No więc, wszyscy jesteśmy w domu. Rano odwożę Cole'a do szkoły, a potem wracam do mojego męża do domu. Żyjemy w mydlanej bańce, która łatwo może pęknąć. Jednego dnia przyłapałam go na gapieniu się na zdjęcia, gdy jeszcze miał obie nogi. Następnego dnia poprosiłam Liama, żeby zrobił nam kilka zdjęć, a już dzień później wisiały obok tamtych. Luke się rozpłakał, a ja płakałam razem z nim.

Często płaczemy.

Jednak ostatnio, co raz częściej się śmiejemy.

Teraz jest jedna z takich sytuacji. Leżymy zawinięci na kanapie. Wkładam nogę pomiędzy jego nogi, co dalej jest nieco po za jego strefą komfortu. Dlatego wyciągam rękę do tylu i głaszczę jego udo, żeby skupić jego uwagę na czymś innym.

– Musisz odebrać Cole'a – szepcze mi do ucha.

– Zadzwońmy do Liama i niech przywiezie też coś do jedzenia, bo nie chcę mi się gotować.

– Zrobiłaś się leniwa – chichocze mi do ucha.

– Dopiero tydzień nie pracuje, daj mi odpocząć.

– Kto dzwoni do Liama? – wyciągam rękę przed siebie, żeby zabrać ze stolika telefon.

– Trzymaj, powiedz mu, że potrzebujesz trochę czasu z żoną.

– Okej – kilka minut później wszystko jest już załatwione.

– Kocham cię – mówię do niego – Tęskniłam za tobą.

– Jestem przerażony i nie wiem, czy kiedykolwiek się to zmieni – wkrada dłoń pod moją koszulkę, żeby rysować różne wzory na moim brzuchu.

– Boisz się wrócić na budowę?

– Szczerze? Nie wiem, czy dam radę, Jenny. Pamiętam odrzut i to naprawdę wiele.

– Możesz znaleźć coś innego, coś co nie będzie cię przerażać.

– Dopóki nie mam nogi, nie mam, co się nad tym zastanawiać.

– I tak cię kocham – unoszę jego dłoń z mojego brzucha i całuję jej wnętrze.

– Myślisz, że Cole będzie zazdrosny o swoją siostrę? Czy będzie dla niebo oczkiem w głowie?

– Oczkiem w głowie, zdecydowanie.

– Kiedy mu powiemy?

– Może dzisiaj? – obracam się w jego ramionach, żeby leżeć z nim twarzą w twarz. Przesuwam się tak, że nasze nosy się stykają. Trącam jego nos, a potem jego policzek z blizną. On zamyka oczy, ja mam je szeroko otwarte – Otworzysz je dla mnie, proszę?

– Hm?

– Nie chcę, żebyś je zamykał, okej?

Biorę jedną z jego dłoni i kładę na swoim tyłku.

– Co robisz? – nie podoba mi się jego brak pewności siebie, w ogóle.

– Mój tyłek jest za duży, nie sądzisz?

– Jest idealny – na dowód tego go ściska.

– To tak jak twoja twarz – całuję go, bo sądzę, że tutaj kluczem jest cielesność.

– Jesteśmy! – musimy się od siebie oderwać, bo otwierają się drzwi, a po chwili Cole wskakuje na nas.

– No ładnie, wy tutaj sobie baraszkujecie, a ja donoszę wam żarcie – stawia je na stoliku przed nami.

– Tatuś, patrz, co narysowałem! – wyjmuje z kieszeni obrazek – To ty, grający ze mną w piłkę!

Luke wyciąga do niego ręce i przyciąga go do piersi.

– To ja już pójdę.

Wstaję z Luke'a, żeby zacząć rozkładać obiad. Uśmiecham się do Liama.

– Nie wygłupiaj się! Zostajesz i jesz z nami!

– Muszę lecieć, umówiłem się na randkę.

– Na randkę, brachu?

– Starość nie radość, chyba chcę rodziny, ale nie chcę tego kosztem wszystkiego.. chcę się zakochać, tak jak wy.

– Powodzenia, a gdy będziesz gotowy przyprowadź ją na obiad.

– Nie będzie miała wątpliwości, czy wybrała tego przystojniejszego brata.

Oboje z Liamem mordujemy Luke'a wzrokiem. Biorę jego policzek w dłoń.

– Patrz, a ja kocham ciebie  ─ cmokam go w usta ─ Musisz się z tym pogodzić. 

─ Przepraszam, Jenny ─ mówi skruszony. 

─ Idę, przestań robić z siebie idiotę, Luke ─ Liam całuje mnie w policzek, żegna się też z moimi. 

─ Dobrze. 

Zjadamy w spokoju obiad. Cole dzieli się przeżyciami ze swojego dnia. Nikomu z nas nie chce się sprzątać. Luke włącza jakąś bajkę dla dzieci, ale Cole nie jest nią zbyt zainteresowany, bo woli także nadrabiać zaległości z tatą. 

─ Powiedzmy mu ─ mówi nagle do mnie. 

─ Co? ─ odzywa się Cole ─ Co mi chcecie powiedzieć, tatusiu? ─ jest już taki duży. 

─ A więc nasz mały mężczyzno ─ wciąga go na zdrową nogę i przyciąga mnie do siebie ─ Nie będziesz już jedynym dzieckiem w naszym domu. 

─ Tatusiu? 

─ Mama urodzi dzidziusia! ─ brzmi na takiego podekscytowanego ─ Będziesz starszym bratem! ─ Luke bierze rękę naszego syna i układa ją na moim brzuchu ─ Ty też byłeś w brzuszku mamy, a teraz jest tam twoja siostrzyczka, cieszysz się? ─ Cole przykłada główkę do mojego brzucha. 

─ Cieszysz się, mały? ─ przeczesuję jego włosy. 

─ Siostrzyczka? 

─ Tak, kochanie ─ Cole nie odrywa głowy od mojego brzucha. 

─ Ale nie oddam zabawek! 

Wybuchamy z Luke'm śmiechem. 

─ Jeszcze będziesz bawił się lalkami ─ to mu się nie podoba. Luke całuje mnie w skroń. 

Może to tak naprawdę nasza fasolka nas uratowała? A może.. nie, tak naprawdę to jeszcze długa droga przed nami.