They said this wouldn't be the end of everything.

As Lockey watched Summit Mountain demolish the building caused by an avalanche, somehow there was a relief in his chest. Still, he knew that Mayor Nicholson wouldn't just give it all up after all these years he had proven they were more potent than the abominations.

He couldn't believe it would go this way. There were a lot of things that Lockey had planned to save the city, but he still believed he wasn't able to do so when there were still a lot of things that got away, especially that the government just gave up as he thought they might be planning something big against them. He knew it wouldn't end in a simple way. Nothing ended just like that.

Lockey reunited with his mother and all the people who had been imprisoned in the secret base of the government. They believed that everything there was now destroyed and had been wiped out by the avalanche. Some people were already cheering and happy that they could finally roam around the city without the fear of losing their lives. For Lockey, it wasn't the case. There were still things that were kept out of sight.

"Hey, Lockey. . .  Aren't you happy?" Napatingin naman ang binata sa nagsalita. Nakaharap niya muli ang nanay niya at sa puntong ito ay unti-unti na rin niyang nare-realize na totoong nakauusap niya ang nanay niya. Halo-halong emosyon naman ang bumalot sa kanyang sarili. "I'm so happy I got to see you again. . ."

Nang yakapin siya nito ay halos tulala pa ito. Hinagod ng kanyang nanay ang likod ko habang iniisip ang mga taong nagdaan na hindi man lang nito dinalaw o inalam ang estado ng kanyang buhay. Dahan-dahan siyang umalis sa pagkayayakap sa kanyang magulang at nagsalubong ang kilay nitong tiningnan sa mata.

"I'm not sure. . ." sagot na lamang nito. 

Nang idampi ng kanyang magulang ang kamay nito sa pisngi ay iniwas na nito ang tingin. Kanyang inikot ang paningin sa paligid at nakita ang mga kasamahan sa CAPES at ang ilang mga nakasama niya sa loob ng tunelled cell sa secret base. 

"I don't feel great about this. . ." aniya. 

"Why are you feeling, Lockey?" tanong ng nanay nito. "Kung may maitutulong kami, let us know so we can help you. Ngayon na magkasama na tayong dalawa, I can help you. I know how our government and how the agency to abolish the abominations, we'll work together for that."

Napahugot nang malalim na hininga si Lockey. "Nandito pa si Mayor Nicholson. . . Hindi iyon titigil hangga't hindi natin siya napagbabagsak. Ngayong alam na niya kung anong kakayahan namin para bawiin ang Summit City sa malupit nilang pamamalakad ay hindi maaaring bumawi sila at gumawa ng hakbang para gumanti. Isa pa, maaaring bumalik si Gage. . . Hindi pa rin ako makapaniwala na siya ang dahilan sa pagkawala ng kaibigan ko."

"Nang mabalitaan ko ang nangyaring iyon ay ikinalulungkot ko rin iyon," ani ng nanay nito. "Ngunit kahit anong mangyari, hinding-hindi ako maaaaring magkaroon ng komunikasyon sa 'yo sa kahit na anong pagkakataon. I tried, pero hindi pwede. Maraming beses kong sinubukan iyon, ngunit buhay ko rin ang magiging kapalit kapag nagkataon."

"So, basically, you just surrender your life to them. . ." ani Lockey. "Tell me, Ma. . . Did they kill my father?"

Bumaba ang tingin ng kanyang magulang dahilan na mapatunayan na nangyari iyon. "Iyon ang masakit na katotohanan. Hindi ko nagtanggap ang ginawa nila kay Oscar, sa ama mo. Kaya ginusto kong magtrabaho sa gobyerno upang alamin ang bawat natatagong agenda at sikreto. May mga nalaman ako at marami pa silang itinatago. Ngayon na hindi natin alam kung anong plano ni Mayor Nicholson, pero hindi tayo titigil. We've lost your father from the madness they started, we are just going to take back what was ours."

"I really hope we can, Ma. . ."

"One thing that made me move forward because your father said to me before, on the day of your birthday, that day. . . He told me, he would come and find me. It was like he would know what was going to happen. Wala akong ideya kung anong tinutukoy niya sa bagay na 'yon. . .  Kung nasaan man siya ngayon—"

"Wait. . . Ma, sa tingin ko. . ."

Nang mapansin ni Lockey wormhole na lumabas na lamang sa ere ay kanilang iniharap iyon. Napatingin ang ilan sa direksyon kung nasaan iyon. Walang ideya si Lockey kung bakit lumitaw na lamang iyon hangga't sa may lumabas na isang lalaki at napasinghap na lamang ang nanay nito nang makilala kung sino ang lalaking iniluwa ng portal na iyon. Napatingin din ang ilan ng makita si Ozzie sa edad na labing walong taong gulang, dalawampu't isang taon ang agwat mula sa huling balita rito.

Lumapit ito kay Lockey at itinapik ang balikat. "I did it. . ."

"Huh?" takang tugon ni Lockey.

"Nagawa kong buksan ang wormhole ng mag-isa. It took me five years. . . Guess what, I just turned twenty three. Kung nasa isip mo ay eighteen years old pa rin ako, iyon ang huli nating pagkikita. Limang taon na ang nakalipas noon. Natutunan kong buksan ang portal sa sariling pag-aaral. Kung hindi dahil sa 'yo ay hindi ko matutuklasan ang ganitong abilidad. Nandito rin ako ngayon para ibalita sa 'yo na hinding-hindi na makababalik si Gage sa panahong ito."

Napakunot na lamang ang noo ni Lockey. "Paano?"

"I put him on a time loop. Even if he tried to escape and open a portal through time and space, he would just come and go at the same time. It was a time of torture. You don't have to worry about it and where I put him, we'll just leave it like that. . . But I have to go now. . . Be safe, kid. I know you'll do great things."

Before he could even go back, hindi naalis ang tingin ni Greta kay Ozzie.

"Ozzie. . ." pagtawag nito. Napatingin si Ozzie sa kanya. Si Greta ay forty-five years old na at nakilala niya si Ozzie sa taong 1997, matapos nitong ipagdiriwang ang ika-dalawampu't anim na kaarawan. Napakunot na lamang ng noo si Ozzie. Hindi pa niya ito kilala dahil hindi pa niya nakakatagpo sa kanyang panahon si Greta. Hindi na nagsalita si Greta at naiyakap na lamang ito. Matagal ang naging paghagkan nito hangga't sa mabigay si Ozzie ng hudyat na kailangan na nitong umalis. May luha na tumakas sa mata ni Greta at itinawa na lamang niya ito. "Magkikita ulit tayo. . ."

Napangiti na lamang si Ozzie at tumango kay Greta. Muling nagpaalam ito kay Lockey at saka mabilis na pumasok sa portal at tuluyan itong naglaho sa hangin. Hindi naman niya inaasahan na may balitang ihahatid si Ozzie sa kanya. One less of a problem for him, but now that he needed he to focus his energy in keeping Summit City a safe haven for everyone, he would do whatever it takes.

Saving a city won't make someone else a hero in just a day, but always be there until the end of times, and Lockey meant it, for his father's legacy, he will run against enemies.

***