dwa tygodnie później
Ziuuuuuuuuuuuuuuuuuu

Tak, postanowiłam! Dzisiaj będzie wyjątkowy dzień, bo zamierzam zapytać się Jimina czy chciałby się do mnie wprowadzić. Patrząc realistycznie to w momentach kiedy nie jest w pracy, przesiaduje właśnie u mnie.
Od samego rana chodziłam jak na szpilkach i nie mogłam się na niczym skupić. Niby to tylko zwykle pytanie ale po nim może się dużo zmienić w naszym życiu. Babcia byłaby szczęśliwa z mojej decyzji.

Dzisiaj Jimin miał wpaść dopiero wieczorem więc mogłam w spokoju oddać się swojej ostatnio maltretowanej książce którą kupiłam na pobliskim bazarku. Z kawą w ulubionym kubku, zasiadłam na sofie i oddałam się lekturze.

„... a gdy spojrzał.." -podskoczyłam wyrwana z mojego królestwa fantazji przez donośne pukanie do drzwi.
Poprawiłam wielgaśny sweter i poszłam by otworzyć drzwi frontowe.
W wejściu zobaczyłam Jimina.

-Jimin? A co ty tu robisz tak wcześnie? Miałeś być na kolację. -pytałam zerkając na zegarek czy aby nie za bardzo odpłynęłam w książce.

-Skończyłem wcześniej. -wzruszył ramionami ale uśmiech zdradzał że w tym wszystkim jest jakaś głębsza sprawa.

-No cóż.. jeśli jesteś głodny to musisz trochę poczekać bo jeszcze nic nie przygotowałam. -powędrowałam do kuchni a chłopak zaraz za mną.

-Uwierz mi że nie chcę teraz jeść.

-Doskonale wiem o czym mówisz.. -burknęłam pod nosem na myśl o moim pytaniu względem chłopaka. Stres i podekscytowanie zacisnęły mi żołądek na tyle że jedynie płyny mogłam przyjąć tego dnia.

-Wiesz.. -zaczął Jimin, a ja nie wytrzymałam.

-Mam pytanie. -powiedzieliśmy jednocześnie. Spojrzeliśmy się na siebie zdziwieni synchronizacją i zaczęliśmy się śmiać. Oparłam się o blat by być twarzą w stronę Jimina kiedy będę zadawała mu pytanie o przeprowadzkę.

-Ty pierwsza.

-Nie, ty lepiej zacznij. -spanikowałam, a na mojej twarzy pojawił się charakterystyczny uśmiech wywołany dużym napięciem nerwowym. -Albo wiesz co.. powiedzmy jednoczenie. -zaśmiałam się, a Jimin przytaknął, chociaż nie wyglądał na bardzo zadowolonego.

-No dobra.. -spojrzał szybko po ścianach i wrócił oczami na moją twarz.
Odliczyliśmy od trzech do jednego i padły nasze pytania.

-Zamieszkasz ze mną?

-Wyjdziesz za mnie?

.... Wmurowało mnie.... dosłownie.

-C..Co? -zająkałam się dla pewności bo nie wierzyłam w to co słyszę.

-Hah.. Pytałem -nagle Jimin wyjął małe czarne pudełeczko z kieszeni, a w nim znajdował się skromny pierścionek z serduszkiem na środku. -Czy będziesz chciała w przyszłości zostać moją żoną i matką naszych dzieci. -zaśmiał się kończąc zdanie.

-Jimin ja... nie wiem co powiedzieć, ja.. -Jimin złapał moją dłoń i stanął tuż przede mną. Mogłam poczuć na sobie bijące ciepło od jego ciała.

-Tak albo nie kochanie. -uśmiechnął się i pogładził mój policzek. Czułam że nie przyjedzie mi to przez gardło więc pierw z uśmiechem od ucha do ucha pokiwałam głową twierdząco po czym w końcu udało mi się powiedzieć to jedno krótkie ale trudne słowo.

-Tak. Tak Jimin, zostanę twoją żoną. -gdy wypowiedziałam te słowa na głos do moich oczu napłynęły łzy. Jimin odetchnął z ulgą i nałożył mi pierścionek na palec po czym ucałował tą dłoń jakby była największym skarbem z jakim się spotkał. Park zamknął oczy i oparł swoje czoło o moje.

-Nawet nie masz pojęcia jak bardzo stresująca była dla mnie ta chwila. -zaśmiał się. Czułam w jego głosie że właśnie nerwy mu odpuszczają.

-Nie odpowiedziałeś jeszcze na moje pytanie Romeo.

-Szczoteczkę do zębów już tu mam. -zaczęliśmy się śmiać po czym Jimin objął mnie w pasie i namiętnie pocałował. -Może z okazji samych dobrych wiadomości jakoś to uczcimy? -pytał między pocałunkami mrucząc co tylko powodowało u mnie gęsią skórkę, a myśl o tym w jaki sposób chciałby to świętować była jeszcze większym prowodyrem drgawek moich mięśni.

_____________
Wybaczcie że o tak później porze jednak wiem że niektóre mole książkowe siedzą i zobaczą ten rozdział pomimo późnej godziny xD
Liczę na ⭐️⭐️ i komentarze bo to daje mi wiele radości i motywacji do następnych rozdziałów. 
BTW KOŃCZYMY NIEDŁUGO CZĘŚĆ O JIMINKU!!!