Wzywa mnie i krzyczy

Ta morska głębina. 

Tak cudownie czarna...

Tak przyjemnie mroźna...

I co gdyby

Jej posłuchać?

Nie wynurzać głowy...

Tak spokojnie i tak cicho...

Lekki szum w oddali słychać tylko...

Serce bije tak powoli,

Jakby i ono powoli usypiało...

I co by było,

Gdyby się tam pozostało? 

Szepta czasem bardzo cicho,

I tak wspaniale kusi...

Tu, na szczycie tyle śniegu

A jak się spojrzy w dół...

Chmury,

Obłoki szkliste...

Takie piękne,

Jakby do raju zapraszały.

I wystarczy tylko krok,

Tylko krok by przekroczyć jego bramy...

Spadać jak anioł,

Który do domu wraca...

I co by było,

Gdyby się ten jeden kroczek postawiło?...

*

Tytuł oznacza "Zew Otchłani". Ciężko mi to wytłumaczyć, ale chodzi o to, że w niektórych sytuacjach, np. kiedy znajdujemy się gdzieś wysoko, przychodzą nam do głowy myśli "zarezerwowane dla samobójców". 

Miewam takie myśli i okazuje się, że nie jest to jakieś bardzo dziwne i niespotykane. 

Co sądzicie o wierszu? 

Widzimy się jutro!