Nakatanaw ako ngayon sa labas ng condo kung saan ako nakalagi. Naiisip ko ang lahat ng nangyari sa akin 10 years ago.

It's been 10 years at sariwa pa rin ang mga nangyayari sa aking isipan. Para bang kahapon lang ito nangyari.

"Are you okay?" tanong sa akin ni jane. Napa buntong-hininga na lang ako.

"I need to go back, Jane. Mom needs me, she needs us," sabi ko dito. Nanatili akong nakatalikod dito.

"It's okay. I know mom need us. But I don't want to go home yet. Hindi ko pa kaya. Amber," malungkot niyang sabi.

Gaya ko ay may tinatakasan din si Jane. She need to skip. She need to run away, too. Kahit mahirap mamuhay sa ibang bansa. We need to cope up.

Kailangan naming makisama sa panahon. "It's okay. Mom will understand," sabi ko dito.

Ako man ay di pa handang umuwi. Para bang kulang ang sampung taon ang pananatili ko sa New Zealand. Ako lang naman talaga ang nagpaiwan dito. Ang kakambal ko ay sa Las Vegas sana ang punta. But, things come up. And she need to live with me. Mas malakas kasi ang kapit ko. She needs to hide from someone.

At alam nito na di agad kami matutunton, sa kung sino man ang humahabol sa kakambal ko. Nang lingunin ko ito ay nakayuko ito. Yumuyogyog ang balikat.

"I'm such a selfish, bitch. Amber. Kahit ito man lang ay di ko mapagbigyan si mommy," umiiyak nitong saad.

Agad ko itong nilapitan at niyakap. "Mom, will understand. Alam naman niyang may pinagdadaanan ka." Niyakap ko ito.

"Kung di ko lang talaga na pinagtataguan ang lalaking iyon. Uuwi sana ako. I need to hide. He will never find me. Ayaw kung bumalik sa pagiging miserable ulit. Amber." Umiiyak nitong hinaing sa akin.

Hinimas ko ang likod ng kakambal ko. I know what she go through. Noong dumating kasi ito sa Las Vegas ay naging miserable ang buhay nito. Because of that man. Mas lalo pang naging miserable ang buhay nito at halos mawala sa sarili ng mawala ang pinagbubuntis nito.

Tumunog ang cellphone ko. I look at in my phone. I just smile.

"Hey, baby!" I greet him.

"Hey. When you got home?" He asked me.

"Soon, love! Just wait for me, okay!" Pinasaya ko ang tinig ko. Ayaw ko kasing mahalata nito na galing ako sa iyak.

"He called you? Nakailang ulit na iyong tumawag ahh!" Pinunasan nito ang pisngi nito.

"Di ka pa nasanay sa kanya. He always that. He called and called," ngiti kong saad."I'm so happy na kahit malayo ka ay tinatawagan ka pa rin niya. He is always there for you," madamdamin nitong saad.

"Yes, he's always there for me. But, hindi pa rin ako magiging masaya. Alam mo iyon," malungkot kong saad dito. "Stop this talking, masyado nang malungkot ang pinagusapan natin." Pinasaya ko ang mukha ko.

Mamaya na kasi ang flight ko. Alam kung maiiwan ko siyang mag-isa dito. But I know, she's gonna be fine.

Tumayo ito at pumasok na sa kwarto. Alam kung iiyak na naman iyon. She blame herself. Sinisisi nito ang sarili sa pagkamatay ng anak niya. Kaya nagdadalawang-isip akong umuwi sa Pilipinas.

I don't want to leave my twin sister alone here. But I need to go home. Mom needs me. And someone was waiting for me when I got home. Kahit na malayo kaming dalawa. Di ko pinutol ang communication naming dalawa. Malungkot akong nakatingin sa kawalan. I hope he is fine now. I hope na masaya siya sa buhay niya ngayon. I know he is happy with his family right now.

Nang dumating na ang oras ng flight ko ay kinatok ko si Jane.

"Jane, I'm leaving now!" Paalam ko sa kanya.

"Take care, Amber." Namamaos nitong saad. Napa buntong-hininga ako.

"Sunod ka agad. Pag kaya mo na."

"Yes, of course. Mom needs me too, and I need time, Amber." Gumaralgal ang tinig nito. I know she's gonna cry again.

Tumalikod na ako at lumabas ng condo ko. Bumili ako ng condo, dito sa New Zealand. Para may tirhan kaming dalawa.

"Ma'am Amber!" Nilingon ko ang tumawag sa akin. Nginitian ko ito.

Ang driver pala na susundo sa akin. May driver kasi kami dito sa New Zealand. Pinasakay na niya ako sa kotse. Pagkatapos ay pina andar niya ang kotse at umalis na kami.

Ilang oras din ang biyahe ko, mula New Zealand. Inilibot ko ang paningin ko. Sa wakas ay nasa pilipinas na ako. After 10 years of being away from the land where I was born.

'I am home now. Finally. I'm at home now,' madamdamin kong saad.

"Amber!" sigaw ng isang matilis na tinig.

Agad ko itong nilingon. Nginitian lang ko lang ito. Mas lalong lumapad ang ngiti ko kung sino ang kasama niya. Niyakap ako ni Chiennie ng makalapit ito sa akin. Mahigpit nayakap.

"Tita, ako naman. I'm gonna hug my mommy!" seryoso na saad ni Levi.

"Naman, na miss ko din ang mommy mo. Baby Zach." Angil dito ni Chien.

"I'm not a baby anymore tita. Dad said I'm a big boy na," nakapout nitong saad.

"Come here, baby ko. I miss you so much!" Tawag ko dito.

I finally met my son Zachry Levi. Akala ko di ko na makikita ang anak ko at makakasama. Buti na lang talaga ay nahanap agad ito. Even the fast recovery of Isiah ay ibinabalita nila sa akin.

Agad naman itong lumapit at niyakap ako. "I miss you mom. I'm happy because you're home now. Makakaalis na ako sa bahay ni dad. I hate Ash. Hindi ko siya gusto!" galit nitong saad.

Tinignan ko ito. "Anak ni Sam. Nasa kay Isiah kasi ang bata. Alam mo na. kahit na malaki ang kasalanan ni Sam ay di maatim ni Isiah na idamay ang bata." Kumunot ang noo ko.

"I though, nagpakasal sila." Ito naman ang kumunot ang noo.

"Pakasal? Hindi. Isang taon ang lumipas bago kami nakahanap ng ebidensya na nagpapatunay at nagdidiin kay Sam na kasama siya sa pagkidnap sa iyo, at siya ang mastermind sa pagkidnap kay Baby Zach!" Tango lang ang tanging naisagot ko.

 "Zachry o Levi tita. Not Baby Zach or Baby Levi. How many times do I have to tell you na I'm not a baby anymore." Pagmamaktol nito.

Like father, like son. Their gestures are always the same.

"Oo na, oo na. You're not a baby anymore. But you're always our baby."

"Aayyyysss ewan ko sa iyo tita. Mom una na ako. Baka mabaliw ako kay tita," saad nito sabay alis sa harapan namin. Tanging iling na lang ang sagot naming dalawa. "He's the mini me of Isiah."

"Yeah, right!" Ngiti na lang ang tanging naisagot ko.

"Let's go. Their waiting." Ngiti nito sa akin.

Pumunta na kami sa parking lot kung nasaan ang kotse ni Chiennie. Agad akong pumasok sa front seat. Tinignan ko ang anak kung nanatiling nakabusangot ang mukha.

"Smile for me, please." Ngiti ko dito. Napa buntong-hininga ito. He smile. Pero pilit lang talaga. Humarap na ako sa harapan at lumarga na ang kotse nito. "kumpleto ba tayo?" tanong ko kay Chiennie.

"Yes, Carla, Lyka and Ruby are there. Hindi liliban ang tatlo na iyon. Lalo na't ikaw ang usapan."

 "Tita. Pupunta din ba sila?" tanong ng anak ko.

"Yes, pupunta sila. Especially her." Tudyo nito sa anak ko. Kumunot ang noo ko. Lalo nat nakita kung namumula ang pisngi ng anak ko, sabay iwas sa akin ng tingin.

"She likes Ashianna. Daughter of ruby." Bulong nito.

"Stop it tita, I'm not like her. Hindi ko siya gusto." Depensa nito.

"Eh sino ang gusto mo si Ashlea?" Mas lalong kumunot ang noo nito na may kasamang sama ng tingin.

"I'm not gonna like her." Madiin nitong saad.

"Oo na. Hindi na. Masyado ka namang galit!"

Tinignan ko ang anak ko sa rear mirror. He expression is still dark. Ang laki naman ng galit nito sa ampon ni Isiah. He is only 10 years old, pero ang galit nito ay para bang umabot hanggang langit.

"Nandito na tayo!" sigaw ni chiennie.

Napakisot nalang ako ng pabagsak nitong isara ang pintuan. "What happened to my son, Chien?" tanong ko dito.

Napa buntong-hininga ito. "He's mad to Ashlea. Parati kasing isinusumbong ni Ash si Levi kay Isiah na nakikipag basag ulo ito sa school. But he always said na  ipinagtanggol lang niya ang mga inaapi." Kwento nito sa akin.

"Ganun ba. Pero bakit ang lalim ng galit ng anak ko sa batang iyon!"

"Hindi ko alam sa anak mo na iyan!" saad nito. "Halika na nga. Nasa loob na sila."

Pumasok na kami sa mansion namin. I just smile. Finally nakauwi na rin ako. Makakasama ko na ang anak ko. Pumasok kami at laking gulat ko ng may mga compettie na lumipad sa harapan ko.

"Welcome Home, Amber!" sabay-sabay nilang sigaw.

"Welcome home. Baby," ngiting sabi ni mommy.

"Thanks mom." Ngiti kong pabalik sa kanya.

Matapos ang mainit na pawelcome sa akin ay unti-unti silang naging busy. I'm so much happy. Kasi nagsettle na ang mga kaibigan ko.

"Zues. Saan ka pupunta?" Tawag ni ruby sa anak ito.

"Kay Levi lang mom." Balik nitong sigaw.

Agad akong lumapit sa kanya. "Parang kailan lang ay dalaga ka pa." Nginitian ako nito.

"Oo nga eh. I didn't expect na magiging asawa ko si Liam. Si Leon ang gusto ko noon eh. But I hold my feelings for Carla," sabi nito sa akin.

"You, mas lalo kang gumanda? How are you! Maganda yata sa New Zealand." Nginitian ako nito.

Umupo ako sa tabi niya. "How's Jane?" She ask me. Nakatingin ako sa malayo. I caught Levi and Ash na para bang nagtatalo.

"She is fine. She is still in the stage of recovery. She needs to cope up," saad ko.

"I hope she's gonna be fine, Amber," malungkot nitong sambit. Di ko ito nilingon. Still, their became a friend. Iisang cycle lang naman kami.

"She's gonna be fine. Lalo na ngayon na tiyak na nandoon na si Trevor," sabi ko dito.

 Nagulat ito. "What have you done?!"

 "She needs to face reality, Ruby. Hindi maaring nakatago lang siya sa dilim. She needs to see the lights," sabi ko dito. "Dahil kung patuloy siya sa dilim, baka di na siya makaahon." Patuloy ko.

Napa buntong-hininga ito. "I hope, what you'd done is okay. Hindi makaapekto iyon sa kanya."

Binigyan ko siya ng isang ngiti. "I know what I did, Ruby. My twin sister needs Trevor so much. Kahit na may galit ang kakambal ko sa kanya. I know Jane is still in love with Trevor. Natabunan lang ito ng poot at galit," sabi ko dito.

"Ikaw, how are you? Is he still the one?" Tinignan ko ito.

"Hindi naman yon nawala. Hindi ko lang alam sa kanya. I still love him despite what he has done."

Nagpanggap kasing walang maalaala si Isiah. Yon talaga ang plano nila. Even his coma, still their plan. I'm the one who's been in a coma for almost 10 months.

Isiah woke up a week from his sleep. Nagpanggap lang ito, para masubaybayan nila ang kilos ni Sam.

Ang alam ko ay nagpakasal sila. But, mali pala ako. Walang kasalan na naganap.