Plotka rozniosła się po całej szkole w przeciągu kilku dni. Już każdy oficjalnie mówił o samobójstwie chłopaka. W końcu wszystko dotarło do nauczycieli, a w poniedziałek przez szkolne radio nasz dyrektor wydał oficjalne oświadczenie, w którym poprosił o zaprzestanie plotkowania na temat ucznia, który wcale nie popełnił samobójstwa, a jest jedynie chory. Wiedziałem, że coś tu jest nie tak, bo nawet nauczyciele byli poddenerwowani.

Stojąc w toalecie z chłopakami rozmawialiśmy o oświadczeniu. Matt naśmiewał się, że pedał nie umie nawet odejść z tego świata. Ja czułem swego rodzaju ulgę, bo nie chciałem mieć go na sumieniu. Nawet jeśli był tylko marnym pedałem i dzieciakiem z młodszej klasy. Mijałem jego szafkę i zastanawiałem się czy naprawdę jest tylko chory. Zastanawiałem się czy nie przesadziliśmy, bo ostatnio nawet moja mama mówiła o samobójstwie jednej dziewczyny po gwałcie. A my... my go zgwałciliśmy. Prawda? To znaczy ja nic nie robiłem.

W końcu nie wytrzymałem i skierowałem się do szkolnego pedagoga. Powiedziałem, że chciałbym odwiedzić Harry'ego i zapytać jak się czuje.

- Wy go gnębiliście, Louis - powiedziała pani Montgomery, która była trzydziestoletnim milfem i obiektem wszystkich erekcji w szkole. Zawsze miała na sobie szpilki do nieba i koszulę z dekoltem.

- To nie tak. My po prostu... bawiliśmy się z nim. Nic złego nie robiliśmy.

- On się was bał.

- Nie, no co pani! Nic nie mówił. Nie miał powodów.

- Louis...

- To da mi pani ten adres?

Chwilę później z kartką wracałem do domu i zastanawiałem się co ja najlepszego odpierdalam.

Papier palił mnie w kieszeni, gdy przemierzałem kolejne ulice miasta. Stojąc przed odpowiednim budynkiem, rozglądałem się. Dom nie był duży i nie wyróżniał się jakoś specjalnie od reszty budynków. Cegła, duże okna, zadbany ogród.

Niepewnym krokiem ruszyłem do drzwi. Przed naciśnięciem dzwonka zawahałem się. Nie wiedziałem po co w ogóle tutaj przyszedłem i co miałbym powiedzieć Harremu. Mimo wszystko nacisnąłem odpowiedni przycisk, a moje serce zatrzymało się. W końcu drzwi się otworzyły i przywitałem się z kobietą około trzydziestki, która miała na sobie dres i koszulkę.

- Emm... jestem Louis. I... chodzę do szkoły z Harrym.

- Coś się stało?

- Ja... ja słyszałem, że jest chory i pomyślałem, że wpadnę i zapytam jak się czuje. Po szkole chodzą plotki i... - przerwałem i pożałowałem ostatniego zdania.

- Plotki?

- No, że... no... mówi się, że Harry.. no, że on popełnił samobójstwo, wie pani.

Reakcja kobiety była zupełnie inna niż się spodziewałem. Nie była zdziwiona, ale jakoś zmieszana. Zaprosiła mnie do środka i razem skierowaliśmy się do góry. Weszliśmy do pokoju pomalowanego na wyblakły morski kolor, w którym panował nienaganny porządek.

- Harry, kolega do ciebie.

Chłopak spojrzał na mnie i zrobił przerażoną minę. Jego ciało automatycznie przylgnęło do ściany, przy której stało łóżko. Sprawiał wrażenie czekającego na atak, a ja nie wiedziałem co zrobić. Jego mama zostawiła nas samych, mówiąc, że przyniesie sok.

- Wszystko okej? - zapytałem szeptem, spuszczając wzrok. Milczał, a ja czułem, że popełniłem błąd. Nie wiedziałem jednak czy dotyczył on przyjścia tu czy zabawy w toalecie. - Słuchaj, Harry. Ja... my...

- Idź.

- Co?

- Idź.

Jego głos był zachrypnięty. Słyszałem w nim smutek i przerażenie oraz nienawiść.

- Ja chciałem cię przeprosić, wiesz. Chłopacy są idiotami. To była taka zabawa.

Moje słowa nie docierały do niego. Okrył się czerwonym kocem i jeszcze bardziej skulił w najdalszym końcu łóżka. Czułem, że nie powinienem tam być więc prędko opuściłem dom, nie tłumacząc nic kobiecie, którą prawie zrzuciłem ze schodów.