Czy jest cokolwiek 

Prawdziwego? 

Czy noce tracę,

Na oglądaniu 

Światów syntetycznych? 

Czy dni mi przemijają

Na życiu,

Wśród fałszu? 

I te wszystkie twarze...

Roztopiony plastik,

Nagrzany od mojego wzroku...

Taki nieprawdziwy... 

Słowa jak z 

Gumy...

Poskręcać,

Przekręcać,

Rozciągać

Je można...

I jak tu kogoś zrozumieć?

Jak komuś

Uwierzyć? 

Jak w tym świecie

Nie zgłupieć? 

I gdyby tak,

To wszystko spalić?

Spalić, 

Utopić,

Zakopać,

Potargać,

Roztrzaskać...

Czy będąc w kawałkach,

Też byśmy kłamali? 

Czy śmierć nadchodzi?

Czy my w ogóle żyjemy? 

Zrzućcie na mój grób

Nieprawdziwy,

Kwitów tonę...

Niech w woni moja sztuczność

Utonie...

Ach, kwiaty...

Kwiaty sztuczne,

Wy jedyne wiecie 

Jak być prawdziwe nieprawdziwym,

W tym świecie... 

*

Na początku nie miałam pomysłu. Potem coś mi zaczęło świtać, więc napisałam wiersz. Potem zaczęłam go usuwać. Potem stwierdziłam, że nie jest jednak taki zły i może mieć potencjał. Potem stwierdziłam, że jest jednak beznadziejny. A potem napisałam to. 

Co sądzicie? 

I w ogóle sądzicie o dzisiejszym słowie? Nie wiem dlaczego je wybrałam. Jakoś tak mi wpadło do głowy. 

W końcu zaczęły mi się ferie i mam na siebie wiele pomysłów i planów. Nie będzie odpoczywania. 

Widzimy się jutro!