Śmiałam się, ale przyznam, że potem spanikowałam. Luke w życiu by mi na to nie pozwolił, gdyby wiedział, że jestem w ciąży. Gdy wróciliśmy do domu i schowaliśmy to przekleństwo, Liam dopadł mnie w kuchni.

– Wszystko w porządku? – pyta zatroskany.

– Myślę, że tak..

– Nie pomyślałaś, prawda? – byłam zbyt zajęta Luke'm, żeby móc myśleć o czymkolwiek innym. Szczerze? Unikam tego – Powinienem zabrać cię do lekarza?

– Upadłam na plecy, wszystko w porządku nic mnie nie boli, Liam.

– Zabiłby mnie, gdyby wiedział, że ja wiem i pozwoliłem ci wsiąść – ma racje.

– Pójdę jutro do lekarza, dobra?

– Jenny, ja się tylko o was martwię.

– Jest z nim lepiej, prawda? – zmieniam temat.

– Wygląda, że tak. Śpi z Cole'm na kanapie, to było dla niego duże przeżycie.

– To była próba, z której wyszliśmy zwycięsko.

– Pozwól mi, zabrać cię do lekarza – Liam przyciąga mnie do siebie — Co jeśli coś się stało?

Zabieram jego dłoń i przykładam ją do swojego brzucha.

– Wszystko jest w porządku, przysięgam.

– To niebezpieczne w ciąży i...

– Liam – unosi na mnie oczy.

– Chcę mieć pewność, nie wyjdę stąd dopóki nie będę jej miał. Upadłaś, w trzecim miesiącu ciąży. Musisz jechać do lekarza. Musisz.

Nie chcę psuć sobie tego dnia.

– I co mu powiem?

– Jak będzie trzeba to prawdę.

– Nie, bo gdyby.. – kręcę głową, nie chcę tego słuchać.

– Powiem, że wezwali mnie do pracy, że o czymś zapomniałam. Uspokój się już.

– Zawiozę cię, powiem, że muszę jechać do domu, okej?

— Wszystko jest dobrze, Liam – w tej chwili sama się denerwuje. Nie pomyślałam. Jak mogę nie myśleć, jako przyszła mama? O Boże.. zaraz się popłaczę. Pocieram mój brzuch.. jestem..

– Chodźmy – zna mnie i widzi to.

Niemal wybiegamy z mojego i Luke'a domu. Zostawiamy Lukowi liścik, wiem, że nie powinnam, ale.. nie mogę go tym zdenerwować. On nie mógłby się o to obwiniać.

Trzymam się cały czas za brzuch. Liam ściska moje udo.

– Przepraszam, że cię wystraszyłem.

– To ja nie pomyślałam. Byłam taka szczęśliwa i..

Zaczynam płakać.

– Jenny – ściskam jego dłoń na moim kolanie. Boże...

– Nie mogę tego.. nie mogę stracić.. mojej fasolki, ja..

W ogóle nie myślałam o naszym dziecku. Jak mogłam.. gdy zaszłam w ciąże z Cole'm.. spędzaliśmy godziny nad czczeniem mojego brzucha. Liam od razu zawiózł mnie do prywatnego lekarza. On nie uznaje tanich rzeczy, ale on jest sam i żyje mu się inaczej.

– Wejdziesz tam ze mną?

– Będę zaszczycony – całuje mnie w skroń.

Gdy opowiadam lekarzowi, co się stało i jestem bliska łez, Liam jest przy mnie i trzyma mnie za rękę. Luke byłyby wściekły i miałby prawo. To wszystko moja wina.

– Zna, pani, już płeć? – pyta mój lekarz.

– Nie, zapomniałam zapytać.

– Czy mógłby, pan, najpierw powiedzieć czy wszystko jest, okej?

– Tak. Wszystko jest w porządku. Chcecie wiedzieć?

– Tak – ledwo mogę rozpoznać swój głos.

– To dziewczynka.

Wtedy nie wytrzymuję i naprawdę wybucham płaczem.

Będziemy mieli córkę.

Luke marzył o dziewczynce.

– Zdrową? Jest pan pewien, że wszystko jest w porządku?

– Jest malutka i zdecydowanie powinna, pani więcej jeść. Przepiszę receptę na witaminy.

– Czy macie tu dietetyka? – patrzę na Liama.

– To dobry pomysł – mówi lekarz.

– Liam...

– Przestań, zapłacę – nie chcę jego pieniędzy, ale on też ma wyrzuty sumienia.

– Na pewno wszystko dobrze? – pytam po raz kolejny.

– Tak – uśmiecham się do ekranu. Gdzie widzę i słyszę mój mały cud i obiecuję sobie, że będę lepszą mamą.

Dwie godziny później jesteśmy w sklepie, a przed chwilą wyszliśmy z apteki. Liam uparł się, że kupi wszystko, co zalecił dietetyk i będzie pilnował mnie z jedzeniem. Ja cały czas zerkam na wydruki z USG..

Córka...

– Liam – znowu chcę mi się płakać i właściwie to robię. Płaczę dzisiaj bardzo dużo. Nie wiem czy przestanę.

– Powinnaś mu powiedzieć.

– Dziękuję – przytulam się do niego – Jesteś najlepszym bratem jakiego mógł mieć, wiesz?

– Musisz mu powiedzieć – mówi – Ja nawet gdybym chciał, nie mogę być nim. Nie chcesz, żebym był nim.

– Liam, to nie tak...

– Wiem, ale on się może tak poczuć.

Odsuwam się od niego. On płaci za zakupy. Chcę wziąć, chociażby jedną siatkę, ale on mi nie pozwala.

Gdy wchodzimy do domu..

– Gdzie wyście byli do cholery?

Biegnę do niego. Biegać też nie powinnam. Wskakuję na jego kolana.

– Co się stało?

– Kocham cię, wiesz?

– Dlaczego Liam robi nam zakupy? – pyta.

– Bo wasza lodówka to jakiś żart, a ja za często tu jem.

Tulę mojego męża, a on mi na to pozwala.

– Zrobię kolacje.

– Co w pracy? I czy on nie musiał iść?

– Czy możesz mnie chwile potrzymać? Tęskniłam za tobą gdy mnie nie było.

– Jenny czy chcesz mi o czymś powiedzieć?

– Co?

– Gdzie byliście z Liamem? – jest wkurzony. Nie rozumiem dlaczego.

– Napisałam ci...

– Nie jesteśmy biedni, Jenny. Mój brat nie musi robić nam zakupów.

– O to jesteś?

– Wiem, że ja nie mogę ich zrobić i przynieść..

No to mamy problem, bo ja teraz też nie.

– To nie o to chodzi, on sam chciał, bo...

– Bo co, Jenny? – jest zaciekawiony, ale i zły.

– Nie chciałam, żebyś poczuł się z tym źle. Wiesz, nawet o tym nie pomyślałam i to coś dobrego.

– Powiedziałabyś mi?

– O to największa porcja dla Jenny – Liam wychodzi z talerzami z kuchni. Oczywiście na raz przyniósł wszystko, bo swojego czasu był kelnerem.

– Ja tez jestem głodny, brachu.

– Twoja żona musi jeść, chudnie ci w oczach.

Morduję Liama wzrokiem. Tak to teraz będzie wyglądać?

– Cholera – Luke łapie mnie w talii – On ma racje, jak mogłem nie zauważyć?

– Jest dobrze – całuję go – Po prostu nie byłam głodna.

– Jedzmy.