Deszcz posępnie stukał o szyby okien, przypominając o ponurym dniu. Brielle wpatrywała się w pogodę z tęsknotą. Wiedziała, że za jakiś czas będzie musiała opuścić Londyn, a zdążyła się już przyzwyczaić do tego miasta i jego uroków.

Był wieczór, dlatego się denerwowała. Była jednak spokojniejsza niż Tessa, która z frustracji obgryzała paznokcie.

Adeline przeglądała social media, nieszczególnie przejmując się misją. Była pewna, że wszyscy sobie świetnie poradzą.

— To czekanie jest trudne. — jęknęła Celine, obejmując siebie samą.

— Zatęskniłaś za akcją? — Crispin uśmiechnął się szarmancko.

— Żebyś wiedział! Nie sądziłam, że tak pokocham narażanie życia. Poza tym, ja bym im się naprawdę przydała. Jako tarcza.

— Musimy polegać na tym, że Yyvon będzie godnie nas reprezentować. — mruknęła Tessa.

— Co oni w ogóle chcą zrobić? Złapać go? — dołączyła Brielle, odwracając się od okna. Miała na sobie zbyt luźną koszulkę, przez co odsłoniło się trochę jej ramię.

— Tego nie wiemy — odparł Crispin, przyglądając się jej łopatce. — Co to? — podszedł do niej i dotknął miejsca, w którym miała jakąś kropkę.

— Nie mam pojęcia.

— Jesteś wampirem, to raczej nie pryszcz — zaniepokoiła się Celine. Theresa od razu podniosła się z miejsca i podeszła do Brielle.

— Ja wiem, co to jest. Doskonale wiem — przełknęła ślinę. — James pobierał moją krew strzykawkami z igłami, które sączone były w wodzie święconej. Zostawały takie ślady. Brielle, czy ktoś cię dotykał na balu?

— Nie przypominam sobie. — wystraszyła się.

— Kelnerzy — przypomniał sobie Crispin. — Cholera jasna. Trzeba im dać znać.

— I pomóc! — oburzyła się Tessa. — Pójdę ja i Adeline. Ktoś musi tutaj zostać i bronić Brielle.

— Napisałam do Erana i Jonathana. — oświadczyła Adeline i podniosła się z kanapy.

Wszyscy wymienili spojrzenia, a po chwili w rezydencji zostały tylko trzy wampiry.

* * *

— Kurwa. — warknął Eran, odczytując wiadomość. Czekali w bezpiecznej odległości od kościoła, dlatego pozostali posłali mu pytające spojrzenie.

— Nie radzę używać przy mnie takiego słownictwa. — skarcił go Jerome.

— Ludzie Benedicta mają krew Brielle.

— Kurwa — parsknęła Yyvon.

— Jak to się stało, do cholery? — zapytał spokojnie William, masując czoło.

— Ktoś pobrał jej krew na balu. Zauważyli to przed chwilą, a konkretniej Tessa. — wyjaśnił chłopak i westchnął ciężko.

— Mają jej mało — odezwał się cicho Eliot. — Nie przemieni hordy wampirów.

— Nie rozumiesz. On pewnie potrzebował tej krwi do odprawienia rytuału, dzięki któremu nie będzie musiał żywić się Brielle, żeby przemieniać ludzi.

— Mamy przejebane. — skomentowała Yyvon.

— Przecież Brielle mówiła, że musi się zgodzić, żeby jej krew działa. — przypomniał Eran.

— Do przemian owszem. Nie wiemy, co z rytuałem — westchnął William. — Tylko skoro ma swoich ludzi, którzy mogliby przemieniać innych, po co mu to wszystko?

— Być może czegoś nie wiecie — odezwał się Jerome. — Może to jakaś specjalna rasa wampirów, tak jak Skażeni.

— Skażeni byli plugastwem, nie rasą.

— Byłem nim przez chwilę...

William spojrzał na Erana z politowaniem.

— Dobra, przymknijcie się. Właśnie naga kobieta weszła do kościoła — syknął Eliot. — Idziemy.

— Nie rządź się, to wampirze sprawy. — żachnęła się Yyvon i poszła przodem tak, jak wcześniej ustalili.

* * *

Anthony omiótł wzrokiem budynek kościoła i wzdrygnął się konkretnie na widok kruków, które okupowały każde możliwe miejsce.

— Wejdźmy do środka. Sprawdzimy, czy nie dzieje się tam coś podejrzanego. — zaproponował Jonathan i tak też zrobili.

Otworzyli drzwi z ogromnym skrzypem, co nie powinno się wydarzyć, skoro kościół był użytkowany. Kiedy się rozejrzeli, dotarło do nich, że miejsce jest w remoncie. Rusztowania i przykryte płachtami obrazy oraz figurki i ołtarz były tego solidnym dowodem.

— Nie znoszę zapachu kadzidła.

— Lubisz w ogóle jakiś zapach? — Jonathan się uśmiechnął. Oświetlał drogę latarką z telefonu, chociaż obaj widzieli wszystko doskonale.

— Cynamon. Sprawia, że jestem dziwnie szczęśliwy.

— Zapamiętam — badał wzrokiem każdy kąt. — Na świąteczne prezenty załatwię ci mnóstwo cynamonowych świec.

— Zaproszę wtedy Williama. On nienawidzi cynamonu. Będziemy kwita. — roześmiali się.

Gwałtownie odwrócili się w kierunku drzwi, kiedy usłyszeli, że się otwierają. W progu stanęła Theresa wraz z Adeline, na co zmarszczyli czoła.

Podbiegły do nich zaniepokojone.

— Nie dostałeś wiadomości? — zapytała ta druga, patrząc na Rackforda z jakąś pretensją.

— Nie.

— Oni mają krew Brielle. Zabrali jej na balu. — powiedziała Tessa, oddychając ciężko.

— Dobra, ale co wy tutaj robicie? — Anthony potrząsnął głową.

— Wyczułyśmy jej krew w pobliżu. Poszłyśmy za zapachem, nie prowadził na 22 George Street. Tylko tutaj. Coś jest nie tak.

— Spokojnie — Jonathan złapał dłonie Tessy. — Ogarniemy to. Czy William wie?

— Nie. Padła mi bateria. — westchnęła Adeline.

— To mamy problem. — zauważył Anthony, wskazując na telefon Rackforda, który również się rozładował.

— Ależ jesteście naiwni. — podnieśli głowy w górę i spojrzeli na rusztowanie nad nimi. Na deskach stała Verlee Van Asbeck i uśmiechała się, obnażając lśniące kły.

Tessa natychmiast rzuciła się w pogoń za nią, dziękując sobie samej za to, że nauczyła się biegać i walczyć w obcasach z precyzją.

Jonathan pobiegł z drugiej strony, chcąc zagrodzić jej przejście, ale ktoś podciął mu nogi.

— Nie powinieneś żyć. — Conrad patrzył na niego z podziwem. Nie miał pojęcia, jak mu się udało przetrwać ze sztyletem w sercu. To było niemożliwe, żeby chybił i nie trafił w nie.

Adeline użyła jedynego kołka, który miała przy sobie i cisnęła nim w łydkę przemykającej Verlee.

— Dobry rzut. — pochwalił ją Anthony i zaczął się wspinać na rusztowanie.

Tessa zręcznie pokonywała każdą jedną deskę i rurkę, a kiedy Verlee schyliła się, żeby wyciągnąć z nogi kołek, zauważyła coś ważnego. Miała w ręce krew, krew Brielle.

Tessa kopnęła kołek w bok tak, że wpadł prosto w ręce Jonathana.

— Chętnie poznam twoje nazwisko. — syknął i rzucił się na Conrada, który nie zdążył zrobić uniku. Dostał w ramię i wrzasnął z bólu. Drugi raz w to samo miejsce, to był szczyt wszystkiego. Wiedział, że nie ma szans z trójką wampirów, bo Tessa była zajęta Verlee, więc postanowił uciekać.

— Dokąd to? — Anthony zeskoczył na niego z desek. Conrad wyrywał się długo. — Nic z tego, jestem starszy.

— Adeline! — zawołała Tessa, wskazując podstawy budowli. Wampirzyca z ciężkim sercem rozwaliła część z nich tak, aby cała konstrukcja zaczęła się walić. Martwiła się przy tym, że Theresie coś się stanie.

Rusztowanie runęło na podłogę i przez chwilę w kościele unosił się kurz.

Conrad wykorzystał moment i czmychnął z kościoła, ale Anthony nie miał zamiaru dawać mu zbiec. Wygramolił się z ruin i również wybiegł na ulicę.

Verlee zakasłała głośno, wypluwając z ust jakiś proszek i przewróciła się na plecy. Tessa podeszła do niej i wytrąciła jej z dłoni fiolkę z krwią, która poturlała się w stronę Adeline.

Nawet nie czekała chwili, żeby roztrzaskać szkło butem.

— Nie! — krzyknęła Verlee. — Głupia dziewczyno, wiesz co uczyniłaś?!

— Zapobiegłam katastrofie. — założyła ręce na krzyż. Verlee zaczęła się cicho śmiać. W końcu ten śmiech przerodził się w obłąkany.

— Wy naprawdę myśleliście, że jesteśmy tacy głupi?

Jonathan podszedł do nich zmieszany. Nienawidził, kiedy coś nie szło po ich myśli, a czuł w głębi serca, że za chwilę runie im świat.

— O czym ty mówisz?

— Lepiej byłoby dla was, gdyby ta krew dostała się w jego ręce. Rytuał sprawiłby, że Brielle Baskerville nie byłaby ścigana. Teraz będzie — znów się zaśmiała. — Idioci! Byliście przekonani, że nie wiemy, kim jest.

Tessa, Adeline i Jonathan spojrzeli po sobie.

— W dodatku łatwo was było oszukać z kościołami. Wiedzieliśmy, że polecicie na słowa zwykłych ludzi. Skargi innych wampirów do księcia — tutaj spojrzała w oczy Tessy. — Podczas gdy wy sterczycie nade mną, ofiara składa się na George Street, ale to nie tam jest Benedict.

— Jest w trzecim kościele. Z Mikelem... — dotarło do Theresy. Złapała się za głowę i zamknęła oczy.

— Brawo. W końcu myślisz, Tesso. Dobrze, że wasze serce operacji zostanie zgniecione przez gruz, kiedy kościół się zawali.

— Zawali?! — wydarła się Adeline.

— Trzeba poświęcić jakąś świątynie. A poświęcone kamienie, które przygniotą wampira działają tak samo, jak woda święcona czy kołek.

— Kłamiesz. — syknął Jonathan.

— Nie mam powodu. Oddam życie za słuszną sprawę. Powiedzcie mojemu bratu, że jest pizdą. — wyrecytowała, a następnie oderwała sobie głowę.

Adeline zamrugała kilkukrotnie. Kompletnie nie wiedziała, co powinna zrobić.

Tessa niewiele myślała. Rzuciła się w bieg na 22 George Street. Musiała ocalić tego, którego kochała.

— Ja pójdę do Mikela i mu o wszystkim powiem. Ty leć za Tessą. — polecił Jonathan. Adeline tak też zrobiła.

* * *

Yyvon przemieszczała się między ławkami na ugiętych nogach, zachowując przy tym ciszę absolutną. Eliot zaczął się zastanawiać, czy każdy wampir porusza się z taką dyskrecją, bo była godna podziwu.

Eran krzywił się, patrząc na kobietę, która właśnie tworzyła krąg z popiołu, a William gorączkowo szukał wzrokiem trumny, w której mógłby leżeć Benedict.

— Nie czuję żadnej krwi. — szepnęła Yyvon.

— To mnie właśnie martwi. — odparł William.

— Adeline nie odpisuje. — oznajmił Eran.

Will przegryzł wargę i po prostu się wyprostował. Nie widział sensu w ukrywaniu się, skoro ofiara i tak się musiała złożyć.

Kruki wokół niej skrzeczały głośno i machały skrzydłami tak gwałtownie, że leciały z nich pióra.

— I po chuj ja się staram? — Yyvon rozłożyła ręce i spojrzała na swoich towarzyszy spod byka. Tylko ona się przez cały czas skradała.

— Możemy usiąść i popatrzeć, skoro i tak nic nie robimy. — zasugerował Eliot.

— Coś tu nie gra. — powiedział poważnie William.

Kobieta złożyła się w ofierze, ale nic się nie stało. Zaczęli się rozglądać w poszukiwaniu Benedicta, jednak tego nigdzie nie było.

— Czy poprzednie ofiary nie składały się przed kościołami? — zapytała niepewnie Yyvon.

— Składały. — potwierdził William.

— Dlaczego ta zrobiła to tutaj? — przełknęła ślinę.

— Cholera. Tu pułapka, biegiem! — rozkazał. Dach kościoła zaczął pękać wraz ze ścianami i podłogą, ale żadne z nich nie wiedziało, jak to w ogóle możliwe.

Nie mogli użyć wampirzej szybkości, poświęcone mury na to nie pozwalały.

— Will! — spojrzał przed siebie.

To Tessa stała w progu drzwi przerażona.

Na Yyvon spadła figurka anioła, raniąc ją w plecy. Upadła na podłogę, Eran cofnął się i pomógł jej wstać. Drogę Eliota zagrodziła kolumna, która się przewaliła. William wiedział, że albo wyjdzie sam, albo w ogóle.

Podbiegł do Theresy, która wyciągała dłoń w jego stronę i złapał ją bez słowa, ale kiedy chciała go pociągnąć, nie ruszył się.

Stał w miejscu, chociaż kościół popadał w ruinę. W tle słyszał krzyki Yyvon i szybki oddech Erana. Erana, którego obiecał Crispinowi chronić.

William wziął głęboki oddech i patrząc w przestraszone oczy Tessy, puścił jej dłoń. Następnie odepchnął ją z taką siłą, że poturlała się po schodach i spadła na chodnik, gdzie stał Jerome.

Kościół runął niczym domek z kart. Podniosła się na kolana i krzyknęła rozpaczliwie, a Adeline która właśnie dobiegła, padła obok niej na ziemię i zdusiła szloch.

— Nie — łkała Theresa. — Nie, trzeba ich odkopać.

— Tak zrobimy — zapewnił Jerome. — Obawiam się jednak, że Eliot nie przeżył. — zadrżały mu wargi, kiedy to mówił.

Adeline nie wytrzymała. Zaniosła się takim płaczem, że Tessa musiała ją objąć i uspokoić jej dygotanie. Dopiero kiedy rozłożyła palce, które do tej pory ściskała w pięść, zorientowała się, że w jej dłoni spoczywa coś dosyć ciężkiego.

Pierścień rodowy Williama.