Opieka nad dwójką dzieci okazała się niełatwym zadaniem i chociaż uwielbiałam zarówno Bartka jak i Kubę potrzebowałam chwili spokoju, dlatego też schowałam się w kuchni mając nadzieję, że żadne z dzieci mnie tutaj nie znajdzie. W prawdzie kuchnia była połączona z salonem, lecz chłopcy bawili się w sypialni, więc była jakaś szansa na to, że tam zostaną. W pomieszczeniu pojawił się Łukasz patrząc na mnie podejrzliwie, a niemałe było moje zdziwienie kiedy za nim nie zauważyłam żadnych dzieci.

- Kuba śpi, a Bartek ogląda walki bokserskie. - wyjaśnił szybko

- Pozwalasz dziecku oglądać jak rozwalają sobie nosy? - zaśmiałam się mrawo

- Biorąc pod uwagę, że jego ojciec nie pozwala mu na nic niech chociaż tutaj ma trochę wolności. - oparł się o framugę drzwi - Co powiedział ci Dawid?

- Nic. - spuściłam głowę

- Nie kłam. - powiedział stanowczo zbliżając się do mnie i położył dłonie na moich biodrach znajdując się tym samym bardzo blisko mnie - Wiem jaki jest mój brat. Co tym razem palnął?

Spojrzałam na niego niepewnie krzyżując ręce na piersiach, zaś on włożył mi kosmyk włosów za ucho.

- Nic wielkiego poza tym, że jestem gówniarą, która chciała puścić się z nauczycielem. - wzruszyłam ramionami

- Naprawdę tak powiedział? - spytał lekko zszokowany analizując wzrokiem moją twarz

- A po co miałabym kłamać? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie

- Nie chodzi o to, że ci nie wierzę. - pokręcił głową - Po prostu nie dociera do mnie, że mógł powiedzieć coś takiego. Tym razem przegiął. Jak przyjedzie po chłopaków pójdziesz z nimi na spacer, okej?

- Łukasz, zostaw to. On jest twoim bratem... - zaczęłam, jednak za nic nie dał mi skończyć

- I co z tego, że jest moim bratem? - prychnął - Nikt nie ma prawa tak o tobie mówić, a już na pewno nie facet, który hajtnął się tylko dlatego, że matka mu kazała. Nikt nie ma prawa tak o tobie mówić, Karolina. Nikt. Chociażby nie wiem kim dla mnie był. Niech tylko tu przyjedzie...

- I co zrobisz? Przywalisz mu?

- W ostateczności. - wzruszył ramionami sprawiając, że spojrzałam na niego błagalnie - To mój brat. Wiem co robić, a ty się tym nie martw i spróbuj olać tego pajaca. 

Westchnęłam po czym mocno się w niego wtuliłam. Objął mnie ramionami całując w czubek głowy, zaś ja zamknęłam oczy chłonąc jego zapach i usiłując się nie rozpłakać. Słowa Dawida naprawdę we mnie trafiły chociaż czego ja mogłam się spodziewać. Że będzie mi mówił jaka to jestem niesamowita i jak to świetnie pasuję do jego brata? Marzenia. 

- Karolina, Kuba się obudził! - krzyk Bartka wypełnił mieszkanie, a my spojrzeliśmy na siebie porozumiewawczo

Łukasz objął mnie ramieniem i wspólnie skierowaliśmy się w stronę sypialni. Uśmiechnęłam się na widok wyciągającego w moją stronę rączki trzylatka i położyłam się między dziećmi przytulając do siebie młodszego chłopca.

- Ja też chcę! - oznajmił drugi przywierając swoim ciałkiem do mojego

- A wujek Łukasz? - zaśmiałam się tuląc do siebie Kubę

- Wujek Łukasz nie narzeka. - odezwał się mój chłopak ponownie opierając się o framugę w drzwiach i patrząc na nas z uśmiechem na twarzy

- Jesteś moją ulubioną ciocią. Kuby też. - oznajmił Bartek mocno przytulając się do mojego brzucha - A mamy ich dużoooo.

Poczochrałam mu włosy i westchnęłam na dźwięk dzwonka do drzwi.

- Chłopaki, idziecie z Karoliną na spacer. - oznajmił Łukasz, zaś chłopcy ochoczo zerwali się z łóżka

Nawet nie wiem kiedy wzajemnie się ubrali i byli całkowicie gotowi do wyjścia, a ich ojciec stał w drzwiach. Wzięłam Kubę na ręce i minęłam się w przejściu z Dawidem zaraz po tym łapiąc za rękę Bartka.

Łukasz

- O co do cholery chodzi? - mój brat rozłożył z niewiedzą ręce

- Jeszcze się pytasz? - prychnąłem wciągając go do mieszkania i zamykając za nim drzwi

- Laska której nie znam zabiera moje dzieci kiedy po nie przyjechałem. Nie uważasz, że to trochę nie halo? - uniósł brwi 

- Laska czy gówniara, która chciała puścić się z nauczycielem? - spytałem pewnie stając tuż przed mężczyzną - Kim ty jesteś, żeby mówić mojej dziewczynie coś takiego? 

- Twoim bratem. Starszym i o wiele bardziej doświadczonym. Ty chyba kompletnie na łeb upadłeś! Chyba, że przywalili ci na tym treningu. Jak można mieszkać z jakąś małolatą, która ewidentnie się tobą bawi?! To dziwka i tyle!

Jednym ruchem złapałem go za koszulę i przygwoździłem do ściany. 

- Jeżeli jeszcze raz powiesz o niej coś takiego naprawdę tego pożałujesz. Dobrze wiesz, że nie żartuję. Kocham ją i będę z nią cokolwiek o niej nie powiesz, czaisz? Przywaliłbym ci, ale nie chcę, żeby dzieci na to patrzyły, więc tym razem ci się udało. Zrozumiałeś?!

- Zmarnujesz sobie życie...

- Jeszcze jedno słowo, a po złamaniu będziesz miał krzywy nos. - warknąłem i go puściłem sprawiając, że głośno nabrał powietrza

- Żeby atakować własnego brata?! - oburzył się

- I co zrobisz? Poskarżysz się mamie? - spojrzałem na niego błagalnie i wyjąłem z kieszeni telefon dzwoniąc do Karoliny

Karolina

- Chłopaki, wracamy. - oznajmiłam, a nim się obejrzałam w obu dłoniach trzymałam ręce dzieci

- Dlaczego wyszliśmy skoro jest ciemno? - spytał Bartek rozglądając się dookoła

- Wujek musiał porozmawiać z waszym tatą, wiesz? - objęłam go ramieniem - A teraz pojedziecie do domu...

- Ja nie chcę do domu! - krzyknął Kuba pociągając mnie za rękę

- Ja też nie! - poparł go jego starszy brat

- Chodźcie. - otworzyłam drzwi od klatki schodowej przepuszczając ich w drzwiach

Po chwili weszliśmy do mieszkania, a Dawid spojrzał na mnie z mordem w oczach.

- Chłopaki, jedziemy do domu. - oznajmił chłodno wychodząc

A jakie było jego zdziwienie kiedy dzieci wciąż pozostały na swoich miejscach mocno trzymając mnie za ręce.

- My zostajemy. - oznajmił Bartek

- No wlaśnie. - poparł go Kuba

- Chyba sobie żartujecie. Jedziemy i koniec zabawy! - powiedział

Przykucnęłam mocno przytulając do siebie dzieci i obiecując im, że niedługo się spotkamy, a kiedy obaj zaczęli płakać ich ojciec wyprowadził ich z mieszkania trzaskając drzwiami. Przymknęłam oczy, a chwilę później Łukasz mocno mnie do siebie przytulił gładząc mnie po głowie. Sama nawet nie znając powodu zaczęłam płakać, a emocje buzowały w moim organizmie jak mało kiedy. 

- Nie płacz przez tego idiotę, proszę cię. - mężczyzna odezwał się po chwili

- Ja już się boję jak przyjdzie mi kiedyś poznać twoich rodziców skoro twój brat tak zaregował. - odsunęłam się ocierając mokre policzki

- Przede wszystkim moi rodzice nie wiedzą, że byłaś moją uczennicą. - włożył ręce do kieszeni - Chyba.

- Chyba? - uniosłam brew odchylając głowę, żeby na niego spojrzeć

- Jeżeli Dawid im nie powiedział, ale jak ostatnio z nimi gadałem nic nie wspomnali, a teraz raczej się odwali.

- Co mu powiedziałeś? - skrzyżowałam ręce na piersiach

- Nie ważne. - odparł - Żeby tylko poskutkowało, ale znając mojego brata myślę, że wystarczająco postawiłem go do pionu.

- A te dzieciaki... - zaczęłam

- On wcale nie traktuje ich tak jak to wyglądało. Po prostu był wkurwiony, w dodatku nie chcieli z nim jechać. Cały dzień pracował, a to też robi swoje. Emocje. - oznajmił - Chłopaki cię uwielbiają.

- Dlaczego nie powiedziałeś, że Bartek chodzi do nas do szkoły i przede wszystkim, że ma brata?

- Nie pytałaś. - wzruszył z uśmiechem ramionami - Już dobrze?

Wyciągnął rękę i potarł mnie dłonią po ramieniu. 

- Dobrze. - skinęłam głową - Idę się wykąpać.

Zniknęłam za drzwiami łazienki gdzie spędziłam następne kilkanaście minut. Zmyłam makijaż i weszłam pod prysznic, który zdecydowanie pomógł mi się odprężyć. Przebrałam się w piżamę w postaci koszulki i szortów i rozczesałam włosy po czym wyszłam z łazienki, do której zaraz po mnie wszedł Łukasz. Zgasiłam światła w mieszkaniu i weszłam do sypialni zdejmując z łóżka narzutę. 

- Wczoraj nawet nie zdążyłem cię zapytać, którą stronę wybierasz. - mężczyzna pojawił się w pomieszczeniu w bokserkach

- Boję się przy drzwiach. - oznajmiłam sprawiając, że tylko się zaśmiał

- Czyli problem rozwiązany. - stwierdził zostając tym samym przy tej stronie łóżka, na której spał od początku

Zgasił światło, zaś ja ułożyłam się na lewym boku, a dosłownie kilka sekund później poczułam jego ciepło na plecach. Objął mnie mocno ramieniem w pasie i pocałował w czubek głowy.

- Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham...

*****************

Chcieliście dzisiaj, więc jest dzisiaj. Mam nadzieję, że wam się podoba.

Czy Dawid powie prawdę rodzicom Łukasza?

Buziaki :*