De leiders verbieden het altijd om op deze rotsen te klimmen. Ze zeggen dat dat alleen maar je dood wordt, dat er toch niets te zien is hierboven.
Ze hebben dus gelogen. Ik buig iets naar voren om beter te kunnen kijken. Ik voel de zwaartekracht aan me trekken. Ik val. Ik gil. Ik maai met mijn armen, in de hoop om iets te pakken te krijgen of om mijn val te breken.
Ineens is daar een grote windvlaag die me zo het meer in blaast.
Ik kom proestend weer boven. Waar kwam die windvlaag vandaan? Ik heb geen idee.
Ik zwem naar de kant en ga op het gras zitten.
Ik haal mijn hand omhoog, en zie het water mee omhoog gaan.
Wacht, wat? Ik bestuur het water! Ik schut met mijn hand, om te proberen of ik daarmee ook de Water magie van me af kan schudden. Het lukt niet. Het enige wat ik ermee bereik is een kleine tornado, die over het wateroppervlak cirkelt. Tornado?
Dat hoort bij de Lucht Krachten! Dit meen je niet. Ik heb Aarde, Water en Lucht Krachten, wat volgens alle kampen volstrekt, volslagen, volkomen onmogelijk is.
Ik probeer de tornado te laten verdwijnen. Na een hele tijd proberen lukt het. Ik kijk over mijn schouder om te kijken of iemand me heeft gezien. Het lijkt er niet op. Gelukkig. Ik sta op, en loop terug naar het feest.
'Je bent helemaal nat!' Roept mevrouw Xianders, als ik weer naast haar ga zitten bij het kampvuur.
Ik knik en zij schud haar hoofd. Ik glimlach. Het heeft geen zin om Nona te beschuldigen. Als dochter van de leider van de Uitgestotene kan ze doen wat ze wil. Ze komt overal mee weg.
Die avond laat ga ik pas naar bed. Ik kleed me om in mijn kamer, terwijl ik voor de spiegel ga staan om mijn moedervlek nog een keer goed te bekijken. Drie punten, dat is onmogelijk.
Ik heb ook geen drie punten meer. Ik heb een bijna volledige ster op mijn buik staan. Ik heb vier punten. Geschrokken doe ik een paar stappen achteruit. Dit is onmogelijk. Ik val op mijn bed neer en zweer dat ik dit tot op de bodem uit zal zoeken.

In de week die volgt ga ik veel naar mijn geheime hut in het bos, om te oefenen met mijn Krachten. Ik heb alles al aardig onder controle.
Ik heb mezelf meerdere keren expres in mijn arm gesneden, om te oefenen met genezen. Het is me gelukt.
En ik kan vliegen! Dat is echt super gaaf. Ik ben al hoger gekomen dan de bomen, en heb meerdere keren vanuit de verte naar het kamp gestaart.
Ik land net weer op de grond als ik Elfen hoor roepen: 'Rose, waar ben je?'
'Hier,' roep ik, en ik kom tevoorschijn.
Ik loop achter ze aan terug naar het kamp.
'Ze is gevonden!' Roept een van de Elfen als we er weer zijn.
Blijkbaar ben ik langer weg geweest dan ik dacht.
Er staat al eten op tafel en ik kan direct aanschuifen.
Ik heb afwas dienst. Met mijn Water Krachten laat ik het allemaal wat sneller schoon worden, waarbij ik goed oplet dat niemand ziet wat ik doe.
Ik leg net het laatste bord op de stapel als ik rumoer hoor aan de andere kant van het kamp.
Ik draai me om, en zie Avan'geline het kamp in lopen. Wat doet ze hier? Ik had haar gezegd in de hut te blijfen. Daar is ze veilig. Ik zie Nona met pijl en boog langsrennen en weet dat ik in actie moet komen.
Ik ren achter haar aan, en ga voor Avan'geline staan, precies op het moment dat Nona haar boog spant.
'Ga aan de kant!' Roept ze.
Ik schut mijn hoofd en blijf staan waar ik sta.
'Dan niet,' zegt ze en ze richt.
Ik roep een windvlaag op die de boog uit haar handen blaast. Dan laat ik de aarde onder haar voeten zo bewegen dat ze omvalt. Het laatste wat ik doe is het vocht in de lucht omzetten in water en in scherpe punten laten bevriezen.
De bevroren punten richt in op haar. Ik heb dit allemaal best snel gedaan, en ik ben trots op mezelf.
Maar dat komt later wel. Nu is er eerst Nona, die mij, net zoals de rest van het kamp, met open mond aan kijkt.