-Przyznam szczerze, ma pani gust. -odezwał się kiedy babcia weszła do pomieszczenia. Widząc jej trzęsące się dłonie zabrałam od niej tacę z herbatą i postawiłam na stoliku, a samej babci pomogłam zająć najwygodniejsze miejsce. Czułam się winna temu jak schorowana jest i nie wiedziałam jak mogę jej ulżyć. Jimin patrzył na mnie jakby próbował rozwiązać jakąś strasznie trudną zagadkę.

-Oh dziękuje młodzieńcze. -uśmiechnęła się do niego zalotnie. Jak na wiekową kobietę, wiedziała jak zachowywać się w towarzystwie mężczyzn nie zależnie od tego w jakim wieku ONI są. Rozbawiła mnie trochę sytuacja kiedy babcia kokietowała Jimina, a on robił się czerwony jak dojrzały pomidorek. Do tej herbaty brakowało mi tylko popcornu, bo to co widziałam to było czyste kino!

-D-dziękuję proszę pani. -Jimin próbował zachować powagę, jednak babcia obsypująca go komplementami nie dawała za wygraną... no może do pewnego momentu.

-Mam nadzieję, że dobrze zaopiekujesz się moją wnuczką. -zakrztusiłam się herbatą.

-Słucham?? -zapytałam spokojna jak mogę.

-Oczywiście proszę pani. -Jimin znów szczerzył się w moją stronę.

-I co się cieszysz jak głupi do sera.

-Jeśli chcesz być moim serkiem to proszę bardzo.

-Pierw upewnij się że zatankowałeś samochód.

-Ah ta młoda miłość. -babcia westchnęła głośno przyglądając się nam.

-Słucham? -miałam wrażenie że Jimin i moja babcia są w jakiejś zmowie przeciwko mi. Po herbacie oczywiście babcia jak to babcia nie mogła wypuścić Jimina bez niczego w żołądku więc usłyszałam komendy.

-Milenko nakryj do stołu jeszcze dla Jimina.

-Tak babciu. -zrobiłam jak kazała. Cała nasza trójka zasiadła do stołu. Po posiłku spoglądałam na zegarek z niecierpliwością kiedy ten pustak opuści w krótce MÓJ dom.

-Było pyszne. Dziękuje pani Lee za posiłek.

-Oh, nie mnie nie należą się podziękowania, a Milence.

-To nic specjalnego. -rzuciłam zbierając talerze.

-Nie wiedziałem, że tak dobrze gotujesz. -odprowadzał mnie wzrokiem do zlewu.

-Wielu rzeczy nie wiesz. -bąknęłam pochylając się przy jego siedzeniu by zabrać resztę naczyń ze stolika.

-Będę się zbierał. Wstał od stołu, a babcia nieudolnie próbowała podciągnąć się na krześle do wstania. Podeszłam do niej by ta podparła się na mnie.

-Milenko dam sobie rade. -babcia odgoniła mnie od siebie i bardzo powoli skierowała się z Jiminem do drzwi. -Było nam bardzo miło za takie towarzystwo. -posłała mu uśmiech.

-Ta. No właśnie. -dodałam krzyżując ręce na piersiach.

-Już was zostawię samych. -babcia ścisnęła policzek Jimina by po chwili zniknąć w pokoju gdzie grał telewizor.

-Masz uroczą babcię.

-Coś jeszcze?

-Tak.. Czy mogę się ciebie spodziewać na imprezie?

-Nie wiem jeszcze. -oparłam się o drzwi. Nie wiedziałam co myśleć, bo zaskoczył mnie tym zaproszeniem.

-Masz czas żeby się zastanowić. Impreza jest w piątek.

-Dzisiaj jest środa. To za dwa dni.

-Brawo serku.

-Nie pozwalaj sobie. Nie twoja liga knypku. -zjechałam go wzrokiem, a ten przygryzł wargę w.. dosyć przyjemny dla oka sposób.

-Powiedziała mała kluseczka.

-Pieczarko lepiej znikaj bo działasz mi na nerwy.

-Hey odczep się od moich włosów! -zaczął je zaczesywać do tylu odkrywając jednocześnie swoje czoło.

-Już rozumiem. Masz włosy na pieczarkę bo próbujesz ukryć te lotnisko zamiast czoła? -zaczęłam się śmiać z moich żartów, ale Jiminowi chyba nie było do śmiechu.

-Będę już leciał.. Pomyśl o piątku i jeszcze raz przepraszam. -czekałam w drzwiach odprowadzając Jimina wzrokiem do jego auta. Z tylu wydawał się być całkiem niczego sobie, ale to wciąż był ten sam buc który przyprawił mnie o kompleksy związane z moją figurą. -Ah i napisz potem czy kolor ci odpowiada. -wsiadł do samochodu i ruszył.

-Jaki kolor? Jak mam do ciebie napisać kretynie skoro nie mam ani twojego numeru ani telefonu?? -głośno myślałam i zamknęłam drzwi.

Po sprzątnięciu kolacji udałam się do swojego pokoju wraz z wagonikiem z kwiatkiem od Jimina i tym tajemniczym pudełkiem owiniętym wstążką.

Otworzyłam pudełko, a w nim było jakieś zawiniątko. Okazało się że to kolejne pudełko tyle, że był na nim napis „iPhone".

-Że co?? -zapytałam na głos i dalej rozpakowywałam. W środku był nowiuśki iPhone 7+ o różowym odcieniu, a w zestawie dostałam etui i breloczek z pieskiem w żółtym kapturze. Na dnie pudełka była karteczka.

„Przepraszam za telefon, ale mam nadzieję że mi wybaczysz. Napisz czy ci się podoba :) *nr telefonu*".

-Oh Jimin.. -mimowolnie uśmiechnęłam się do kartki i bez dalszych wstępów uruchomiłam telefon. Po godzinie zapoznawania się z nowym modelem zapisałam sobie telefon do Jimina.