Brielle obserwowała tańczące pary z zachwytem. Cały bal ją zachwycał i nie mogła uwierzyć, że swój pierwszy w życiu przeżywa z taką swobodą.

Oczywiście zasmuciła ją wiadomość, że Benedict nie żyje, ale mogła przynajmniej dowiedzieć się czegoś o nim samym.

Odwróciła głowę w bok, żeby spojrzeć na Jonathana i poczuła, że się zawstydza. Robił na niej wrażenie większe, niż by sobie życzyła.

— Nie mieliśmy wracać do domu po kadrylu? — burknął Eran.

— Chyba nic ci się nie stanie, jeśli zaczekasz aż skończą — Crispin wskazał parkiet laską. — Nie wypada opuszczać balu przed księciem, a zazdrość schowaj do kieszeni.

— Nie jestem zazdrosny.

— Oczywiście.

Celine zachichotała, słysząc tę wymianę zdań.

William zmartwił się, widząc łzy na twarzy Tessy. Zmarszczył czoło i przyjrzał jej się dokładnie.

— Co się stało?

— Nic — potrząsnęła głową. — Po prostu zawsze kiedy znajduję powód, żeby przestać czuć... — zawiesiła głos.

Walc dobiegał końca, dlatego odważyła się skończyć również swoją wypowiedź.

— Okazuje się, że był błędny. I nie wiem, czy to ulga, czy rozczarowanie. Dzień, w którym wreszcie oddasz serce jakiejś kobiecie będzie dobrym dniem, bo to będzie prawdziwy powód.

Muzyka ustała, ale nie puszczał jej. Rozległy się gromkie brawa, pozostałe pary kłaniały się sobie, a on stał i wpatrywał się w jej oczy.

Odsunęła się w końcu sama, dygnęła z gracją i skierowała do wyjścia. Tak bardzo chciała się znaleźć w domu. Tak jak i pozostali.

* * *

Crispin z dużym szokiem szedł do Williama. Godzinę wcześniej Jerome powiadomił ich, że podczas balu zostało ugryzionych ośmiu przypadkowych nastolatków. Każdy z nich miał osiemnaście lat.

Co gorsza — zostali przemienieni, przez co Yyvon miała urwanie głowy. Adeline pomagała jej jak mogła, Eran także.

Anthony otworzył drzwi Tessie, a Crispin do nich podbiegł.

— Wiecie, kto był za to odpowiedzialny? — zapytał od razu, kiedy kroczyli prowadzeni przez Erica w stronę gabinetu.

— Kogoś zdziwi, jeśli powiem, że to był ten skrzypek? — westchnął Anthony.

— Skąd masz takie rewelacje? — William obdarzył go zaciekawionym spojrzeniem.

— Przepytywaliśmy ofiary. Każdy podał ten sam rysopis, a kiedy pofatygowałem się do Anny po namiary na niego, okazało się, że to był on.

— To by wyjaśniało jego zniknięcie z sali. — stwierdził Crispin.

— Przemienił osiem ludzi i tego nie pamięta, a w dodatku był pod wpływem czegoś dziwnego. W tle mamy jeszcze dziwniejszą śmierć. — William dodawał dwa do dwóch.

— I wiemy, kim był narzeczony Brielle. Ma na nazwisko Raven. Liam miał w ustach pióro kruka i jemiołę. To musi mieć jakiś związek ze sobą. — Theresa wierzyła w to z całych sił.

— Póki nie wiemy, kim był ten cały Benedict, a jest o nim tyle, co wcale, nie mamy jak ruszyć dalej. — narzekał Crispin, bo nawet Samuel o nim nie słyszał.

Odwiedzili go z Willem poprzedniego wieczoru.

— Dla mnie wniosek jest tylko jeden — przełknęła ślinę. — Wrócił. Wrócił razem ze mną i Deborah. To, co się teraz dzieje, to moja wina. — ukryła twarz w dłoniach i usiadła na krześle.

— Absolutnie — zaoponował Crispin. — Mikel zwrócił ci życie bez twojej zgody, nie możesz się za to winić.

— Ale za Deborah jestem odpowiedzialna. To była moja decyzja — załkała. — To już jest dziewięć niewinnych osób. W życiu sobie tego nie wybaczę.

— Będziesz wracał do schronu? — Will spojrzał na Anthony'ego.

— Tak, w trójkę sobie nie poradzą z ośmioma wampirami. Mógłbyś nam pomóc, swoją drogą. — zwrócił się do Crispina.

— Też wam pomogę. — oświadczyła Theresa. Musiała czymś zająć myśli.

Skinęli na siebie głowami i pożegnali Williama, a następnie wyszli.

* * *

Adeline czuła się jak sanitariuszka w czasie jakiegoś powstania. Nieustannie biegała między wampirami z torebkami krwi. Przypominało jej to jej pierwsze dni przemiany, kiedy wypijała krew litrami.

Yyvon starała się przemawiać do nich spokojnym tonem, kiedy Eran pomagał przytrzymywać potencjalne osoby.

— To jest dramat. — pokręciła głową, patrząc na chłopaka. Poczuła ulgę, kiedy zobaczyła Tessę, Crispina i Anthony'ego.

— Czym się zająć?

— Tesso pomóż Adeline z krwią, Crispin spróbuj uspokoić resztę, a ty Anthony ściągnij tutaj Rackforda. Niechże ta jego perswazja się na coś przyda!

Każdy zajął się swoimi zadaniami.

Adeline uśmiechnęła się w biegu do Theresy i usiadła przy jednym z nowo przemienionych. Podała mu torebkę.

— Powoli, spróbuj pić powoli. — mówiła do niego, ale bagatelizował jej prośby. W pewnym momencie odrzucił pustą już torebkę w bok i rzucił się wprost na jej szyję. Nie zdążyła nawet zareagować zaskoczona. Wydała z siebie krzyk połączony z piskiem.

Bolało jak cholera, nie spodziewała się, że ma tak niski próg bólu.

Eran złapał wampira za ramiona i jednym ruchem odciągnął go od dziewczyny, a ona oparła się o ścianę i złapała za rozerwaną szyję, żeby poczekać, aż się zagoi.

— Dzięki. — sapnęła.

Crispin nie patyczkował się ze swoją dwójką. Jego laska wystarczyła, żeby skutecznie ich przytrzymywać.

— Na rany Chrystusa, zachowują się, jakby nie jedli rok. — stwierdziła Tessa.

— Też mnie zastanawia ta agresja. — przyznała Yyvon.

Po dziesięciu minutach zjawił się Jonathan i obrzucił wszystkich spojrzeniem pełnym zdumienia. Nie ogarniał sytuacji, ale podszedł do wampira, z którym siedziała Theresa i ujął jego twarz w dłonie.

— Teraz się uspokoisz i będziesz pił krew powoli. Wszystko jest dobrze.

Powtórzył to następnej siódemce i nareszcie panika ustała.

— Kto im to zrobił? — zapytał po wszystkim.

Adeline otarła pot z czoła, podniosła się i skrzywiła.

— Ten skrzypek z balu — z trudem wygrzebała z kieszeni spodni telefon. — Co się dzieje?

— Archikatedra Świętego Jerzego, kolejna ofiara. Tym razem młoda dziewczyna.

Adeline jęknęła z bezsilności i przekazała informację pozostałym.

— Nie ma sensu iść na miejsce, spotkamy się na Scotland Yard jak już zabiorą ciało i przesłuchają odpowiednie osoby. — zarządził Crispin.

— Oby tym razem zrobili to odpowiednio. — żachnął się Jonathan.

— Dziękuję wam wszystkim za pomoc. — Yyvon wsparła dłonie na biodrach. — Adeline, możesz zmykać.

Skinęła głową, zabrała swoją torbę i ruszyła do wyjścia. W korytarzach dogonił ją Eran.

— Zaczekaj! Poczekaj... — prosił.

— Nie mam ochoty z tobą rozmawiać, serio.

— Wiem, ale... no zaczekaj, Adeline — złapał ją za rękę. Stanęła jak wryta. — Tak nie może być. Wiem, że spieprzyłem po całości, ale nie zmienię przeszłości. Nie chcę, żebyś do końca życia się na mnie wściekała.

— Mogłeś o tym pomyśleć w Paryżu. — szarpnęła się, ale nie zwolnił uścisku. Podszedł bliżej. Poczuła jego zapach i pożałowała, że pozwoliła mu się zatrzymać.

— Ale nie myślałem. Co mam zrobić, żebyś zaczęła mnie traktować normalnie, żebyś mi wybaczyła?

— Nie możesz nic zrobić — zagryzła usta, powstrzymując płacz. — Złamałeś mi serce, Eran. Trochę potrwa, zanim znów będzie całością.

— Wiem, przepraszam. Przepraszam cię, Adeline. Proszę, spróbuj ze mną rozmawiać, nie zniosę dłużej faktu, że nie mogę tego z tobą robić — otulił dłoniami jej twarz. — Nie płacz, Jezu. Nie marnuj łez na mnie, proszę.

— Kiedyś było warto — pociągnęła nosem. — Nienawidzę Paryża. Nienawidzę tego miasta, bo mi ciebie zabrało. — wyznała cicho, a jej głos się łamał.

Westchnął boleśnie, otoczył dziewczynę ramionami i przyciągnął do siebie. Pozwolił jej wypłakać się na swojej piersi, bo tak należało. Potrzebowała tego.

— Muszę iść. — wymamrotała. Odsunęła się i otarła łzy.

Chciała go nienawidzić, ale za żadne skarby nie potrafiła.

* * *

Panowała ciemność, a w niej głucha cisza. Było tak cicho, że słyszała własną krew, którą miała w żyłach. W tle zaczynało coś kapać. To była chyba woda. Podeszła do tego miejsca i zobaczyła swoje odbicie.

Brązowe oczy, jasne włosy. Wszystko się zgadzało.

Kapanie zamieniło się w jęk. Jeden, później drugi, trzeci, czwarty, aż słyszała ich tysiące. Przeraźliwie, przeszywające jęki cierpienia. Zakryła uszy i skuliła się na zimnej ziemi, a jęki ustały.

Teraz rozbrzmiał płacz dziecka. Podniosła głowę. Dostrzegła w oddali wózek, więc zaczęła biec, ale nie zbliżała się z każdym krokiem. Wózek cały czas był daleko, a płacz stawał się głośniejszy.

Odwróciła się, wózek stał za nią. Nachyliła się do niego, aby podnieść dziecko. Było martwe.

— To powinnaś być ty. — szepnął jeden głos.

— Powinnaś wtedy umrzeć. — szepnął drugi.

Zobaczyła oczy matki, później ojca.

Dziecko w wózku to był jej starszy brat, który zmarł dwa miesiące po narodzinach.

— Nie zasługujesz, być żyć.

— Plugawy krwiopijca.

— Potwór!

Coś złapało ją za ramię i mocno szarpnęło. Wpadła do wody, która zalewała jej płuca. Czyjeś ręce wyciągnęły ją na brzeg. Poczuła ból w lewej piersi.

Miała wbity w nią osikowy kołek, przed sobą ujrzała Victora.

Zniknął, ale ona nie upadła.

— Powinnaś umrzeć. Powinnaś umrzeć. Powinnaś umrzeć.

Powtarzały głosy raz za razem.

Kły wbiły się w jej szyję, a jej krew popłynęła w dół po białej sukni.

Padła na kolana i znów napotkała swoje odbicie. Krwawe łzy spływały po jej policzkach. Złapała swoją twarz, a ona zaczęła pękać. Ból rozrywał jej czaszkę.

— Nie powinnaś żyć.

Theresa obudziła się z krzykiem, cała spocona i podciągnęła kolana do piersi. Wsunęła palce w swoje włosy i zaczęła płakać.

Od siedmiu miesięcy nawiedzał ją wciąż jeden i ten sam koszmar. Czasami nawet bała się zasypiać, przez co zarywała noce.

Winston wskoczył na łóżko i zaczął miauczeć, więc przytuliła go ostrożnie.

Była pierwsza w nocy i nie miała zamiaru iść spać dalej.