Dałeś mi kwiaty piękne. 

Sam je zebrałeś, 

Sam mi wręczyłeś 

I przyrzekałeś na śmierć,

Na życie,

Że pozostaną ze mną wiecznie. 

Czas mija nieubłaganie,

A ja jestem skazana na 

Odrażającą słodycz.

Miałam nadzieję, 

Że byłeś kłamcą, 

Bo ileż kwiat może żyć?

Teraz wiem,

Że jest trwały jak

Twoja miłość...

Ten zapach mnie dopada,

Tkwię w nim

Jak w grobie,

Jakbym była pod ziemią. 

Widzisz Kochanie,

I on mnie nie chcę opuścić

I Ty nie chciałeś... 

I teraz już zawsze otaczać mnie 

Będą cienie wspomnień.

I będę spadać,

Spadać w dół,

Pociągana w głębię przez słodycz...

Samotna...

*

Nie podoba mi się to. Ale chyba nie dam rady wymyślić nic innego. 

Jak Wam minął dzień? Ja zamarzłam, ale zwiedziłam prawie połowę miasta... Było fajnie.

Widzimy się jutro!