*miesiąc później*

-Na pewno zrobiłeś rezerwację? Gdzie jest moja brożka? Zdejmij tą czapkę! 

-Uspokoisz się? Latasz po mieszkaniu jakbyś miała zaraz urodzić. -leniwy ton głosu Sugi spowodował, że zatrzymałam się w progu i próbowałam wypalić mu dziurę w głowie. 

-To bardzo ważne spotkanie Yoongi. -spojrzałam w lustro i zaczęłam malować usta.

-To tylko spotkanie z twoimi rodzicami. 

-To jest AŻ spotkanie z moimi rodzicami. -poprawiłam chłopaka. 

-Też mam rodziców i wiem jak wyglądają takie spotkania. Wszyscy się pouśmiechają, zjedzą po ciastku, zadają kilka pytań i każdy rozchodzi się w swoją stronę. Suga wzruszył ramionami i stanął za mną patrząc w nasze odbicie.

-Nie zdziwił cię fakt, że odkąd żyję w Korei, nie miałam kontaktu z rodziną i nagle oni przylatują i rezerwują sobie pobyt tutaj na dwa tygodnie?

-Może  chcą się nacieszyć córką. 

-Yoongi.. Moi rodzice są.. trochę inni niż ja. -skrzywiłam się.

-W jakim sensie? -chłopak objął mnie w talii i słuchał wpatrując się we mnie.

-Bo widzisz... Można powiedzieć, że "uciekłam" z domu.

-Jaki był powód? 

-Moi rodzice mają swoje małe imperium firmowe w Polsce.

-Czyli jesteś z zamożnej rodziny. -przytaknęłam. -To stąd ta głupia sukienka?

-Yoongi! -pacnęłam go w ramię.

-No co? -zaśmiał się. -Nie jest w moim typie, a tym bardziej wiem, że normalnie byś tego nie założyła.

-Nawet bym nie kupiła. -jęknęłam lekko garbiąc się przy tym. -Musimy się jakoś przemęczyć przez ten czas.

-Damy radę. Jestem w końcu zajebistym raperem. Co może pójść nie tak?

*na spotkaniu*
ziuuuuuuuuuuuu

Byłam mile zaskoczona, że rodzice od razu zaczęli rozmowę w języku angielskim. Nie zawsze są na tyle ambitni i mówią wtedy, że to inni powinni znać polski by się z nimi porozumieć.

-Tylko proszę uważać. To drogi płaszcz. -rzekła wysoka i szczupła kobieta.

-Mamo.. -zwróciłam na siebie uwagę kobiety. -To mój chłopak. -powiedziałam zażenowana jej zachowaniem.

-Oh, myślałam że jesteś z obsługi. -zaśmiała się i podała płaszcz mojemu tacie.

-Mamo, tato.. To jest mój chłopak Min Yoongi. -chłopak lekko skinął głową i podał dłoń mojemu ojcu. 

-Może usiądźmy już. Tam jest nasza rezerwacja. -wskazałam na elegancki stół przy oknie. Gdy już zajęliśmy miejsca, moi rodzice przyglądali mi się inaczej niż zwykle. Czułam, że za chwilę stanie się coś czego wszyscy będziemy żałować. 

-To twoja restauracja? -mama skierowała pytanie do Sugi.

-Nie proszę pani. Nie zajmuję się gastronomią. 

-To dobrze. -zaśmiał się tata. -Więc co robisz? Czym się zajmujesz?

-Jestem producentem muzycznym. Prócz tego 

-Ou, jak moja córka dała radę wyrwać producenta muzycznego? -zaśmiała się moja rodzicielka.

-Przynajmniej nie jest jakimś chłopakiem z ulicy. -wesoły ton głosu rodziców nie ustawał.

-Tak tylko...

-Wiesz, nasza córka od małego była jakaś inna. -mama wtrąciła się w zdanie Yoongiego.

-Mamo..

-Nigdy nie chciała ubierać się elegancko i bawić z dziećmi z wyższych sfer. Zwykle wolała chodzić jak obdartus z poobijanymi kolanami i roztrzepanymi włosami.

-Baliśmy się, że z tego nie wyrośnie.

-Szwendała się gdzieś z jakimiś nędzarzami i sprowadzała ich do domu.

-A my w domu mamy wiele wartościowych rzeczy. Jestem przekonany, że gdybyśmy nie reagowali to okradli by nas w biały dzień. -krew w moich żyłach zaczęła się gotować kiedy obrażali moich znajomych z Polski, dzięki którym tak na prawdę stałam się tym kim jestem.

-Możecie dać sobie na wstrzymanie? -warknęłam.

-Ale taka jest prawda słońce. Baliśmy się z ojcem, że wyrośniesz potem na taką dziewuchę jak twoi znajomi. Wstyd rodziny gwarantowany. -mama zaczęła machać rękoma by dać upust swoim emocjom. 

-Potem jeszcze wyjechałaś bez słowa. Ciekaw jestem skąd miałaś pieniądze na to wszystko. 

-Miałam swoje oszczędności i dobrze o tym wiecie. -burknęłam, a Yoongi złapał mnie za dłoń pod stołem. 

-Przykro nam, że nie poinformowałaś nas o tym, że spotykasz się z producentem muzycznym. -westchnęła mama i kiwnęła do kelnera. -przyłożyłam do ust szklankę wody by nie powiedzieć rodzicom czegoś czego mogłabym potem żałować. 

-Myśleliśmy o tym, żeby sprowadzić cię z powrotem do Polski. -tata przetarł czoło, a kelner dostawił jedno krzesło.

-Dlaczego sprowadziliśmy ci narzeczonego. -na te słowa wyplułam całą zawartość z ust.

-Kogo? -zapytał Yoongi. Oboje patrzyliśmy z niedowierzaniem na moich rodzicieli.

-Oszaleliście. 

-Dagmaro, poznajesz Jakuba? -przed nami pojawił się chłopak, którego pamiętam z dzieciństwa.