Zapadł już zmrok. Mała księżniczka powinna iść spać i opiekunka zdawała sobie z tego sprawę.

- Robi się późno, kochana. - Kobieta podeszła do czytającej książkę dziewczynki i okryła ją kołdrą, delikatnie wyjmując czytadło z jej rąk. - Pora iść spać.

- Nie chcę jeszcze spać.

- Musisz być wypoczęta przed jutrzejszym dniem. Skończysz dziesięć lat i zostaniesz królową.

- Nie chcę zostawać królową.

- Przyzwyczaisz się. Wiesz, ile dziewczynek na świecie chciałoby stać na twoim miejscu?

Dziewczynka spuściła tylko główkę ze smutkiem.

- Nareszcie skończy się to bezkrólewie. Jesteś taka inteligentna i pojętna, że sobie poradzisz. Poza tym, dobrzy ludzie będą ci pomagać - zapewniła opiekunka. - A teraz zamknij oczka i idź spać.

- Zaśpiewaj mi kołysankę - wyszeptała księżniczka. - Jakąś nową.

Kobieta zamilkła na chwilę, głęboko się zastanawiając. Nagle drgnęła. Popatrzyła na dziewczynkę, a w jej oku zakręciła się łza.

- Ależ ty wyrosłaś, Diano. Nie mogę uwierzyć, że już jutro...

- Rose, nie mów mi o tym. Nie chcę o tym myśleć. Śpiewaj mi kołysankę.

Opiekunka wzięła głęboki oddech i zaczęła śpiewać:

Już Księżyc zgasł, zapadła noc

Sen zmorzył mą laleczkę

Więc oczka zmruż

I zaśnij już

Opowiem ci bajeczkę.

- Podoba mi się - powiedziała cicho Diana. - Śpiewaj dalej.

Był sobie Król

Był sobie Paź

I była też Królewna

Żyli wśród róż

Nie znali burz

Rzecz najzupełniej pewna

Kobieta zamilkła na chwilę, ale zaraz kontynuowała:

Kochał ją Król

Kochał ją Paź

Królewską tę dziewoję

I ona też kochała ich

Kochali się we troje

Po policzku opiekunki spłynęła łza.

Lecz srogi los

Okrutna śmierć

W udziale im przypadła

Króla zjadł Pies

Pazia zjadł Kot

Królewnę Myszka zjadła

Twarzyczkę małej księżniczki objęło przerażenie. Jej oczy błysnęły.

- To już koniec...? - spytała niepewnie.

- Nie, nie - odpowiedziała szybko Rose, głowiąc się, jak złagodzić sytuację.

Lecz żeby ci nie było żal

Dziecino ma kochana...

Opiekunka spojrzała na słodycze leżące na stoliku nocnym przy łóżku księżniczki.

Z cukru był Król

Z piernika Paź

Królewna z marcepana

Diana uśmiechnęła się.

- To była ładna kołysanka. Śpiewaj mi ją, dopóki nie zasnę.

Więc śpiewała. W kółko i w kółko, opanowując wzruszenie, aż w końcu dziewczynka odpłynęła. Wtedy Rose powoli wstała, zgasiła światło i wyszła z pokoju. Ubrała buty i płaszcz, po czym wyszła na dwór. Powietrze było czyste i rześkie.

Opiekunka maszerowała przez chwilę, aż dotarła na tyły zamku, gdzie widniał piękny pomnik przedstawiający parę królewską. U jego podnóży złożona była cała masa wieńców i świecących zniczów.

Kobieta stała i patrzyła się na marmurowe twarze Gerdy i Nathana. Nagle ktoś do niej podszedł i przywitał się.

- Och, witaj, ojcze - odpowiedziała Rose. - Przestraszyłeś mnie.

- Co cię tu sprowadza o tak późnej porze, córeczko? - spytał staruszek. - Jeszcze się przeziębisz.

- I kto to mówi - prychnęła kobieta, poprawiając niedbale założony płaszcz u swojego ojca. - W ogóle nie dbasz o swoje zdrowie.

- Piję codziennie odpowiednie mikstury - bronił się starzec. - Poza tym... Nawet w ciężkiej chorobie będę tu przychodził i się za nich modlił. W końcu to ja ich zabiłem.

- Nie mów tego, tato - syknęła Rose.

- Tylko my znamy prawdę - powiedział smutno mężczyzna. - Zabiłem ich, gdy jeszcze byłem Magiem. I pazia też zabiłem. Ale nie wiem nawet, gdzie leżą jego kości.

- To jego wina, tato. Nie twoja.

- On sam nic by nie zrobił. To ja pomogłem mu zabić Nathana, a przez to zginęła także Gerda. I nie mów, że było inaczej. Ale wina leży po mojej stronie. Myślę, że ten człowiek miał coś chorego w umyśle. Nie był odpowiedzialny za swoje czyny, ale ja tak.

- Ojcze... Czy mam kiedyś wyjawić prawdę dla Diany? - wyszeptała Rose.

- Możesz to zrobić nawet jutro. Kiedy chcesz. Jeśli każe mnie zabić, będę jej wdzięczny.

- To jeszcze dziecko, nie mów tak.

Starzec tylko pokręcił głową. Przez chwilę stali jeszcze w milczeniu, później pożegnali się i rozeszli do swoich sypialni.

_____________________________

A Wy? Jak interpretujcie tę kołysankę...?