Moi faceci jeżdżą samochodzikami po macie, którą niemal zakopali pod piaskiem. Jest niedziela, powinnam nieco popracować, ale są rzeczy ważne i ważniejsze.

– Chcesz piwo? Mam ochotę na coś mocniejszego – patrzy na mnie dziwnie – Co?

– Proponujesz kalece piwo?

– Nawet nie będę tego komentować, zaraz wracam – całuję go w zdrowy policzek. Przecież to nie tak, że go upiję. Chociaż może wtedy wyznałby mi wszystkie swoje myśli, czego nie robi teraz.

Wracam z piwem dla niego i dla siebie i siadam po stronie gdzie mam idealny widok na jego blizny.

– Możesz się przesiąść? – przynajmniej już na mnie nie warczy.

– Mogę cię pocałować? Pamiętasz nasz pierwszy pocałunek?

— Jak mógłbym zapomnieć? – dotykam jego szyi, wyczuwam pod palcami jego przyśpieszony puls – Musisz przestać.

– Tatuś! – Cole macha mu przed twarzą samochodzikiem – Wyścig!

– Jaki samochód mi zaproponujesz? – Cole ogląda swoje samochodziki i podaje mu jeden z największych – No to co? Ścigamy się?

– Tak! Do startu! Start! – pomija część, ale gdy zaczyna przesuwać szybko swoją dłonią po macie, żeby jego samochód był szybszy i wydaje z siebie odgłosy silnika, wiem, że za często oglądam z nim Auta. Nie chce spać w innej piżamie niż tej z Zygzakiem McQueenem.

Luke daje mu wygrać. Chociaż to się w nim nie zmieniło. Boże, pierwszy raz dopadła mnie taka myśl.

Co jeśli nagle zacząłby pokazywać Colowi jaki świat jest nieidealny? Niszczyłby jego niewinność i marzenia.. nie, w ogóle nie mogę tak myśleć. Mimo, że to ukrywa, wiem, że kocha nas najbardziej na świecie.

– Brawo, kierowco rajdowy – w pierwszym czułym geście wyciąga dłoń i czochra mu włosy.

– Przybij mamie piątkę – wyciągam dłoń i czekam, a Cole energicznie w nią uderza – Zabierzemy go jak podrośnie na gokarty? Albo na coś.. nie znam się na tym, ale żeby było bezpiecznie

– Skończyłem z wybieganiem w przyszłość.

– Okej – biorę jego ramie i sama się nim obejmuje. Opieram głowę o jego ramie – Jesteś tutaj, więc okej.

– Nie ja o tym decyduję do cholery.

– Masz racje. Nie ty zadecydowałeś o wybuchu, nie ty zadecydowałeś o tym, że żyjesz, ale ty decydujesz o tym, co dalej.

– Powiedziałem...

– Nie chcę tego słyszeć, kochanie – ma zaciśniętą dłoń. Mimowolnie rozdzielam jego palce i splatam z jego dłonią. On chce mi ją zabrać, ale ściskam ją tak mocno, że nie jest w stanie.

– Będę jeździł na wózku, Jenny.

– Nie długo, obiecuję – to go nie przekonuje.

– Nie ruszysz pieniędzy na dom. Wybiłem już ten pomysł Liamowi z głowy. Nie zrobisz tego.

– Ale to...

– To jest na dom, Jenny – i co nam po domu, w którym byłby nieszczęśliwy? W tym jest nam dobrze. Cole podzieli się pokojem z rodzeństwem. Boże, rodzeństwo.. Luke też w nas wierzył, teraz się tym odpłacę.

– Cześć, ludzie. Wybaczycie mi, że sam sobie otworzyłem? – kocham Liama, ale przyszedł w złym momencie.

– Wujek, Liam! – Liam chce usiąść obok Cole'a, ale wtedy Luke krzyczy coś, co nas wszystkich ostudza.

– Ona nie rozumie, że już jej nie chcę, kurwa! – nie rozumiem, nic nie rozumiem. Jestem upokorzona. W jednej chwili podrywam się na równe nogi i już niemal wychodzę – Nie chcę cię!

– Straciłeś nogę, a nie pieprzone serce! – łzy zaczynają mi lecieć. Wybiegam stamtąd, bo nie wiem, co innego mogę zrobić.

– Jenny – gdyby nie ich różne głosy, udawałabym, że to Luke po mnie przybiegł. Jednak wraz z tym imieniem znika cała magia.

To mnie nie powstrzymuje wpaść w objęcia Liama i szlochać w jego koszulkę.

– On wcale tak nie myśli – nie mam siły nawet unieś na niego oczu – Kocha cię i nienawidzi tego, że nie może być twoim bohaterem.

– Nie patrzę na niego jak na faceta bez nogi czy z bliznami, ale on patrzy na mnie inaczej, nie mogę tego znieść, naprawdę nie mogę... – Liam mocniej mnie do siebie przytula. Obejmuję go ciasno i samolubnie cieszę się tym, że w końcu mogę poczuć czyjeś ciepło, że nie płaczę sama w kącie.

– Chcesz stąd wyjść, upić się?

– Nie mogę, Liam.

– Przestań. On świetnie sobie poradzi. Jest w tej chwili za dużym samolubem, żeby to widzieć. Jebana noga nie zniszczyła mu życia. Zostawmy go z Cole'm i wyjdźmy.

– Co jeśli...

– Teraz robisz to, czego on nie chce. Traktujesz go jak dziecko zamiast mężczyznę.

– Myślisz, że to mu pomoże?

– Nie wiem, co mu pomoże, ale w tej chwili ty też potrzebujesz pomocy – ociera mi łzę – To nie ty mu to zrobiłaś.

– Nie obwiniam go, tylko...

– Nie potrafisz zrozumieć. Wiem, ja też. On najpierw musi zrozumieć siebie. Czasem myślę, że sam rozetnę sobie policzek i poparzę, byleby tylko zrozumiał, że nie jestem od niego lepszy. Obciąłbym sobie nawet nogę, jeśli to by mu pomogło.

– Naprawdę?

– Wiesz, że tak – mówi z lekkim uśmiechem – Myślę jednak, że na razie nie stać nas na dwie protezy.

– On nie chce ruszyć kasy na dom.

– Wymyślimy coś innego, a on będzie musiał się z tym pogodzić.

– Zostawmy go tu. Zabierz mnie na piwo, chcę się upić – Liam całuje mnie w czoło.

– Idź i go pocałuj przed wyjściem.

– Nie musisz mi mówić takich rzeczy. Nawet zapytam go o zgodę. Na litość boską jest moim mężem! – wtedy coś mnie zatrzymuje – Ale on powiedział..

– Trudno zachowywać się obiektywnie gdy nie wiesz czy on robi to naprawdę, nie? – kiwam głową.

– Pożegnam się z Cole'm. Dzięki, Liam.

– Jeszcze nie masz za co – wiem, że to nie ja nie mam nogi. Ale tak strasznie boję się, że przestaje chodzić tylko o to.

Co jeśli teraz to kim jestem mu nie odpowiada?