Dziewczyna z recepcji uśmiecha się na mój widok.

- Mam dla ciebie przesyłkę.

Drzwi wejściowe do akademika otwierają się i do środka pakują się za mną moi przyjaciele. Kobieta podaje mi duże brązowe pudło, a ja, cały uradowany, podpisuję potwierdzenie odbioru.

- Od mamy? - pyta Zelo. Jego policzki są zaróżowione od zimna.

- Tak! - Dziś są moje urodziny. Wiem, co jest w środku. Zanoszę paczkę na kanapę w lobby i szukam czegoś, czym dałoby się ją otworzyć. Bang wyciąga klucz do pokoju i przedziera nim taśmę.

- Ach! - woła.

Himchan, Zelo i Dae zaglądają do wnętrza, a ja puchnę z dumy.

- No nie! - rzuca Zelo.

- A właśnie, że tak - odpowiadam.

Daehyun wyciąga zieloną paczuszkę.

- Ciastka?

Bang wyrywa mu paczkę.

- To nie jakieś zwyczajne ciastka, mój przyjacielu. To chapssalttok. - Odwraca się do mnie. - Mogę otworzyć?

- Jasne! - W mojej rodzinie przyjął się zwyczaj, że zawsze na urodziny zamiast tortu dostaję ciasteczka.

Himchan wyjmuje z pudła paczkę markiz z nadzieniem z kremu cytrynowego.

- Twoja mama jest genialna.

- A co jest takiego specjalnego w... hodukwajach? - dziwi się Dae, oglądając następnie pudełko.

- Hodukwaja?! - Zelo wyszarpuje mu ciastka.

- To najlepsze smakołyki pod słońcem - wyjaśniam.

Ze zdumieniem stwierdzam, że nad moim ramieniem nachyla się Cl. Patrzy na zawartość mojej paczki i aż jej oczy wychodzą na wierzch.

- Chapssalttok? - Za naszymi plecami pojawia się koleją twarz, na której widnieje znajomy wyraz zdumienia. To Cheeseburger. Cl wykrzywia usta z odrazą i odwraca się do mnie.

- Musisz mnie poczęstować tymi ciasteczkami - oświadcza.

- Och, taa. Jasne. Proszę - odpowiadam.
Bang się krzywi, a ja mimo wszystko otwieram pudełko. Cl zatapia zęby w jedzeniu i chwyta się ramienia Dae.

Jęczy na znak rozkoszy.

Daehyun próbuje się uwolnić, ale ona nie wypuszcza go z uścisku.

Oblizuje wargi.

Jestem zdumiony, że nie został na nich nawet najmniejszy okruszek. Jak ona to robi?

- Jadłeś kiedyś takie? - pyta.

- ... - Dae udaje, że nie usłyszał pytania.

Za mną rozlega się chrząknięcie i gdy się oglądam, widzę Cheeseburgera, który nachalnie wpatruje się w pudło ze słodyczami. Spoglądam ze wściekłością na Cl, Dotykaczkę Ramion, i wyciągam cały rządek chapssalttoków.

- Częstuj się, Cheeseburger.

Patrzy na mnie ze zdumieniem, ale z drugiej strony, on zawsze tak patrzy.

- Wow, dzięki, Youngjae. - Bierze ciasteczka i odchodzi ciężkim krokiem ku klatce schodowej.

- A gdzie ty leziesz z tymi ciastkami!?

- Lepiej chodźmy w jakieś ustronniejsze miejsce - propunuje Zelo, z poirytowaniem zerkając na Cl. Łapie moją przesyłkę i wnosi na górę. Zawsze przygotowany, ma w lodówce świerze mleko. Wszyscy składają mi życzenia z okazji urodzin i stukamy się szklaneczkami. A potem napychamy, aż nam brzuchy pękają.

- Mniam - mlaszcze Dae z podłogi.

- Mówiłem ci - rzuca Zelo, wylizując pozostałe resztki po ciastku.

- Głupio, że my nic dla ciebie nie mamy. - Himchan opada ciężko na łóżko. - Ale dzięki za poczęstunek.

Uśmiecham się.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

- Chciałem ci to dać przy obiedzie - odzywa się Dae, podnosząc się z podłogi. - Ale w sumie teraz też mogę. - Sięga do swojego plecaka.

- Ale ty przecież nienawidzisz urodzin! - dziwię się.

- Jeszcze mi nie dziękuj. I wcale nie nienawidzę, tylko nie obchodzę własnych. Przepraszam, że nie jest opakowany. - Podaje mi kołonotatnik.

Jestem zaskoczony i zmieszany.

- Uhm... dzięki.

- Dla osób leworęcznych. Widzisz? - Przekłada kartki. - Twój stary notes prawie cały zapisałeś notatkami i recenzjami filmowymi, więc pomyślałem, że wkrótce będziesz potrzebował nowego.

- Jest super.

- Wiem, że to niewiele...

- Nie. To idealny prezent. Dzięki.

Zaczyna ogryzać najmniejszy palec, po czym oboje uśmiechamy się do siebie.

- Och, Daehyun, jakie to słodkie - naigrawa się Bang.

Dae rzuca w niego poduszką Zelo.

- No więc, nigdy tego bliżej nie wyjaśniałeś - wtrąca Himchan. - O co chodzi z tymi recenzjami?

- Och. - Na siłę odrywam wzrok od Dae. - To po prostu coś, czym od zawsze chciałem się zajmować. Lubię rozmawiać o filmach. A ponieważ trudno zaistnieć w tej branży - to coś jak zawód na całe życie - muszę dużo ćwiczyć.

- Dlaczego nie chcesz być reżyserem? Albo scenarzystą lub aktorem? - dziwi się Himchan. - Nikt nie marzy o zostaniu krytykiem filmowym. To trochę dziwne.

- Wcale nie - sprzeciwia się Dae. -  Moim zdaniem pomysł jest super.

Wzruszam ramionami.

- Po prostu lubię wyrażać swoją opinię. I mam okazję zwrócić czyjąś uwagę na coś dobrego i wartościowego. A poza tym, no nie wiem... Często rozmawiałem z jednym znanym krytykiem z Korei - mieszkał w pobliżu kina, w którym pracowałem, przychodził tam na premiery - i on kiedyś ględził coś o tym, że teraz nie ma, żadnych dobrych krytyków czy coś takiego. Że dają nawet najgłupszym filmom po cztery gwiazdki. Chcę mu udowodnić, że to nieprawda.

Zelo uśmiecha się kwaśno.

- Oczywiście, że nie.

Dae podpiera głowę na rękach.

- Nie sądzę, żeby ktokolwiek, kto cię zna, uważał, że łatwo zasłuży u ciebie na pozytywną recenzję.

Rzucam mu zdziwione spojrzenie.

- Co masz na myśli?

- Auuu - ziewa Bang, choć tak naprawdę tylko udaje, że to robi. - No więc, jakie mamy plany?

Czekam na odpowiedź Dae, ale ponieważ milczy, lekko nieprzytomny odwracam się do Yongguk'a.

- Co mówiłeś?

- Nie siedźmy tutaj cały wieczór. Chodźmy gdzieś.

Nie mówi o kinie, więc nieco skrępowany, odpowiadam:

- Ja wolę zostać.

Oczy Bang'a błyskają w moją stronę.

- Yoo Youngjae, ty nigdy dotąd nie piłeś?

- Oczywiście, że piłem - kłamię, ale zdradza mnie rumieniec. Wybucha wrzawa.

- Jak ci się udało przetrwać połowę roku bez picia? - dziwi się Himchan.

Kurczę się w sobie.

- Tak... jakoś. Nadal mam wrażenie, że to niedozwolone.

- Jesteś w Londynie - przypomina Bang. - Powinieneś przynajmniej spróbować.

I teraz wszyscy podskajują w górę i w dół.

- Tak! Upijmy Youngjae! - wrzeszczą.

- Nie wiem, czy...

- Nie ubijmy - mówi Dae z uśmiechem. Tylko on teraz siedzi na podłodze. - Tylko... uszczęśliwmy.

- Szczęśliwych pijanych urodzin - rzuca Bang.

- Szczęśliwych - powtarza Dae. - Chodźmy, Youngjae. Znam doskonałe miejsce na taką okazję.

I ponieważ to on, moje usta odpowiadają szybciej niż mój umysł.

- No dobra - zgadzam się.

Ustalamy, że spotykamy się za jakiś czas. Co ja sobie myślałem? O wiele bardziej wolałbym zostać i zrobić sobie maraton filmowy. Ze zdenerwowania cały się trzęsę i mam trudności z wybraniem ciuchów. W mojej garderobie raczej brak takich, w których pokazuje się w klubach. Kiedy wreszcie schodzę do lobby, wszyscy już tam są, nawet Dae. Jestem zaskoczony, że choć raz się nie spóźnił. Stoi plecami do mnie.

- No to już - mówię. - Zaczynajmy tę imprezę.

Na dźwięk mojego głosu odwraca się i niemal gubi szczękę.

Jestem w obcisłych, skórzanych spodniach i koszuli w kratkę.

- Wow, Youngjae! - woła Himchan. - Dlaczego dotąd ukrywałeś te cudeńka?

Daehyun gapi się na moje nogi. Nieco zawstydzony otulam się płaszczem, a on podskakuje i wpada w Zelo.
Może Himchan ma rację. Może powinienem częściej chodzić w takich obcisłych spodniach.