Po chwili wytchnienia i oderwania od rzeczywistości, w postaci mojego męża i najcudowniejszego syna, było trzeba wrócić do pracy. Nie chciało mi się. Chciałam siedzieć z Luke'm na kanapie i nadrabiać zaległości. Robilibyśmy tonę bezsensownych rzeczy, ale miałabym go blisko.

Kocham mojego męża. Jest miłością mojego życia i nie chcę bez niego żyć.

Gdy wchodzę do pracy łapię się za brzuch. Praca w szkole jest nieco nerwowa, ale raczej chodzi o to, że po prostu ona jest kolejną najważniejszą osobą w moim życiu.

– Jesteś proszona do gabinetu dyrektora – to pierwsze, co słyszę po wejściu do pokoju nauczycielskiego.

– Och? – dawno nie słyszałam tego zdania, właściwie to może nawet przez całą edukacje. Mam tak dobry humor, że nawet idę tam z uśmiechem na ustach.

Luke

Siedzę sam w naszym domu, starając się być na coś przydatnym. Jestem w kuchni i w cholernie opornych rurach, zabieram się za przygotowywanie obiadu.

Jest tu masa miejsc, w których odbija się moja twarz i nawet moja nieporadność. Nienawidzę uczucia bezsilności, które mną kieruje.

Patrzenie na siebie jest trudne.

Ale skoro oni nie mają z tym problemu..

Najgorsze jest patrzenia na Liama, bo on ma to czego ja już nigdy nie odzyskam. Kiedyś, gdy się upił, przyznał, że jest zauroczony Jenny i gdybym nie był jego bratem i najlepszym przyjacielem to nie obowiązywałyby, żadne zasady.

Jednak, gdy Jenny patrzy na mnie, czuję, że naprawdę widzi mnie.

Jest bardzo prosty, a zarazem dziecinny i głupi sposób by to sprawdzić.

Myślicie, że dalej będę chętnie widziany na rodzinnych fotografiach i będę Luke'm inżynierem, a nie Luke'm bez nogi?

Gdy tak pogrążam się w nierównościach, czuję owijające się wokół mnie ramiona, to nikt inny jak moja żona.

– Muszę ci coś powiedzieć – dobra, to zdanie nigdy nie wróży nic dobrego.

– Co, kochanie? – przytula mnie mocniej. Czuję jej usta na poparzonej części szyi.

– Zwolnili mnie z pracy – kurwa – Powiedzieli, że nie potrzebują kogoś, kto wiecznie bierze wolne i że na moje miejsce jest milion innych osób.

– To moja wina.. mogłaś im to wytłumaczyć – pieprzę nawet karierę własnej żony, a co gorsza nie mogę jej teraz utrzymywać, tak jak zrobiłby to Liam.

Ona jest moja.

Ja jestem jej przeznaczeniem.

Ja.

Muszę, to sobie powtarzać bez ustanku.

– Nie będę brała ich na litość! Byłam dobrym pracownikiem, to że oni są ograniczeni.. znaczy, rozumiem to nawet, ale.. – czuję jej lzy na swojej szyi.

– Kochanie, znajdziesz coś innego.

– Nie chcę, Luke – tym mnie zaskakuje.

– Chodź na moje kolana, proszę – szepczę – A raczej...

– Zawsze ci mówiłam, że kocham twoje uda – staje przede mną i siada okrakiem na moich udach.

– Co to znaczy, że nie chcesz pracować?

– Jestem w ciąży, ale to wiesz. Zawsze marzyłam o rodzinie, jeśli się zgodzisz...chciałabym zostać w domu i być panią domu.. – chichocze — Nie przez całe życie, ale.. nadrobimy zaległości i tak musza mi płacić, bo mnie zwolnili, ale.. proszę?

– Nie musisz mnie o nic prosić, Jenny – Odgarniam jej włosy z twarzy – Jeśli chcesz być panią domu, to okej.

Nie mogę jej tego zapewnić w takim stopniu jak kiedyś. Nie mamy już tak dużo pieniędzy, a w raz z protezą zostaniemy bez oszczędności.

– Ja wiem, że.. ale pieniądze nie są najważniejsze, prawda? Chcę zostać z tobą w domu, proszę.

– Ktoś będzie musiał iść do pracy – jestem w tym stanowczy – Gdy tylko będę mógł ustać na dwóch nogach..

– Nie robię tego, bo ty możesz wrócić do pracy. Ja.. chcę przeżyć te ciąże w domu, spędzając dużo czasu z Cole'm i tobą.. proszę, Luke.

– Wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko – sam wątpię w to, że potrafię, ale słowa mają jakąś moc.

– Wiem, że pieniądze są dla ciebie ważne i dla naszego życia, rodziny...

– Wrócę do pracy, obiecuję – to było moje marzenie od samego początku.

– Nawet nie wiem, jak wyrazić to, jak bardzo cię kocham i jak bardzo cieszę się, że mnie rozumiesz.

– Nosisz w sobie naszą małą dziewczynkę – podwijam jej sweter i układam dłoń na jej brzuchu – Ona i Cole są najważniejsi.

– Ty też jesteś najważniejszy – dotyka mojego policzka – Nigdy nie byłam bardziej wdzięczna niż w momencie gdy dowiedziałam się, że przeżyłeś ten wybuch.

– Przepraszam, Jenny.

– Za co? – jest zaskoczona.

– Za to, że to cię spotkało.

Moja żona wybucha płaczem. Wszystko mogłoby być dla niej inaczej. Dużo przeze mnie płacze. Nienawidzę tego.

– Nigdy nie żałowałam, ani przez chwile – wierzę jej.

Nigdy nie kategoryzowałem ludzi na lepszych i gorszych, ale w tej chwili zdecydowanie sądzę, że niektórzy ludzie zaslugiwali bardziej na ten wybuch niż ja.

To okropne.

Obrzydliwe.

Brzydzę się sobą za te myśli.

Jednak zrobiłbym dla rodziny wszystko i nie zasłużyłem na to.