Luke

Porwałem się trochę z prowadzeniem samochodu i bardzo szybko musiałem się zatrzymać.

– To nie jest dobry pomysł – mówię. Stale mi gasł i nie chciał ruszyć, jednak wymaga to trochę precyzji – Nie chcę nas zabić.

– Lekarz mówił, że tak będzie.

– Nie będę się tym przejmował, wszystkiego się nauczę. Cholera, może od razu nie będę mógł biegać za Cole'm – ta wizja mnie zasmuciła – Chociaż wezmę go na ręce – szukałem pozytywów.

– To trochę tak jakbyś na nowo uczył się chodzić.

Kiwam głową.

– Najważniejsze, że nie straciłem pamięci, nie byłoby nic gorszego niż zapomnienie o Jenny, o Cole'u, o tobie....

– Dobrze, że w końcu wiesz, że jesteś szczęściarzem – zamieniamy się, Liam znowu zostaje kierowcą.

– Chcę tylko stanąć przed nią na dwóch nogach i móc ją przytulić, kochać się z nią, tak jak należy, tylko o tym marzę.

– Może jednak zabiorę Cole'a?

– Nie, nie, romansowaniem zajmiemy się w nocy.

– Wystarczy – może znowu zrobiłem się zbytnią gadułą.

Zaliczamy każdy punkt, który miałem na mojej małej liście, aż w końcu Liam odwozi mnie pod dom.

– Powodzenia z Mia – mówię mu.

– Kocham cię, brachu – uśmiecham się do niego.

– Kocham cię, Liam – odwzajemnia uśmiech.

– Dobra, wystarczy tych czułości braterskich, leć przytul żonę – to właśnie zamierzam zrobić.

Wychodzę z samochodu. Nie jest to jeszcze pewny krok i chyba szybko nie pobiegnę. Drzwi są otwarte, więc moja rodzina wróciła już do domu.

Zamierzałem ją zaskoczyć.

– Kochanie, wróciłem! – często to mówiłem, gdy wracałem z pracy.

– Ciii, Cole śpi.

Jenny wychodzi z kuchni.

– Luke? – odkładam na stół wszystko, co kupiłem – Luke.. – widzę łzy w jej oczach – Okłamałeś mnie! – mówi przez łzy – Okłamałeś!

Chwiejąc się na dwóch nogach podchodzę do niej.

– Kocham cię – Jenny wpada w moje ramiona – Kocham cię, Jenny.

– Okłamałeś mnie. Chciałam tam z tobą być – szturcha moją pierś, a potem mocniej się do mnie przytula – Boże, stoisz na dwóch nogach. Boże...

– Teraz nikt nie zwróci uwagi na moją twarz.

Całuje mój policzek z blizną.

– Wydrapię oczy każdemu, kto krzywo na ciebie spojrzy. Jesteś najpiękniejszym mężczyzną na świecie.

– Ale modelem już bym nie został.

– Luke! – wkurza się.

– Myślisz, że mogę obudzić Cole'a i pójdziemy na plaże? Kupiłem całą masę słodkości, cholera kwiaty, gdzie są kwiaty. Cholera. Nie chcę cię puścić, ale kwiaty...

– Pamiętasz, jak zapomniałeś ich ode mnie z domu? – moja Jenny się uśmiecha – Cieszę się, że to się nie zmieniło – ściska mnie mocno, ale nie za mocno, chyba nigdy nie będzie za mocno.

– Zapominalski Luke wrócił.

– Proszę, nie zostawiaj mnie już nigdy – przechodzą mnie ciarki, gdy to słyszę.

– Co ja bym bez was zrobił? – kładę dłoń na jej brzuchu i lekko go pocieram – A tatuś będzie do ciebie w nocy wstawał i pozwalał wysypiać się mamusi.

Cieszymy się sobą jeszcze przez chwile, aż idziemy do sypialni Cole'a.

– A co to za spanie w dzień? – niepewnie pochylam się do niego. Łaskoczę mojego synka – Musimy iść na plaże, chłopie. Może zagramy w piłkę?

– Tatuś? – otwiera swoje piękne oczka.

– Tatuś! – biorę go na ręce, a Jenny tuli się do moich pleców.

– Czy mój synek ma ochotę pograć w piłkę? Może na razie nie pobiegam, ale...

– Tato? – Cole zerka w dół.

– Stoję! Widzisz? Musimy to uczcić.

– Piłka!

To jest właśnie to, co robimy. Niosę Cole'a na rękach, bo gdy opuściłem go na ziemie, wyciągnął do mnie rączki i powiedział, że mam go nieść. Jak mogłem mu odmówić? Jenny zabrała koszyk ze słodkościami. W środku był też prezent dla niej.

– A mama też może zagrać?

– Grałaś ze mną już! Teraz tata! – Jenny zrobiła wszystko, co mogła, żeby Cole nie odczuł tak mojej zmiany.

– Ty sobie posiedź, aniele – całuję ją w policzek, w końcu z powrotem to ja pochylam się do niej, a nie ona do mnie.

Stoję w miejscu i tylko kopię do Cole'a piłkę, ale to i tak go uszczęśliwia. Jenny proponuje tor przeszkód, więc staje na bramce, stworzonej z patyków.

Cole szybko się męczy, bo nie dałem mu się wyspać. Siadamy z Jenny, która wyjmuje właśnie tort.

– Nie przesadziłeś trochę?

– Mam coś jeszcze – sięgam po koszyk – Na nową, ale nie nową drogę życia.

Podaję Jenny pudełeczko.

– Proszę...

– Luke, nie musiałeś... nie mamy teraz zbyt wielu pieniędzy.. to przesada..

– Wracam do pracy, więc po prostu ciesz się tym.

– A co masz dla mnie, tatusiu?

– O cholera! Zapomniałem o moim synu! – pstrykam go w nos. Sięgam do koszyka – Co ty na nowy samochodzik? Nie.. mam coś lepszego – wyciągam pluszaka – Proszę! – to i tak zygzak mcqueen – Niespodzianka! – trącam pluszakiem jego buźkę.

– Dziękuję, tatusiu!

– A tobie się podoba? – Jenny ogląda swoją bransoletkę. Nic wymyślnego, tylko data naszego poznania.

– Ty – mówi ze łzami w oczach – Jesteś najbardziej romantycznym facetem jakiego znam.

– A ilu ich poznałaś?

Przysuwa się do mnie i przytula do mojego boku.

– Cole, myślisz, że będziesz romantyczny jak tatuś?

– Będę wyścigówką!

Dla takich chwil żyję. Całuje Jenny w skroń, a ona wskazuje palcem na swoje usta.

Chyba wyszliśmy na prostą.