Na het eten is het tijd voor de training. Ons kamp heeft geen Krachten - behalve ik dan - dus we krijgen alleen gevechts-training.
'Oké,' schreeuwt de trainer, meneer Balserom. 'Weet iemand nog waar we vorige keer mee bezig waren?' Meneer Balserom is een stevige man van ongeveer veertig jaar oud. Hij heeft bruin haar, waar grijze strepen doorheen zitten. Hij is heel streng, maar gelukkig ben ik goed in zijn lessen.
Zoals gewoonlijk staat hij een meisje genaamd Silvia uit te kafferen omdat ze zoals gewoonlijk te laat was.
Ik steek mijn vinger op.
'Wat?' Blaft hij me toe.
'We waren bezig met zwaard-technieken, maar u heeft beloofd om ons verder te helpen met boogschieten.'
Hij knikt en begint met de les. Iedereen kreeg een zwaard, behalve de gevorderden, die kregen een boog.

Na de les loop ik naar het washok. Nona komt naast me lopen, samen met haar groepje vrienden, die naar mijn mening eerder haar slaven zijn.
Langzaam als altijd kleed ik me uit, om de moedervlek op mijn buik te verbergen.
Iedere Elf heeft zo'n moedervlek, ergens op het lichaam. Het is een rondje dat staat voor de Elf. Iedere Elf heeft er een punt aan zitten, als een soort ster. Een punt staat voor een kamp. Naar boven staat voor Water, linksboven Aarde, rechtsboven Lucht, linksonder Uitgestotene en rechtsonder Vuur.
Normaal gesproken maakt het niet uit als iemand het ziet, iedereen heeft toch een punt. Bij mij maakt het wél uit. Ik heb meerdere punten.
Ik snap het niet. Waarom heb ik meerdere punten? De tweede punt was er eerst nog niet. Hij was er zomaar opeens, op de dag dat ik zestien werd. Ik vind het eng, maar ik durf het aan niemand te vertellen. Bang om uitgestoten te worden bij de Uitgestotene, om helemaal alleen aan mijn lot te worden overgelaten.
Ik loop naar de doushe-hokjes en kies er zomaar eentje uit. Blijkbaar direct die naast Nona. Ik hoor haar lachen om iets wat een van de anderen heeft gezegd.
'Met dat zilveren haar van haar zal je vast ook nooit zien dat ze grijs wordt. Ze is het al!' Roept een van de meiden. Dat levert nog meer gelag op.
Het gaat duidelijk over mij, en ik wordt boos. Ik zou willen dat ik iets kon doen. Zou willen dat hun water ijskoud werdt, bijvoorbeeld.
Toen hoorde ik gekrijs naast me.
'Dat water is ijskoud!' Roept Nona.
Ik spits mijn oren. IJskoud? Ik kon het vast niet gedaan hebben. Ik heb immers geen Water Krachten.
Het was vast en zeker puur toeval.
Als ik even later het doushe-hokje weer uit loop, staan de anderen nog steeds onder het water, om weer op te warmen na hun ijsdoushe.
Ik wil net mijn tuniek over mijn hoofd trekken als ik het zie. Ik wrijf in mijn ogen, om me ervan te verzekeren dat het echt was, en strijk er zelfs over met mijn vinger om te zien of het niet gewoon een vlekje is dat ik kan weghalen. Dat is het niet.
Ik heb een derde punt bij mijn moedervlek.
Ik kleed me zo snel mogelijk aan. Ik wil weg hier, naar mijn hut, waar ik even rustig weer tot adem kon komen.
De vragen die door mijn hoofd spoken kan ik niet beantwoorden. Hoe kom ik aan die extra punt? Er kan toch niet zomaar een extra stuk bijkomen?

Ik ren zo snel mogelijk door het bos. Bij mijn hut aangekomen wil ik net het trappetje op klimmen als ik boven een bonk hoor.
'Wie is daar?' Roep ik. Geen antwoord. Ik roep het nog een keer, iets harder nu.
Ik klim zachtjes naar boven. Daar aangekomen val ik bijna weer naar beneden, zo erg schrik ik. Want, op het balkonnetje van de bovenkant tot de ladder naar de deuropening, ligt een grote, witte tijger.