Αυτό θα είναι πιο random και messed up από ότι συνήθως.

Γιατί πάντα κάτι τέτοια με κουράζουν? Γιατί κάτι μικρό μου θυμίζει όλα μου τα προβλήματα και με κάνει να μπαίνω σε ένα state of never-ending pain?

Παθαίνω ένα μπλακ άουτ και βρίσκω με παγιδευμένη παντού και πάντα. Παγιδευμένη με έναν σταυρό στο λαιμό μου σε έναν θεό που δεν πιστεύω. Παγιδευμένη σε ένα σωμά που διαρκώς θελώ να τραυματίσω. Παγιδευμένη ανάμεσα σε άτομα που δεν νοιάζονται για τίποτα.

Αναγκασμένη να κάθομαι σε στάση εμβρύου πάνω σε ένα χαλάκι γιόγκας γεμάτο τρίχες φωνάζοντας για τον πόνο μου σε άτομα πίσω από οθόνες που δεν ακούνε. Κανένας δεν ακούει. Κανένας δεν προσέχει.

Βρίσκω τον εαυτό μου να στηρίζεται αποκλειστικά σε 6 άτομα, τα οποία περιμένουν πότε θα μπορέσουν να φύγουν και αυτά.

Και απλά υπήρχε μια περίοδος που υποθέτω ήμουν χαρούμενη? Κάποτε που δεν ένιωθα έτσι και απλά μοιάζει με χθες-ήταν αρχή της χρονιάς οπότε σουρ-και απλά δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου κάτω και να σκεφτώ πότε χάλασε κάτι.

Also you know how people kept coming back lately?

I don't want them.

I want them to leave.

Θέλω να φύγουν. Θέλω να με αφήσουν ήσυχη. Και αυτοί που θέλουν να γίνουν ξανά τα πράγματα κανονικά και αυτοί που νομίζουν ότι όλα είναι καλά και αυτοί που με πληγώνουν διαρκώς γιατί συνέχεια τους βρίσκω μπροστά μου.

Δεν μπορώ. Θέλω να φύγουν. Θέλω να φύγω εγώ.

Νιώθω κουρασμένη από την αληθινή ζωή-πάντα ένιωθα-όμως αυτή την στιγμή νιώθω emotionally drained περισσότερο από αυτά που γίνονται εδώ.

} Έχω μία νέα φίλη. Ίσως δύο. Αλλά κυρίως με την μία μιλάω διαρκώς αυτές τις μέρες και νιώθω χαρούμενη γιατί έχει τόσο υψηλές προσδοκίες από μένα λες και είμαι ένα τόσο ενδιαφέρον άτομο ενώ περνάω τόσο δύσκολα και αλήθεια με κάνει να νιώθω σαν τον Dirk στην δεύτερη σεζόν. You get the point. Θα φύγει όμως, όπως όλοι.

} Έχω 2 παιδιά τσουρέκια. Είχα 7. Όμως πλέον νομίζω πως μόνο τα 2 από αυτά με συμπαθούν ακόμα. Ακούω που και που από 1 ακόμα. Πριν κάποιο διάστημα, μου έστειλαν randomly άλλα 2.

} Δεν έχω φίλες in real life γιατί κακολογούνε και λένε ψέματα τόσο εύκολα που νομίζω ότι κάνουν το ίδιο και σε μένα. Αφού το κάνει η μία με την άλλη γιατί όχι και με μενα?

} Έχω μια γνωστή-πίστευα από τα καλύτερα άτομα που γνώρισα εδώ-εξαφανίστηκε και μετά επέστρεψε χωρίς να το ξέρω. Δεν είπε κάτι ούτε. Νιώθω περίεργα να της μιλάω. Δεν με θεωρούσε φίλη της, obviously, και τώρα όταν θα προσπαθήσει να μου φτιάξει το κέφι όταν θα κάνω ένα παρόμοιο κεφάλαιο θα πιστεύω ότι είναι ευγενική μόνο και μόνο επειδή πρέπει. Εγώ πάντως θα σκέφτομαι εκείνη την ημέρα που με έκανε να κλάψω για ένα ολόκληρο πρωινό.

} Είχα μια φίλη, πρακτικά οικογένεια, έφυγε, γύρισε, ήρθε σε επαφή με άτομα που της είχαν λείψει. Όχι με εμένα όμως. Εγώ απλά είχα κρατήσει το βιβλίο της στην βιβλιοθήκη μου και μου ήρθε ενημέρωση. Θεώρησα πως είμασταν καλά. Όχι όμως, γιατί εγώ την θεωρούσα πολύ καλή μου φίλη και αυτή με θεώρησε acquaintance. Διαβάζει που και που αυτό το βιβλίο.  *thumbs up*

} Είχα μια γνωστή, δεθήκαμε γρήγορα. Ήταν προβληματική. Όλα τα προβλήματα μου άρχιζαν από αυτή την psycho. Γύρισε στο Wattpad πριν λίγες εβδομάδες. Με έκανε follow. Εγώ όχι.

Ειρωνεία, ε? Το μόνο άτομο από το οποίο ξέκοψες εσύ γιατί σου έκανε κακό είναι το μόνο που θέλει να προσπαθήσει να ξανά ενωθεί μαζί σου? Χα.

Συγνώμη που έπρεπε να διαβάσετε αυτό το κεφάλαιο. Είμαι σίγουρη πως όλοι προτιμάτε όταν σας κάνω promo ωραία πραγματάκια για να περνάτε τον χρόνο σας ή όταν σας δείχνω φωτογραφείες από τον σκύλο μου. Στο κάτω κάτω, δεν ήρθατε εδώ για να σας κάνω καταθλιπτικούς ούτε για να σας την πω επειδή δεν με κανακεύατε.

Ας το παίξω τώρα και εγώ όμως future vision, να δούμε τι θα γίνει μετά. Πιστεύω θα πατήσω publish, θα βάλω το spotify στο δυνατό και θα αρχίσω την γυμναστική. Μέσα στο επόμενο 5 λεπτο-ή λιγότερο-θα θελήσω να κάνω εμετό από την κούραση, θα ξαπλώσω ανάσκελα στον καναπέ και θα πάρω το κινητό μου.

Θα έχω τριών ειδών ειδοποιήσης από το Wattpad.

• Αυτά τα άτομα που απλά θα πατήσουν vote χωρίς ποτέ να κάθονται να ακούσουν τι έχω να πω.

•Αυτοί που θα αρχίσουν τα "θες να το συζητήσουμε?" λες και υπάρχει περίπτωση να καταλάβουν. Τι να καταλάβουν άλλωστε? Είμαστε μια κοινότητα, σε ξέρω και με ξέρεις. Να μιλήσω για ποιο πράγμα, από την στιγμή που κανένας δεν θέλει να θήξει κανέναν?

Μπόνους: Πιθανόν άτομα που θα ρωτήσουν αν θέλω να μιλήσω αφού πριν θα μου έχουν πλέξει το εγκώμιο, θα είναι άτομα που η συμπεριφορά τους με πληγώνει και δεν μπορώ να τους το πω.

•Αυτοί που είτε θα κάνουν funny comments ή θα πουν ότι με καταλαβαίνουν απόλυτα.

Bonus: same as the previous one

Μετά από αυτό, θα απαντήσω με καρδούλες και ευχαροστώ παρόλο που δεν θα έχω νιώσει καμιά αλλαγή μέσα μου και θα αισθάνομαι το ίδιο ηλίθια, άχρηστη και unlovable με πριν.

Ύστερα, θα κάτσω πάλι στο χαλάκι μου, θα πιέσω τα γόνατά μου στο στήθος μου και θα προσπαθήσω να γίνω όσο πιο μικρή μπορώ. Τότε θα αρχίσω να κλαίω, it's not like anyone can see me, right? Αργά ή γρήγορα, θα σηκωθώ και θα πάω στον υπολογιστή. Θα αρχίσω να γράφω νέο κεφάλαιο για το Cool Kids στο οποίο ως συνήθως θα κάνω projecting την θλίψη και απογοήτευση που θα νιώθω. Ευτυχώς αυτό είναι το μόνο βιβλίο που με βοηθάει με την διοχέτευση των συναισθημάτων μου.

Πιθανόν, πριν τελειώσω, να έχει έρθει ο μπαμπάς μου από την δουλειά. Θα χαιρετήσει και θα πάει να παίξει με το τάμπλετ καμιά πασχιέντζα, θα πάω στο μπάνιο και θα ρίξω δύο λίτρα κρύο νερό στο πρόσωπό μου για να μην κλάψω ξανά.

Το συμβάν θα ξεχαστεί.

We move on.

Everything is fine. We live on. Αύριο το πρωί, δεν θα θυμάστε καν ότι έκανα αυτόν τον μονόλογο.

Σε καμιά εβδομάδα, θα κάνω πάλι κεφάλαιο, θα σας πω για κάτι που είδα και μου άρεσε, θα σας πω πάλι να δείτε κάτι ή να διαβάσετε, θα με αγνοήσετε μεν αλλά θα ξέρετε πως "χέι λογικά της πέρασε η κρίση.".

Θα νιώσετε καλύτερα.

Χαίρομαι. Αξίζετε καλύτερα. Αξίζετε σταθερότητα και όχι αυτό το χάλι. Δεν φταίτε εσείς. Αν φταίγατε εσείς, δεν ήμουν εγώ μόνη, αν κάτι εγώ έχω κάποιο πρόβλημα. Ελλάτωμα. Πείτε το ότι θέλετε.

Είμαι 16, δεν πρέπει να χρειάζομαι ούτε διαρκώς την στήριξη ούτε την αγάπη ούτε την προσοχή κάποιου. Το κάνω όμως.

And well now,

I don't know what to do with that information.

Μπατ χέι, δεν είναι ποτέ too late να έρθει ένα βαν με chaotic good soft bois και να με πάρει μακρυά από την βαρετή normal ζωή μου και να γιατρέψει την κατάθλιψη μου με μαγικές δυνάμεις.