojego jebanego palca, nadal jestem owinięty wokół twojego palca - śpiewał Michael. Jego głos był ściśnięty od emocji i łamało mi to serce.

Cal-Pal: nigdy nie śpiewał w ten sposób, Mae, coś ty mu do cholery zrobiła??

Mae: nie przypominaj mi

Odłożyłam telefon na bok, kiedy ktoś lekko zapukał w moje drzwi.

— Tak? — zawołałam, szarpiąc za kaptur. Mama popchnęła drzwi i uśmiechnęła się do mnie.

— Jak się masz?

— Dobrze — skłamałam, naciągając rękawy, by zakryć dłonie.

— Obiad będzie gotowy za pięć minut — powiedziała, posyłając mi dziwne spojrzenie. — O, i jest tu ktoś do ciebie.

— Kto? — zapytałam zaciekawiona, zsuwając się z łóżka i podążając za nią na dół.

— Jasnobrązowe kręcone włosy, całkiem przystojny dżentelmen — dumała, a moje oczekiwania rosły.

Zbiegłam po schodach, myśląc, że nie ma żadnej cholernej możliwości, że mógłby tu być. Ale kiedy tylko moje stopy zetknęły się z podłogą na dole schodów i zobaczyłam tył głowy chłopaka, wiedziałam, że miałam rację.

— Ash? — pisnęłam, czując się nagle zbyt niepewnie we własnoręcznie malowanej bluzie z kapturem i białych szortach od piżamy. Obrócił się z ogromnym uśmiechem na twarzy.

— Mae! — krzyknął, biegnąc do mnie. Miażdżył mnie w swoich ramionach, kiedy ja stałam kompletnie zszokowana tym, co się działo.

— Czy Ashton Irwin naprawdę właśnie stoi w moim salonie?

— Może — zaśmiał się Ash, tuląc mnie już trochę lżej.

— Ashton Irwin? — zapytała mama, pojawiając się znowu w salonie. — Jak jeden z tych chłopców z zespołu, który tak bardzo kochasz?

Moja twarz zrobiła się okropnie gorącą, więc skrzywiłam się. — Naprawdę, mamo?

-----------------------------

— Więc... jak się tu dostałeś?

Siedzieliśmy właśnie w moim pokoju, on przy biurku, kręcąc się na obrotowym krześle, ja na łóżku, przeglądając Tumblr, po raz pierwszy od dłuższego czasu. Po długim i wyczerpującym obiedzie z moją mamą (której udało się zawstydzić mnie dobre 8 razy), uciekliśmy na górę i schowaliśmy się w moim pokoju. Odpoczywaliśmy właśnie z błotnymi maseczkami na naszych twarzach, gadając i słuchając Twenty One Pilots. Usłyszałam dźwięk robionego zdjęcia, więc rzuciłam w niego poduszką.

— Tyle się dzieje na Twitterze — zachichotał. Jęknęłam.

— Stary, dlaczego? — skrzywiłam się na niego. Zachichotał ponownie.

— Pamiętasz, jak Calum pytał cię o twój adres, żebyśmy mogli wysłać ci prezenty na urodziny? — zapytał, nadal się obracając. Przytaknęłam.

— Tak! Czy to jakiś rodzaj wczesnego prezentu urodzinowego? — popatrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. Ash prychnął.

— Zgaduję, że możesz widzieć to właśnie w ten sposób. Nie wiem, chciałem po prostu porozmawiać o... różnych rzeczach. Twarzą w twarz.

Westchnęłam. — Tak coś czułam, że kiedyś odbędę tę rozmowę z całą waszą czwórką.

— Prawdopodobnie. Troszczymy się o Michaela, Mae. On jest zraniony, a widok naszego brata, przechodzącego przez to, zabija też nas.

— Wiem — powiedziałam z zakłopotaniem, pukając w moją maseczkę. — Jestem do dupy.

— Cóż — powiedział głośno. — Jesteś tym, co jesz.

Uniosłam brwi. — Em, użyłeś tego zdania całkowicie źle, Ash.

— Nie — sprzeciwił się. — Czekaj, co?

— Gdybym nazwała cię pizdą, wtedy mógłbyś powiedzieć: „oh, jesteś tym, co jesz" — potrząsnęłam głową, śmiejąc się. Ashton przewrócił oczami.

— Nieważne — zamachał ręką na zakończenie. — Możemy już zmyć to coś z naszych twarzy?

— Ta, ta — wymamrotałam, zeskakując z łóżka i kierując się do łazienki z Ashem podążającym za mną. Patrzyłam na swoje odbicie w lustrze, kiedy on wyciągał ze zlewu czyste pranie i odkręcał wodę.

Zbadałam końcówki moich włosów, obecnie znajdujące się w rozwalonym kucyku, i pomyślałam, że naprawdę potrzebuję wizyty u fryzjera. Na dodatek nawet pod maską widziałam, jak bardzo zapadnięte są moje oczy przez brak snu. Westchnęłam, kiedy telefon Ashtona pojawił się przed moją twarzą, a on sam otoczył mnie ramieniem. Ponieważ stanął blisko mnie, zauważyłam, że był ode mnie o głowę wyższy. Zmrużyłam oczy, gdy ułożył palce w uszy królika nad moją głową, zrobił dziwną minę i chwilę później zdjęcie. Uderzyłam go w ramię.

— Ej! Bez bicia! — poskarżył się ze śmiechem.

— Więc przestań robić mi zdjęcia — powiedziałam prosto, wsadzając głowę pod wodę i myjąc twarz.

— Nigdy — zaśmiał się groźnie, rzucając we mnie ręcznikiem. Wylądował na mojej głowie, przez co westchnęłam ciężko, przewracając oczami.

///////

💙don't be a silent reader 💙