- Ej! Bekso! Przynieś mi coś do jedzenia!

- Jeff sam możesz to zrobić. Nie mam zamiaru ci usługiwać.

- Kurwa żaden pożytek z ciebie.

Jeff wstał i kanapy i udał się do kuchni.

- Jeff ma rację Bekso. Żaden z ciebie pożytek.

Powiedziała Nina która siedziała w fotelu na przeciwko mnie.

- A dajcie mi kurwa spokój.

Wyszłam z salonu i skierowałam się na poddasze. Wyszłam przez okno i usiadłam na dachu budynku. Po chwili z moich oczu zaczęły lecieć łzy.

- Nikt mnie nie potrzebuje.

Szepnełam chowając twarz w dłoniach. Moja blond grzywka zasłoniła mi lewą stronę twarzy. Akurat gdzie miałam podbite oko. Po chwili koło mnie poczułam ciemną i mroczną aurę.

- Znów?

Spytała całkowicie czarna postać która usiadła koło mnie.

- tak...

Spojrzałam na TO. To mój demon ,tak jakby mój. Żywi się moją energią ,albo energią osób które zabijam.

- Powinnaś dać sobie z nimi spokój.

- Ale może w końcu...

- Nie An! Nie zaakceptują cię!

Demon wstał i zwrócił twarz w moim kierunku.

- Jesteś dla nich szkodnikiem który wtargł do ich domu! Z twoimi starymi i ludźmi ze szkoły było tak samo!

- Zamknij się!

Uderzyłam ją. Moja ręka zaczęła pięć tak samo jak policzek. Czuję jej ból ,a ona mój.

- O to mi chodziło słodziutka! Pokaż ,że możesz zrobić wszystko! Nie pokazuj że jesteś beksą!

Złapała mnie za ramiona i potrzasneła.

- Crybaby to mój pseudonim idiotko.

- Słaby ten psełdonim.

- Ej czekaj.

Zwróciłam głowę w stronę lasu. W kierunku naszego domu zbliżały się cztery postacie. Szybko wróciłam do środka i zbiegłam na dół.

- Ktoś się zbliża do rezydencji!

Krzyknęłam w stronę salonu. Wszyscy zabrali broń i wybiegli z rezydencji. Ja też zabrałam broń.

- *W końcu się przydałam. *

Pomyślałam. Dobiegłam do reszty przed domem.

- Ludzie to tylko cyrkowcy! Bekso ty idotko po chuj nas niepokoisz!

Krzyknął w moją stronę Ben. Stałam jak głupia z nożem w ręce patrząc na wszystkich. Wszyscy zaczęli wracać do rezydencji. Te cztery postacie zniknęły mi z oczu. Odwróciłam się w stronę rezydencji gdy usłyszałam trzaśnięcie drzwiami. Padłam na kolana i zaczęłam płakać. Koło mnie pojawiła się ONA.
Obieła mnie lekko.

- Mówiłam. Nawet się nie staraj. Oni cię nie doceniają.

- Dziękuje ci.

- Do kogo ty mówisz?

Odwróciłam się. Za mną stał mężczyzna ubrany na czarno. Miał szarą skóre i złote oczy. Patrzył na mnie w skupieniu.

- N..nie ważne.

Szepnełam i wstałam ze spuszczoną głową.

- Jestem Puppeteer.

Powiedział i wystawił dłoń. Uścisnełam ją dalej mając spuszczoną głowę.

- Ja jestem Anna ,ale mówią mi...

- Beksa! Wracaj do domu! Zrobisz w końcu coś pożytecznego może?!

Odwróciłam się w drzwiach do rezydencji stał Masky. Przywódca Proxy.

- O cześć chłopaki.

Podniosłam głowę. Zaa Puppeterem stały jeszcze trzy postacie. Błazen z niebieskimi włosami ,czarno-biały wysoki na ponad dwa metry clown i młodo wyglądający mężczyzna z czerwonymi włosami.

- Ignorujcie ją i chodźcie do środka!

- Haha!! Dzięki Masky zaraz wejdziemy!

Krzyknął clown. Postanowiłam pójść za dom. Puki jeszcze się ta czwórka ze mnie nie śmieje. Masky wszedł po domu a ja odwróciłam się napięcie i zaczęłam się kierować w stronę ogrodu. Gdy to nagle coś złapało mnie za nadgarstek. To była ręką. Spojrzałam za siebie. Był to ten błazen.

- A ty gdzie się wybierasz lizaczku.

Uśmiechnął się do mnie i oblizał wargi. Poczułam ,że znów mam łzy w oczach. Wystraszyłam się go.

- Candy Pop! Wystraszyłeś ją! Odejdź od niej.

Podszedł do nas czerwonowłosy.

- Ok ok już.

Candy Pop odsunął się odemnie. Jason spojrzał na mnie.

- Jesteś cała w śniakach. Wszystko dobrze?

Zapytał odgarniając włosy z mojej twarzy. Zrobił wielkie oczy. No tak moja twarz nie wyglądała zbyt dobrze. Miałam podbite lewe oko ,szwy z lewej strony policzka i ścianka na prawym policzku.

- Kto ci to...

Nie wytrzymałam. Zaczęłam płakać i uciekłam do ogrodu. Schowałam się w małej altance za domem. Po kilku minutach szlochania usłyszałam krzyki z domu. Okno było otwarte więc co nieco słyszałam.

- kłócą się.

Powiedziała ONA. Przytaknęłam i spojrzałam na moje ręce.

- Masz coraz więcej śniaków. Za niedługo będziesz wyglądać jak śliwka.

Zaśmiała się. Ja się wymyśliłam na lekki uśmiech.

Siedziałam w altance do wieczora. Byłam zmęczona i głodna. Uznałam ,że czas wrócić do rezydencji. Weszłam tylnymi drzwiami. Starałam się iść tak by nikt mnie nie usłyszał. Stojąc na schodach przysłuchałam się rozmowie z salonu.

- Co ona was tak interesuje co? Ona jest nikim. Nawet zabijać dobrze nie potrafi -EJ

- Zgadza się. Czasami się zastanawiam dlaczego Slenderman jej nie zabił w tym lesie. - Ben

- Jest całkiem ciekawa - ???

- Ona?! Hahahha!!! Ona Jest żałosna- Jeff

- A skąd ona ma tyle śniaków?  -???

- Bije ją - Jeff

- Co?! - kilka głosów

- No tak. Jest tutaj od 13 dni i już każdy ma jej dość. Cały czas tylko płacze i gada sama do siebie. - Ben

- Ona jest dziwadłem - Jane

- Może weźmiemy ją do siebie? - ???

- Do nas? - ???

- A bierzcie ją! Możecie z niej nawet dziwkę zrobić! Jeżeli wam się uda. Ja próbowałem ,ale jest strasznie uparta. -Jeff

Gdy to powiedział znów zachciało mi się płakać.  Zgadza się ,Jeff próbował mnie kiedyś zgwałcić. Zaczęłam cicho szlochać.

- Nie płacz cukiereczku.

Poczułam ,że nadludzko wielkie ręce mnie podnoszą i wtulają w twardą klatkę piersiową. Spojrzałam do góry. To ten clown.

- Jason! Znalazłem ją!

Clown wszedł ze mną na rękach do salonu.

- Świetnie Jack!

Mężczyzna podszedł do nas ,a clown posadził mnie ostrożnie na ziemi.

- Gdzie ty byłaś? Szukaliśmy cię.

Powiedział zamartwiony. Jego miodowe oczy były takie piękne w tamtej chwili. Widziałam w nich smutek jak i troskę oraz szczęście.

- W ogrodzie.

Szepnełam.

- Płakałaś malutka?

Nagle Candy Pop wziął moją twarz w dłonie i mi się przyjrzał.

- N..n.... Tak...

Szepnełam i popatrzyłam mu w oczy. Od nich też bił smutek. Odwróciłam się. Koło mnie stał jeszcze Puppeteer i Jack. Patrzyli na mnie bardzo smutni.

- D.. dlaczego tak na mnie patrzycie?

Szepnełam.

- To znaczy?

Zwróciłam się w stronę Jasona.

- Macie smutek w oczach.

Powiedziałam. Patrzyli na mnie w lekkim szoku. Nagle podszedł do nas Toby.

- Operator powiedział ,że jeżeli chcesz możesz zamieszkać na parę dni u tych dziwadeł.

Zmierzył ich wzrokiem mówiącym ,,jesteście odrażający" a następnie tym samym wzrokiem zwrócił się w moją stronę.

- Ale nie myśl ,że cię uratujemy od nich. Mogą cię torturować ,zgwałcić czy nawet zabić. Więc możesz wybierać czy wolisz ich czy nas.

- Ja... Ja...

Szepnęłam i spuściłam głowę. Znów poczułam mroczną aurę.

- Idź z nimi! To lepsze od zostania z tymi dupkami! Zresztą ci debile tutaj CHCIELI cię zabić i zgwałcić. A oni... Na pewno tego nie zrobią. Zaufaj mi!

Spojrzałam na nią i wymusiłam cień uśmiechu.

- Pójdę z nimi.

Powiedziałam i spojrzałam pewnie na Tobiego.

- To się pakuj.

I odszedł. Zwróciłam się w stronę chłopaków.

- Nie przedstawiłam się wam do końca. Jestem Anna ,ale mówią mi Crybaby albo An.

Powiedziałam z lekkim uśmiechem.

- Ja jestem Jason the toy maker. Mów mi Jason.

Uśmiechnął się czerwonowłosy wziął moją dłoń i ucałował jej wierzch.

- Ja jestem Candy Pop! Ale mów mi Candy!

Uśmiechnął się szeroko błazen i nie przytulił. Zesztywniałam. Pierwszy raz zostałam przytulona.

- Ja jestem Laughing Jack! Możesz mi mówić Jack ,albo roześmiany! Cukierka?

Objął mnie ramieniem i drugą rękę na której była garść cukierków posunął mi pod nos.

- Tak dziękuje.

Uśmiechnęłam się delikatnie. Gdy już miałam sięgać po słodycz złota nitka złapała mnie za nadgarstek. To był Puppeteer. Patrzył podejrzanie na roześmianego.

-  Spokojnie! Te nie są zatrute!

Clown uśmiechnął się do niego. Ten puścił moją rękę a ja wzięłam różowego cukierka i zjadłam go. Był o smaku malinowym. Uśmiechnęłam się nieco szerzej. Kocham słodycze.

- Widzę ,że ci smakują moje słodycze!

Jack się uśmiechał jeszcze szerzej. Pokiwałam głową na tak.

- Ej! Jeżeli chcesz z nimi pójść to idź się pakować!

Krzyknął Jeff.

- Już idę!
Krzyknęłam w jego stronę i pobiegłam na poddasze do mojego pokoju.

Co myślicie? 😅