Pragnę odejść,
niczym sen przemija nocą.

Zniknąć w porę,
by opuścić cmentarz kości.

Nie chcę słyszeć,
ani szeptu,
ani krzyku.

Pobiec,
i w bezdechu umrzeć marnie.

Koniec mym początkiem będzie.

Pozostawię cię samego.

I już nigdy,
ani nigdzie.
Nie zaznasz,
tego szczęścia złego.