Mam nadzieję, że jesteś w berecie. - Tak właśnie wita się ze mną Jongup.

Szczerzę się do telefonu. Zadzwonił!

- Niestety nie. - Odpowiadam, krążąc po moim małym pokoju. - Ale jeśli chcesz, przywiozę ci jakiś. Każę wychaftować na nim twoje imię. Będziesz go nosił zamiast plakietki z nazwiskiem.

- W berecie byłoby mi do twarzy. - Słyszę rozbawienie w jego głosie.

- Nikt nie wygląda dobrze w berecie, nawet ty. - parskam śmiechem.

Daehyun nadal leży na łóżku. Podrapał się po głowie i zaczął się mi przyglądać. Uśmiecham się, wskazując na tapetę na ekranie laptopa.

- Jongup - mówię cicho.

Kręci głową.

- No więc wczoraj w kinie była ta twoja Momo. Nie wiedziałem, że gra na perkusi - mówi. - Jest dobra?

- Najlepsza.

- Mówisz tak, bo to twoja przyjaciółka, czy faktycznie jest niezła?

- Najlepsza - powtarzam. Kątem oka widzę, że Daehyun zerka na zegarek na komodzie.

- Mój perkusista zwinął żagle. Myślisz, że byłaby zainteresowana?

Poprzedniego lata Jongup założył swoją kapelę. Skład się często zmieniał i dochodziło do sprzeczek w kwesti tekstów, ale zespół nigdzie dotąd nie występował. A szkoda. Założę się, że Jongup dobrze wygląda z gitarą.

- Tak się składa, że może być. - odpowiadam. - Szurnięty nauczyciel gry odrzucił jej kandytaturę na lidera sekcji i pewnie chętnie wyładowałaby gdzieś wściekłość. - Podaję mu numer Momo, a Daehyun stuka w niewidzialny zegarek na nadgarstku.

Jest dopiero dwudziesta pierwsza, więc nie rozumiem, skąd ten pośpiech. Nawet ja wiem, że to wczesna godzina jak na Londyn. Daehyun głośno odchrząkuje.

- Hej, wybacz, ale muszę lecieć.

- Ktoś z tobą jest?

- No, taa... Znajomy. Zabiera mnie na miasto. - mówię.

Chwila ciszy.

- Znajomy?

- Kolega. Odwracam się plecami do Daehyuna. - Ma dziewczynę. - Zaciskam oczy. Nie wiem, czy powinienem to mówić.

- Więc, eee, nie zapomnisz tam o nas? To znaczy... - Jongup przerywa. - Nie przekreślisz nas dla jakiegoś innego i nigdy nie wrócisz?

Serce wali mi jak szalone.

- Jasne, że nie. Przyjadę na Święta.

- Jak tak, to w porzątku. Okej, Youngjae. I tak muszę już wracać do pracy. Taeyang pewnie się wścieka, że nie pilnuję wejścia. Ciao.

- Raczej Goodbye - żartuję.

- Bez znaczenia. - Śmieje się i rozłącza.

Daehyun podnosi się z łóżka.

- Zazdrosny chłopak?

- Mówiłem już, że nie jest moim chłopakiem.

- Ale go lubisz.

Czerwienie się.

- Cóż... tak...

Trudno określić wyraz twarzy Daehyuna. Wygląda na lekko poirytowanego. Kiwa głową, pokazując na drzwi.

- Nadal masz ochotę na wyjście? - pyta.

- Słucham? - Jestem zdezorientowany. - Tak, jasne. Tylko się przebiorę.

Wypuszczam go na zewnątrz, a po pięciu minutach idziemy ulicą na północ. Włożyłem ulubioną koszulkę, kupioną na wyprzedaży. Do tego dżinsy i czarne płócienne trampki.

Wieczór jest piękny i ciepły. Londyn mieni się żółtymi, zielonymi i pomarańczowymi światłami. Wszędzie słychać rozmawiających ludzi i stukanie kieliszków w restauracjach.

Mam wrażenie, że jest doskonale. No, prawie, bo właśnie uświadamiam sobie, że jestem teraz dalej od szkoły niż kiedykolwiek wcześniej. Uśmiech znika mi z twarzy.

Daehyun chyba to zauważa, więc się zatrzymuje.

- Wszystko w porządku? - pyta.

- Tak, w porządku.

- Aha. A mówił ci już ktoś, że nie umiesz kłamać?

- Chodzi tylko o... - Milknę, bo jestem zakłopotany.

- O? - Dopytuje się Dae.

- Londyn to takie... obce miejsce. - Szukam odpowiedniego słowa. - Onieśmielające.

- Coś ty - zaprzecza natychmiast.

- Łatwo ci mówić. - wzdycham.

- Posłuchaj, chyba wiem, jak ci pomóc, ale to trochę potrwa.

- Co chcesz zrobić? Załatwisz mi angielski paszport?

Daehyun parska śmiechem.

- Nie powiedziałem, że zrobię z ciebie anglika. - Otwieram usta, żeby zaprotestować, ale on mi przerywa. - Umowa stoi?

- No okej. - odpowiadam, chociaż niechętnie. Nie przepadam za niespodziankami. - Tylko żeby ten twój pomysł był dobry.

- Och, jest świetny. - I Daehyun robi tak zarozumiałą minę, że mam ochotę go pobić, tylko, że znowu uświadamiam sobie, że nie widzę już budynku szkoły.

Nie mogę w to uwierzyć. Zagadał mnie.

Trochę to trwa, nim do mnie dociera, co czuję, ale drżenie w nogach i wiercenie w żołądku to nieomylne sygnały.

Wreszcie jestem podekscytowany naszym wypadem!

- No to dokąd idziemy? - Nie umiem ukryć podniecenia w głosie. - Nad rzekę? Wiem, że to gdzieś w tamtym kierunku. Usiądziemy nad brzegiem?

- Nic ci nie powiem. Idziemy.

Przemilczam to. Co się ze mną dzieje? Już drugi raz w ciągu jednej minuty pozwalam, żeby trzymał mnie w napięciu.

- Och! To musisz zabaczyć najpierw! - Chwyta mnie za rękę i ciągnie przez ulicę. Poirytowany kierowca trąbi na nas klaksonem. Śmiejemy się.

- Zaczekaj, co... - I nagle odbiera mi dech.

Stoimy przed wejściem do wielkiej katedry. Cztery grube kolumny podtrzymują gotycką fasadę z imponującymi posągami, rozetami i wymyślnymi rzeźbieniami. Wąska dzwonnica wznosi się ku atramentowej czerni wieczornego nieba.

- Co to jest? - pytam szeptem. - Coś sławnego? Powinienem to znać?

- To mój kościół.

- Chodzisz tu na msze? - Jestem zdziwiony. Daehyun nie pasuje mi na pobożnisia.

- Nie. - Kiwa głową. - Zawsze miałem słabość do tego miejsca. W dzieciństwie przychodziłem tu z mamą. Zabieraliśmy lunch i jedliśmy na tych schodach. Czasami brała szkicownik i rysowała gołębie albo taksówki.

- Twoja mama jest artystką?

- Malarką. Jej prace wiszą w nowojorskim Muzeum Sztuki Nowoczesnej. - Słychać, że jest dumny, a ja sobię przypominam słowa Zelo, że Daehyun podziwia Banga za to, że tak dobrze rysuje. I że Dae ma w tym semestrze zajęcia z malarstwa. Pytam na głos, czy też jest malarzem.

Wzrusza ramionami.

- Nie bardzo. Chciałbym. Mama nie przekazała mi talentu, tylko upodobanie. Yongguk jest sto razy lepszy.

- Dobrze się dogadujecie, prawda? Mówię o twojej mamie.

- Kocham ją. - Wyznaje to bez cienia młodzieńczego wstydu.

Stoimy w ciszy przed podwójnymi drzwiami katedry.

Na szczęście Daehyun przerywa milczenie.

- Dobra chodźmy. Mamy kupę rzeczy do zobaczenia.

Im dalej idziemy, tym robi się tłoczniej. Mijamy następną olbrzymią budowlę, wyglądającą jak ruiny średniowiecznego zamku.

- Jezu, tu wszędzie, aż kipi przeszłością - zachwycam się. - Co to za miejsce? Możemy wejść do środka?

- To muzeum i tak, możemy, ale nie teraz bo jest zamknięte.

- Och, no jasne. - Staram się nie pokazywać, jak bardzo jestem zawiedziony.

Daehyun wygląda na rozbawionego.

- To dopiero pierwszy tydzień. Jeszcze zdążymy odwiedzić to muzeum.

My zdążymy? Z jakiegoś powodu wierci mnie w żołądku.

Po chwili docieramy do miejsca, gdzie panuje jeszcze bardziej turystyczna atmosfera niż w naszym sąsiedztwe. Pełno tu restauracji, sklepów i hoteli. Sprzedawcy uliczni wykrzykują z każdej strony po angielsku: "Kuskus! Lubicie kuskus?", a ulice są tak wąskie, że auta nie mogą po nich jeździć. Idziemy środkiem drogi jednej z nich w tłumie przechodniów. Jak na jakimś karnawale.

Skręcamy za róg i... jest - rzeka. W pomarszczonej wodzie odbijają się światła miasta. Wstrzymuję oddech. Jest cudownie. Wzdłuż brzegu przechadzają się pary, na kartonach sprzedawcy rozłożyli używane książki i stare ilustrowane pisma. Mężczyzna z rudą brodą gra na gitarze i śpiewa jakąś piosenkę. Słuchamy go przez chwilę, potem Daehyun rzuca kilka euro do futerału.

- Musimy przejść przez most, żeby dostać się do takiej jednej katedry. - mówi.

Rzeka migocze pod nami, głęboka i szmaragdowa, a pod mostem przepływa długa rozświetlona łódź.

Wychylam się za poręcz.

- Patrz na tego gościa! Jest tak pijany, że zaraz wypadnie z... - Oglądam się i widzę, że Daehyun drepcze niepewnie do barierki.

Przez chwilę nic nie rozumiem. Potem mnie olśniewa.

- Co ty? Masz lęk wysokości? - pytam.

- Po co mam się przeciskać przy barierce, skoro jest tyle miejsca na chodniku?

- A więc o to chodzi? - zacząłem się śmiać.

- Zmieńmy temat, dobrze?

Znowu się wychylam za poręcz i udaję, że się chwieję.

Daehyun robi się biały jak kreda.

- Nie! Przestań! - Wyciąga ręce, jakby chciał mnie ratować, zaraz jednak łapie się za brzuch, jakby teraz dla odmiany miał zwymiotować.

- Przepraszam! - Odskajuję od barierki. - Wybacz. Nie sądziłem, że to aż tak poważne.

Macha ręką, żebym przestał gadać. Drugą nadal przyciska do żołądka.

- Przepraszam. - powtarzam.

- Chodźmy. - Jest wkurzony, jakbym to ja nas wstrzymywał. - Nie po to cię tu przyprowadziem.

Nie umiem sobie wyobrazić czegoś lepszego od Katedry Westminsterskiej.

- Nie wejdziemy do środka?

- Jest zamknięta. Jeszcze zdążymy ją obejrzeć. Mamy mnóstwo czasu, pamiętasz? - Prowadzi mnie na dziedziniec, a ja mam okazję obejrzeć go sobie od tyłu. Okazuje się, że istnieje coś lepszego od tej katedry.

- To tutaj. - mówi.

Setki figur wyrzeźbionych na trzech kolosalnych portalach. Rzeźby wyglądają jak lalki, każda ma swoją indywidualność.

- Niesamowite - szepczę.

- Nie tam. Tutaj. - Pokazuje na ziemię pod moimi stopami.

Spoglądam w dół i ze zdumieniem stwierdzam, że stoję na środku małego kamiennego okręgu.

- Moja mama kiedyś powiedziała, że jeśli ktoś przyjedzie do tego miejsca to będzie to dla niego nowy początem wszystkiego. - powiedział Dae.

Spoglądam na niego. Uśmiecha się.

- Witaj w Londynie, Youngjae. Cieszę się, że tu jesteś.